Wartość odtworzenia obiektu

Szczegółowa analiza poszczególnych metod rachunku nie jest zadaniem tej pracy. Są one przedstawione w dużych skrótach, bądź tylko wymienione w odsyłaczach, dla pokazania różnych możliwych koncepcji metodologicznych i jako tło dla założeń, które będą w tej pracy proponowane. Uzasadnienie tych założeń będzie siłą rzeczy jednoczesną dyskusją z poprzednimi polskimi lub obcymi założeniami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy ogólnej charakterystyce wzoru 2), można jednak już w tym miejscu zwrócić uwagę na utrzymaną umowność przyjmowanego okresu użytkowania nowego budynku, co stanowi słabą stronę nie tylko wierzchni użytkowej, jak to jest na ogół praktykowane (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W zasadzie nie ma w tym formalnego błędu, bo z tekstu komentarzy wynika zalecenie obliczania wartości odtworzenia dla budynku „o identycznych cechach konstrukcji”. Jednakże wydaje się, że w danym kontekście przedmiotem porównania powinna być wartość odtworzenia obiektu o takich cechach konstrukcji Jakie aktualnie występują w budownictwie i stanowią realną alternatywę, a wówczas, przy rachunku w kubaturze, powstanie nieporównywalność nakładów remontowych z inwestycyjnymi, związana z odmiennymi współczynnikami Ko i z różnymi liczbami powierzchni (uprawnienia budowlane).

Podwyższenie granicy opłacalności remontu przez wprowadzenie współczynnika 1,2 z tytułu wyższych kosztów robót budowlanych przy pracach remontowych, jest nieporozumieniem, skoro występuje w rachunku ekonomicznym, gdzie chodzi o efekt sprowadzenia do pełnej porównywalności nakładów faktycznie ponoszonych, a nie o wyjaśnienie przyczyny różnic w ‘kształtowaniu się tych nakładów (program egzamin ustny).

Eksploatacja starego budynku

W zagranicznej literaturze przedmiotu występuje w ostatnich latach nowa koncepcja obliczania czynnika czasu i jego wpływu na opłacalność remontu. Wychodzi się mianowicie z założenia, że decyzja o podjęciu prac remontowo-modernizacyjnych stanowi tylko odroczenie konieczności zastąpienia starego budynku nowym i że wskutek tego do aktualnych kosztów remontu i modernizacji trzeba dodawać, w rachunku porównawczym z wariantem inwestycyjnym, nakłady na nowy budynek wznoszony w przyszłości, sprowadzone oczywiście do swej aktualnej wartości pieniężnej (opinie o programie).

Najcenniejszą innowacją w takim ujęciu rachunku opłacalności jest możliwość uwolnienia się od bardzo niepewnych szacunków pełnego okresu użytkowania nowego budynku i ograniczenia się do wyznaczania tylko znacznie krótszego i bardziej wymiernego okresu pozostałej eksploatacji starego budynku po remoncie. Jednakże w algorytmie W. K. Sokołowa pełny okres użytkowania występuje jeszcze fragmentarycznie, mianowicie w ułamku, który redukuje wartość przyszłego nakładu inwestycyjnego. Redukcja ma miejsce podwójnie. W liczniku pomniejsza się wartość nominalną i tu właśnie występuje kwestionowany czynnik t_n, a mianownik wprowadza dodatkową redukcję, wynikającą z potrzeby aktualizacji nakładu (segregator aktów prawnych).

Ta druga operacja jest poza dyskusją, z pierwszej natomiast można by jak się wydaje rezygnować, jeśli uniknąć się pragnie szacowania wartości t_n. Jakkolwiek bowiem tok rozumowania autora jest merytorycznie prawidłowy, wątpliwości związane z wyznaczaniem t_n są oczywiste, a różnica w ogólnym rachunku, jaką powoduje odrzucenie omówionej pierwszej redukcji, nie jest tak znaczna by warto było rezygnować z oderwania się od wysoce wątpliwej pozycji parametrycznej. Można się o tym przekonać z następującego przykładowego obliczenia (promocja 3 w 1).

W drugiej z dwóch prac wymienionych poprzednio, tj. w brytyjskiej pracy L. Needlemana, zasadnicza koncepcja rachunku jest w zasadzie analogiczna, z tym, że nie przeprowadza się omówionej wyżej redukcji wartości nominalnej przyszłej inwestycji, wprowadza natomiast zróżnicowane wielkości szacunkowe przyszłych nakładów na utrzymanie i przyszłych wpływów z czynszów.