Wartości emulsji pianotwórczej
O wartości emulsji pianotwórczej świadczy wydajność i trwałość piany. Do sprawdzenia tych cech służy przyrząd CNIPS-1 (program uprawnienia budowlane na komputer). Naczynie 1 o średnicy 200 mm i wysokości 160 mm ma u dołu otwór, w którym umieszczona jest rurka o długości 700 mm i średnicy 14 mm. Rurka zakończona jest u dołu kurkiem. Na ściankach naczynia 1 i rurki 2 wykonane są podziałki co 1 mm - 4 i 5. Wewnątrz naczynia 1 znajduje się pływak; jest to płytka aluminiowa
- średnicy 190 mm i ciężarze 25 g (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Badanie przeprowadza się w sposób następujący. Do naczynia 1 nalewa się ubitej piany i przykrywa pływakiem. Za pomocą skali 4 odczytuje się osiadanie piany, a za pomocą skali 5 = wydzielanie wody. Jako wydajność emulsji określa się początkową objętość piany do objętości wydzielonej wody po całkowitym opadnięciu piany. Nie powinna być ona mniejsza niż 10.
Pianę uważa się za trwałą, jeśli opadanie nie przekroczyło 10 mm w ciągu
- godz., a ilość wydzielonej wody była poniżej 80 ml (uprawnienia budowlane).
Wg PN/B-06565 (projekt) emulsję bada się w cylindrze miarowym o pojemności 1000 ml. Do cylindra wlewa się 190 ml destylowanej wody i 10 ml badanej emulsji. Po zamknięciu cylindra wstrząsa się nim energicznie w ciągu 30 min, po czym pozostawia w spokoju. Po 1 min. odczytuje się wysokość warstwy piany, która powinna wynosić nie mniej niż 15 cm. Drugi odczyt wykonuje się po upływie 3 godz. Wysokość warstwy piany nie powinna obniżyć się więcej niż o 20%.
Badanie powinno być przeprowadzone w temperaturze 20°C (program egzamin ustny).
Woda stosowana do produkcji pianobetonu powinna odpowiadać wymaganiom PN-58’B-32250. Woda z sieci miejskich przeznaczona do picia nie wymaga badania.
Przy ustalaniu składu pianobetonu należy określić następujące parametry:
- optymalną ilość stężonego środka pianotwórczego i wody potrzebnych do otrzymania piany,
- zużycie cementu i jego markę oraz stosunek cementu do drobno mielonych dodatków,
- stosunek wodno-cementowy (względnie wodno-spoiwowy),
- ilości składników na 1 m pianobetonu.
- ilości składników na 1 zarób, stosownie do pojemności betoniarki będącej do dyspozycji.
Produkcja pianobetonu
W krajach stosujących pianobetony w szerszym zakresie opracowane są zależności poszczególnych czynników, jak np. zużycie cementu w zależności od ciężaru objętościowego pianobetonu, wytrzymałość pianobetonu po jedno- i trzymiesięcznym okresie dojrzewania w zależności od zużycia cementu i jego marki, ciekłość (konsystencja) pianobetonu w zależności od zużycia cementu itp.
W niektórych krajach skład masy pianobetonowej ustala się w drodze doświadczalnej, wychodząc z orientacyjnych receptur, zwłaszcza, że poza rodzajem użytych materiałów na właściwości pianobetonu wpływają temperatura wody zarobowej oraz typ i liczba obrotów mieszarki (opinie o programie).
Masę pianobetonową można wykonywać w mieszarkach jedno- lub wielobębnowych. Przy stosowaniu mieszarki jednobębnowej najpierw ubija się pianę, a następnie dodaje się kolejno: wodę, cement i wypełniacz (segregator aktów prawnych).
Składniki stale należy wsypywać stopniowo i równomiernie, tak aby w gotowej masie nie pozostawały grudki cementu lub wypełniacza. Bardzo wygodną w stosowaniu jest pianobetoniarka trzybębnowa o wydajności zarobu = 500 1. W mieszalniku 1 ubija się pianę, w mieszalniku 2 przygotowuje się zaprawę cementową, a w mieszalniku 3 - masę pianobetonową. Prędkość ruchu łopatek w mieszalniku 1 wynosi 200-240 obr./min, w mieszalniku 2 - 10-45 obr./min, a w mieszalniku 3 - 50-60 obr./min. W celu otrzymania piany do mieszalnika 1 wlewa się ustaloną ilość wody i środka pianotwórczego, po czym ubija się pianę (promocja 3 w 1).
Czas ubijania wynosi 5-7 min. Po uruchomieniu mieszalnika 1 do mieszalnika 2 wlewa się wodę, uruchamia mieszalnik i równomiernie wsypuje drobno mielony wypełniacz i cement. Mieszanie zaprawy może trwać do końca ubijania piany, ale nie krócej niż 2 minuty.
