Wartości normowe

W aparacie skrzynkowym mała wysokość próbki powoduje, że ciśnienie wody porowej szybko spada do zera; wyniki badań można interpretować wg wzoru. W aparacie trójosiowym natomiast, szczególnie przy stosowaniu szybkiego ścinania bezpośrednio po zwiększeniu ciśnienia w aparacie, odpowiednia jest interpretacja (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wartości normowe przyjmuje się równe. Zaleca się <do obliczeń przyjmować w przypadku szybkich przyrostów obciążeń (np. w podłożu silosów), gdy obciążenia podłoża wzrastają powoli (np. przy powolnym wznoszeniu domów z cegły). Rezydualna wytrzymałość na ścinanie gruntów spoistych. W gruntach spoistych, tak jak i w skałach, mamy też do czynienia z rezydualną wytrzymałością na ścinanie, która występuje na uprzednio powstałych powierzchniach ścięć, np. w utworach na terenach dawnych osuwisk lub w gruntach glacitektonicznie pofałdowanych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Badania wytrzymałości rezydualnej najlepiej przeprowadzić na próbkach wykazujących ślady dawnych ścięć. Ścinanie przeprowadza się tak, aby powierzchnia dawnego ścięcia była w płaszczyźnie ścinania w aparacie skrzynkowym lub pod kątem a a 45° do kierunku działania ciśnienia <t₃ w aparacie trójosiowym (uprawnienia budowlane). Najbardziej dogodne jest ścinanie w aparacie skrzynkowym, dostosowanym do ścinania próbki przy ruchu górnej ramki w przód i w tył. Wyniki ścinania nanosi się na wykresy. Wartości rezydualne <j>_r i c_r należy stosować przy analizie stateczności skarp i budowli na terenach dawnych osuwisk i ruchów glacitektonicznych. Najmniejsze wartości wytrzymałości rezydualnej wykazują bardzo plastyczne iły (program egzamin ustny).

Blok fundamentowy

Przy wyznaczaniu naprężeń powstających w podłożu pod wpływem obciążeń zewnętrznych stosuje się następujące założenia:

• Podłoże gruntowe stanowi ośrodek materialny ograniczony od góry (płaszczyzną graniczną) i rozciągający się nieograniczenie w kierunkach poziomych i pionowo w dół (półprzestrzeń gruntowa).
• Obciążenia działają w poziomie płaszczyzny granicznej.
• Półprzestrzeń gruntowa jest jednorodna i izotropowa, obowiązuje w niej prawo Hooke’a i zasada superpozycji, co pozwala korzystać z metod teorii sprężystości oraz sumować oddzielnie wyznaczone naprężenia od obciążeń zewnętrznych i od ciężaru własnego gruntu (opinie o programie).

Najbardziej istotnym zagadnieniem dla pracy fundamentów budowli i nawierzchni drogowych są odkształcenia gruntu. Małe odkształcenia podłoża nie powodują nawet minimalnych rys w konstrukcji; duże natomiast, zazwyczaj nierównomierne, kończą się zwykle poważnymi uszkodzeniami budowli lub nawierzchni drogowej. Od- kształcalność ośrodka gruntowego najłatwiej można zilustrować na najprostszym przypadku obciążenia gruntu pojedynczym fundamentem (segregator aktów prawnych).

Blok fundamentowy, zagłębiony poniżej powierzchni terenu, jest stopniowo obciążany. Jednocześnie z obciążeniem prowadzimy pomiar osiadań fundamentu i odkształceń terenu obok niego w punkcie A. Przyrost osiadań fundamentu i terenu w A jest w fazie I prawie wprost proporcjonalny do przyrostu obciążenia gruntu; w fazie II obserwuje się zwiększenie przyrostu osiadań fundamentu i podnoszenie się terenu obok fundamentu. Po przekroczeniu granicznego obciążenia gruntu q_f fundament zagłębia się bez zwiększania obciążeń przy jednoczesnym wypieraniu gruntu i znacznej przechyłce fundamentu (promocja 3 w 1).

W fazie I fundament osiada tylko wskutek ściśliwości gruntu; w fazie II występuje coraz większy wpływ obszarów stanu granicznego gruntu pod krawędziami Zjawiska te występują w zboczu (skarpie), jeśli wzdłuż najbardziej potencjalnie niekorzystnej powierzchni poślizgu powstanie w każdym jej punkcie stan graniczny naprężenia odznaczają się krzywoliniową powierzchnią poślizgu, najczęściej zbliżoną do kołowej, a ruch osuwającej się części gruntu jest obrotem bryły osuwiskowej.