Wartości podnoszenia lądu

W fińskiej Laponii charakterystycznym elementem rzeźby są masywy kopulastych fieldów (tzw. tunturi) oraz pagóry twardzielcowe (tzw. vaara). Najbardziej górską rzeźbą odznaczają się Skandynawskie, w pn.-zach. części kraju, z najwyższym szczytem Finlandii - Halliatunturi (1 328 m n.p.m.). W wyniku postglacjalnego dźwigania się lądu. obserwuje się stały przyrost powierzchni, szacowany na ok. 1000 km na 100 lat. Najmniejsze wartości podnoszenia lądu notuje się na wybrzeżach Zatoki Fińskiej (2-3 mm na rok), a najwyższe nad Zatoką Botnicką, w okolicach Vaasa (do 10 mm na rok). Dł. linii brzegowej wynosi ok. 1100 km. U wybrzeży znajdują się liczne wyspy (gł. małe szery, w sumie ok. 30 tys.), z których większość leży u pd.-zach. wybrzeży, w okolicach Turku. Największe z nich tworzą archipelag Wysp Alandzkich (program uprawnienia budowlane na komputer).

Finlandia leży w zasięgu klimatu umiarkowanego chłodnego (program egzamin ustny). Średnie miesięczne temp. spadają w kierunku pn., a jednocześnie obserwuje się łagodzący wpływ zatok Fińskiej i Botnickiej na klimat panujący na wybrzeżach. Średnia temp. najcieplejszego miesiąca (lipca) waha się od 17-19^:C w pd. Finlandii, 16°C nad Zatoką Botnicką i w środk. części kraju, do 14-15°C w pn. Laponii. Średnia temp. miesiąca najchłodniejszego (lutego) kształtuje się na poziomie: -4°C na Wyspach Alandzkich, -10°C w Kuopio (środk. Finlandia), - 13°C w Sodankyla (Laponia środk.) oraz -19°C‘ przy granicy z Norwegią w Górach Skandynawskich. Średnia roczna temp. poza kołem podbiegunowym jest ujemna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Roczna suma opadów

W pn. Laponii, w rejonie jeziora Inari, zaznacza się wpływ Morza Barentsa, a zwł. przepływającego wzdłuż pn. wybrzeży Półwyspu Skandynawskiego ciepłego Prądu Norweskiego (średnia temp. lutego wynosi tam ok. -10‘C, gdy w środk. Laponii oscyluje wokół -1 3°C). Ze względu na położenie geograficzne w Finlandii obserwowane jest zjawisko dnia i nocy polarnej, która na pn. krańcach kraju trwa 51 dni. Na pd. najkrótszy dzień trwa ok. 6, a najdłuższy ok. 19 godzin. Największa ilość opadów przypada na miesiące letnie (opinie o programie). Roczna suma opadów na pd. Finlandii wynosi ok. 700 mm, a w Laponii ok. 450-500 mm (lokalnie nawet do ok. 400 mm). Średnia grubość pokrywy śnieżnej waha się od 60-90 cm w pn. części kraju do około 30-30 cm na pd. Lód na jeziorach (osiągający grubość do 50-65 cm) utrzymuje się od końca listopada (początku grudnia) do kwietnia (w’ pd.-zach. Finlandii), a nawet do maja (w Laponii).

Najbardziej typowym elementem krajobrazu się jeziora, których liczbę szacuje się na ok. 55-60 tys. Pokrywają one blisko 10% pow. kraju, a ok. 1/5 powierzchni samego Pojezierza Fińskiego (segregator aktów prawnych). Największe ich zagęszczenie ma miejsce w rejonie Mikkeli (ponad 25 jezior na 100 km- - ok. 25% pow.), a najmniejsze na Wyspach Alandzkich (1,5% pow.). Do największych jezior należą: Saimaa (4400 km-‘), Paijanne (1090 km-) oraz Inari (1050 km-), jeziora połączone są ze sobą siecią rzek i kanałów, tworzących w sumie bardzo skomplikowany system. Rzeki lińskie są krótkie, ale zasobne w wodę, z licznymi progami i wodospadami (najwyższym jest Imatra - 18.5 m wys.). Ok. 90% terytorium Finlandii znajduje się w zlewisku Morza Bałtyckiego Iw tym zlewisko Zatoki Bolnickiej - 45%, Zatoki Fińskiej poprzez jezioro Ladoga - 1 7%, Zatoki Fińskiej bezpośrednio - 1 5%, Morza Butnie kiego - 1 2%, Morza Alandzkiego i Archipelagowego - .3%). Pozostała część kraju Ipn. Laponia oraz obszary przygraniczne z Rosją na pn. wsch.) należą do zlewiska Morza Arktycznego z Morzem Norweskim i Morzem Barentsa 18% pow.) oraz Morza Białego (2%) (promocja 3 w 1).

do gleb kriogenicznych, powstałych w wyniku mrozowej segregacji materiału zwietrzelinowego. W Laponii pcł. wykształciły się bardzo płytkie tundrowe bielice karłowate. Obszary torfowiskowe pokrywają gleby tortowe. Najżyźniejsze gleby wykształciły się na wybrzeżach zatok Fińskiej i Bolnickiej, ale zajmują one zaledwie 3% pow. kraju.