Warunki tarcia

Ponadto poszczególne druty mogą znajdować się w odmiennych warunkach tarcia. Na przykład w kablach typu Freyssineta ze spiralką usztywniającą druty „górne” trą o osłonę, „dolne” zaś ślizgają się po spiralce; ponadto druty „górne” dociskane są dodatkowo przez druty „dolne” za pośrednictwem spiralki. Jeżeli spiralka wykonuje ruch razem z diaitami, tarcie występuje tylko przy drutach „górnych” (program uprawnienia budowlane na komputer).

Należy zwrócić uwagę, że podział trasy kabla na odcinki prosto- i krzywoliniowe, stosowany w obliczeniach, dość znacznie odbiega od warunków istniejących w rzeczywistości, ponieważ początek i koniec luku, jak również rzeczywisty przebieg trasy (tworzącej teoretycznie krzywą zbliżoną do łańcuchowej) jest zazwyczaj trudny do uchwycenia.
Ogólnie można stwierdzić, że zjawiska tarcia są raczej mało zbadane i zależą od wielu czynników przypadkowych i specyficznych dla określonego rozwiązania konstrukcyjnego, tak że w określonych warunkach może występować pewna, nie występować zaś inna grupa zjawisk. Straty wywołane tarciem są w wysokim stopniu zależne od poziomu wykonawstwa i jak pokazuje praktyka, utrzymują się w zbliżonych granicach na określonym placu budowy, natomiast mogą różnić się dość znacznie na różnych budowach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z tych względów rozważania teoretyczne mają na celu zinterpretowanie przede wszystkim jakościowej strony zjawisk i zbyt daleko posunięta dokładność obliczeń byłaby tu niewłaściwa.
Rozkład sił i wydłużeń w kablu. Podstawą do znalezienia rozkładu sił wzdłuż kabla jest prawo spadku siły sprężającej, określające bezpośrednio zmianę siły na jednostkę długości trasy.
Weźmy pod uwagę element luku o promieniu krzywizny r i kącie opasania. Spadek siły w kablu uzyskamy z warunku równowagi sił
gdzie / oznacza współczynnik tarcia, który uważamy za stały przy założeniu tarcia Coulomba, tzn. tarcia proporcjonalnego do nacisku jednostkowego. Wzór przedstawia poszukiwane prawo spadku, wyrażające proporcjonalność spadku siły w kablu do występującej w danym punkcie wartości tejże siły (uprawnienia budowlane).

Wzory te odpowiadają liniowemu rozkładowi sił sprężających wzdłuż kabla i mogą być używane bez większego błędu w granicach do wartości /u 0,15-0,20, która w praktyce najczęściej nie jest przekroczona. Jak widać, całkowity spadek siły jest procentowo dwukrotnie większy niż teoretyczny spadek wydłużenia.

Ujęcie teoretycznie poprawne

Zasadniczą wadą wzoru Eulera, jest nieuwzględnienie tarcia w linii, tzn. tarcia zależnego od długości trasy, a więc występującego również w odcinkach prostoliniowych. Czynnik ten wysuwa się na pierwszy plan przy kablach długich oraz kablach prostoliniowych, traci zaś na znaczeniu w przypadku kabli krótkich o końcach odgiętych, dla których decydujące są straty w łuku (program egzamin ustny).
Najprostszą metodą uwzględnienia tarcia w linii jest dodawanie do strat obliczonych ze wzoru Eulera strat w linii na podstawie empirycznych wartości określających procentowe straty siły sprężającej na metr bieżący długości kabla. Metoda ta, używana często w praktyce, nie zawsze jest jednak poprawna teoretycznie (opinie o programie).

Ujęcie teoretycznie poprawne jest różne w zależności od tego, czy tarcie jest spowodowane:
1) przypadkowymi sfalowaniami trasy kabla, narastającymi proporcjonalnie do długości, wraz z którymi rośnie sumaryczny kąt opasania, czy też
2) stałym dociskiem bocznym wzdłuż kabla.
Jeden lub drugi czynnik może grać rolę decydującą w zależności od konstrukcji kabla (segregator aktów prawnych).

Wykreślając więc na osi rzędnych trasę sprowadzoną, możemy za pomocą powyższego jednego wykresu krzywej wykładniczej odczytać rzędną S w dowolnym punkcie, w szczególności na początkach i końcach kolejnych odcinków. Przy naciąganiu dwustronnym kabla o trasie w ogólności niesymetrycznej, środek trasy sprowadzonej (lub ogólniej, punkt dzielący trasę sprowadzoną vi stosunku sił naciągu na końcach kabla) wyznaczy przekrój kabla o najmniejszym naprężeniu (promocja 3 w 1).