Warunki technologiczne procesu nagrzewania

Warunki technologiczne procesu nagrzewania są celowe również w innych przypadkach nagrzewu. Wskazane jest progresywne narastanie szybkości podnoszenia temperatury: w pierwszej godzinie 10°C, w drugiej 15-b20°C, w następnej 20-r-30°C itd. do maksymalnego jej poziomu. Optymalną temperaturą dla izotermicznego ogrzewania zwykłych cementów portlandzkich jest 80-85°C, a dla cementów portlandzkich żużlowych i pucolanowych może ona wynosić 90-95°C (program uprawnienia budowlane na komputer).

Naparzanie betonów wysokich marek z mieszanek o konsystencji gęsto- plastycznej (o W/C <C 0,4) jest bardziej korzystne niż z mieszanek o konsystencji plastycznej. Należy przy tym dobierać takie W/C, które umożliwia otrzymaną mieszankę betonową o konsystencji mniej wilgotnej ‘zagęścić za pomocą istniejących urządzeń. Warunki technologiczne obróbki cieplnej wyrobów z mieszanek o konsystencji gęstoplastycznej należy ustalić na drodze doświadczalnej z uwzględnieniem charakterystyki stosowanych cementów, wymaganej wytrzymałości betonu, rodzaju i przyjętej technologii wytwarzania wyrobów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

I)la elementów sprężonych należy zastosować stopniowane warunki nagrzewania, pozwalające znacznie zmniejszyć straty naprężenia w zbrojeniu na skutek zmian temperatury (i w wyniku bezruchu opór), uniknąć powstawania rys poprzecznych w betonie przy jego ostyganiu oraz pewnego zmniejszenia sztywności sprężonych elementów zginanych (uprawnienia budowlane).

Ogrzewanie dwustopniowe, a przy jednostopniowym bardzo powolne podnoszenie temperatury zwiększa odporność na powstawanie rys elementów sprężonych przy zginaniu, w porównaniu z ogrzewaniem w zaostrzonych warunkach technologicznych. Przy przenoszeniu naprężenia zbrojenia na gorący beton (od razu po naparzaniu) wytrzymałość jego jest z reguły o 5-^10% mniejsza niż tego samego betonu po ostygnięciu (program egzamin ustny).

Warunki naparzania elementów sprężonych

Warunki naparzania elementów sprężonych na długich lub krótkich torach z niezmienną odległością między ich oporami należy wyznaczać także z uwzględnieniem strat naprężeń w zbrojeniu na skutek zmian temperatury, zgodnie ze „Wskazówkami wyznaczania warunków obróbki cieplnej konstrukcji sprężonych, wytwarzanych według technologii sten- dowej” NIIŻB Gosstroja (opinie o programie).

Betony, w stosunku do których wysuwa się wymagania odnośnie do mrozoodporności i wodoszczelności, należy naparzać według „łagodnych” warunków z dostatecznym wstępnym dojrzewaniem, podnoszeniem temperatury 10-A15°C na 1 godz., izotermicznym jej poziomem nie wyżej niż 80°C i z następnym powolnym ostyganiem. Przy naparzaniu betonów o zwiększonej trwałości należy temperaturę środowiska w komorze obniżać z prędkością nie większą niż 15^cC na 1 godz (segregator aktów prawnych).

Przy obróbce cieplnej rur (zwłaszcza ciśnieniowych) i zbiorników duży wpływ na wodoszczelność mają warunki obróbki cieplnej betonu. Powinny one być „łagodne” z powolnym na początku (5-10°C na 1 godz.) lub stopniowanym (z 2-3-godzinnym nagrzewaniem przy 35-45°C i następnie zwykłym do 75-P80°C) podnoszeniem temperatury. Uformowanych rur nie należy od razu rozformowywać i poddawać obróbce cieplnej przy otwartych ściankach, ponieważ pojawia się w nich wilgoć, powstaje ukierunkowana porowatość i zwiększa się przepuszczalność betonu. Jednym z zabiegów zmierzających do zwiększenia szybkości obiegu form może być dwufazowe twardnienie betonu (promocja 3 w 1).

Przy wyrobach niesprężanych (których ilość wynosi nie mniej niż 70% ogólnej liczności prefabrykatów żelbetowych) można ograniczyć się do przyspieszonego twardnienia betonu aż do chwili uzyskania przez niego zaledwie minimalnej wytrzymałości, jaka jest niezbędna przy rozformowaniu wyrobów. Tak więc przy produkcji agregatowo-potokowej wytrzymałość ta wynosi 100, a fabryczna 140 kG/cm²; przy produkcji w formach bateryjnych Giprostrojindustrii - odpowiednio 60 i 105, na urządzenia NIAT-75 i 70, a dla wibrowalcowania - 100 i 200 kG/cm². Następnie wyrób rozformowuje się i ponownie naparza aż do uzyskania przez niego wymaganej wytrzymałości, ale już bez form, co pozwala zwiększyć szybkość ich obiegu.