Wciągarki ręczne

Po wykonaniu trzona wieży ustawiono na nim pomocniczą konstrukcję stalową tworzącą trzy ramy portalowe ze wspornikami stężone przestrzennie, do której podwieszono zblocza i olinowania. Następnie ustawiono i zakotwiono wciągarki ręczne na terenie poza obrysem zewnętrznym zbiornika. Podnoszenie zbiornika odbywało się z szybkością 2 m7godz (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zbiornik oparto na trzonie wieży za pomocą rusztu z belek stalowych i następnie wykonano płytę dolną i górną oraz pionowy kanał wyłazowy, łącząc zbiornik w jedną całość konstrukcyjną.
Charakterystycznymi cechami wyżej opisanej metody wykonania zbiornika wieżowego są: zastosowanie prostego i powszechnie dostępnego sprzętu montażowego, możliwość wykonania zbiornika niezależnie od trzona nośnego oraz praca sprzętu i ludzi poza strefą zagrożenia pod podnoszonym zbiornikiem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Innym przykładem zbiornika wieżowego wykonanego na poziomie terenu i następnie podniesionego na projektowaną wysokość przy równoczesnym wznoszeniu trzona, może służyć zbiornik wieżowy wybudowany w Szwecji w mieście Orebro.

Zbiornik w postaci łupiny stożkowej kablobetonowej o maksymalnej średnicy 46 m, został oparty na trzonie walcowym żelbetowym o średnicy 10,50 m i wysokości ok. 35,00 m.  Fundament trzona wieży posadowiono na skale (uprawnienia budowlane).
Sprawa deskowań i rusztowań była ze względu na wysokość wieży i kształt zbiornika zagadnieniem zasadniczym w przyjętej metodzie realizacji budowli. Ściana zewnętrzna zbiornika wraz z jej pierścieniem dolnym oraz podstawa jego ściany wewnętrznej cylindrycznej musiały być, ze względu na wymaganą szczelność, betonowane bez przerw roboczych. Odkształcenia rusztowań kilkudziesięciometrowej wysokości mogłyby powodować pęknięcia ścian zbiornika przy tak dużej ich powierzchni.
Mając powyższe na uwadze, zbiornik wykonano na poziomie terenu i następnie podniesiono za pomocą dźwigników hydraulicznych do rzędnej o 35 m wyższej od poziomu, na jakim został zabetonowany.

Kolejność robót była następująca: najpierw wykonano fundament, na którym przy użyciu deskowań ślizgowych wzniesiono do wysokości 20 m ścianę wewnętrzną cylindryczną zbiornika otaczającą szyb dźwigów. Na szczycie szybu umieszczono żuraw obrotowy. Następnie wykonano rusztowanie i deskowanie zbiornika (program egzamin ustny).

Część stożkowa zbiornika

Część stożkowa zbiornika została wykonana w deskowaniu jednostronnym. Do części dolnej ściany o podwójnej krzywiźnie zastosowano deskowanie obustronne.
Podnoszenie zbiornika o ciężarze 3200 T wykonano za pomocą 32 dźwigników hydraulicznych. W czasie podnoszenia zbiornika podkładano kolejno pod poszczególne dźwigniki najpierw krążki aluminiowe a następnie walce betonowe o wysokości 29 cm, po czym betonowano trzon (opinie o programie).

Czynność tę powtarzano aż
do podniesienia zbiornika na przewidziany poziom. Urządzenie służące do podniesienia zbiornika i deskowanie ślizgowe trzona wieży.
Kolejne etapy podnoszenia zbiornika -ogólny widok wieży ze zbiornikiem po zakończeniu robót.
Kesony żelbetowe stosuje się przy posadowieniu różnych budowli inżynierskich na znacznej głębokości poniżej zwierciadła wody gruntowej lub powierzchniowej, a w szczególności najczęściej przy budowie jazów oraz przyczółków i filarów mostowych (segregator aktów prawnych).

Konstrukcja deskowania kesonów zależy od miejsca i warunków budowy. Keson może być opuszczany z powierzchni terenu lub w miejscu występującej wody powierzchniowej. Jeśli woda powierzchniowa jest stosunkowo płytka, to najczęściej w miejscu budowy kesonu usypuje się wyspę (często w obrębie wbitych ścian szczelnych) i stwarza się do budowy kesonu takie same warunki, jakie istnieją na powierzchni terenu nie zalanego wodą (promocja 3 w 1).

W tym przypadku rusztowanie deskowania ustawia się wprost na terenie. Deskowanie wewnętrzne i zewnętrzne kesonu żelbetowego zastosowanego przy budowie jazu w Pernegg [20].