Węgiel aktywny

Chcąc otrzymać węgiel drzewny o dużej chłonności, czyli tzw. węgiel aktywny albo węgiel aktywowany, należy proces zwęglania prowadzić w ten sposób, aby węgiel drzewny miał dużą porowatość (tzn. aby zachował nienaruszoną strukturę drewna) i był jak najbardziej odgazowany (program uprawnienia budowlane na komputer). Węgiel aktywny otrzymuje się przez ogrzewanie drewna z dodatkiem chlorku cynku, kwasu fosforowego lub kwasu borowego, w strumieniu pary wodnej, do wysokiej temperatury. Zastosowane związki mają ułatwić usunięcie z drewna substancji lotnych, co powoduje zwiększenie porowatości oraz oczyszczenie wewnętrznej powierzchni drewna.

Węgiel aktywny stosowany jest w procesach chemicznych jako materiał chłonny (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Służy on np. w procesie produkcji gazoliny do oddzielenia płynnych węglowodorów z mokrego gazu ziemnego, jako substancja chłonna w maskach gazowych itd.; jest to ważna dziedzina zastosowania węgla drzewnego.
Wiadomości wstępne. W paliwie wyróżnia się substancję palną oraz substancję niepalną, w skład której wchodzi woda oraz substancje mineralne dające po spaleniu popiół (uprawnienia budowlane). Zawartość substancji palnej w paliwie wynosi 100 (% wody -f % popiołu). O wartości opałowej suchego paliwa decyduje jego elementarny skład chemiczny.

W skład paliwa wchodzą pierwiastki: węgiel (C), wodór (H), azot (N) i siarka (S). Decydujące znaczenie ma węgiel, występujący w paliwie w największej ilości; przy całkowitym spaleniu na dwutlenek węgla daje on 8137 kcal/kG. Prócz węgla wchodzi w grę wodór, który przy pełnym spaleniu na wodę daje 34180 kcal/kG. Siarka spala się na S02 dając 2181 kcal/kG. Azot i tlen nie ulegają spaleniu (program egzamin ustny).
Zawartość poszczególnych pierwiastków w drewnie podana jest w rozdziale: Chemiczne własności drewna.

Aby palenie mogło się zacząć, trzeba podgrzać paliwo do temperatury samozapłonu, która wynosi dla drewna 275° C, oraz doprowadzić odpowiednią ilość powietrza celem zapewnienia dostatecznej ilości tlenu (opinie o programie).

Ciepło spalania

W praktyce trzeba doprowadzić więcej tlenu niż wynosi jego zawartość w produktach zupełnego spalenia paliwa, a więc palenie powinno się odbywać wobec nadmiaru powietrza. Produktem zupełnego spalenia węgla jest bezwodnik kwasu węglowego (CO._,), wodoru para wodna (H..O), siarki - bezwodnik kwasu siarkowego (S02). W drewnie siarki nie ma, wobec czego w produktach spalania nie ma SO._>. Przy zbyt słabym dopływie powietrza węgiel spala się na CO, wskutek czego otrzymuje się mniejszą liczbę kalorii; spalanie takie jest nieekonomiczne (segregator aktów prawnych).

Ciepło spalania (wartość opałowa górna) Wg jest to ilość kcal, którą otrzymuje się przy spaleniu 1 kg całkowicie suchego paliwa i ochłodzeniu spalin do temperatury otoczenia, wobec czego wytworzona w procesie spalania para wodna skrapla się i oddaje ciepło utajone. Jest to zatem absolutna ilość energii cieplnej, którą można uzyskać przy
spaleniu danego paliwa. Ciepło spalania jest to wartość teoretyczna, ustalana drogą pomiarów kalorymetrycznych.

Określa się je przez spalenie próbki w postaci brykietu w wypadku drewna wykonanego z trocin o określonej wilgotności - w bombie kalorymetrycznej wypełnionej tlenem pod ciśnieniem około 20 atm.
Ciepło spalania drewna zamyka się, zależnie od gatunku drzewa i jakości drewna, w granicach 4450-5400 kcal/kG; drewno silnie żywiczne wykracza poza te granice, osiągając wartość 6250 kcal/kG. W większości wypadków ciepło spalania leży między 4500 a 4800 kcal/kG (promocja 3 w 1).

Wartość opałowa (wartość opałowa dolna) Wd jest to ilość ciepła, jaką uzyskuje się spalając 1 kg paliwa przy założeniu, że powstająca w procesie spalania para wodna uchodzi w gazach spalinowych w temperaturze około 150 C na zewnątrz bez skraplania, a więc nie oddaje swego ciepła. Tym samym wartość opałowa jest niższa od ciepła spalania o liczbę kcal zawartych w parze wodnej. Utajone ciepło skraplania wynosi 600 kcal/kG pary wodnej.