Wektor ciśnienia spływowego

W środku ciężkości każdego kwadracika czy trójkąta zaczepiamy wektor ciśnienia spływowego skierowany stycznie do linii prądu przebiegającej w tym miejscu. Dla każdej linii prądu wyznacza się jej długość sn. Jeżeli przez środek danego kwadracika nie przebiega żadna linia prądu, kierunek wektora i długość s„ interpolujemy pomiędzy kierunkami (lub długościami) dwóch najbliżej leżących linii prądu w obrębie lub w najbliższym otoczeniu kwadracika (program uprawnienia budowlane na komputer).
Dla każdego tak wyznaczonego wektora wyznaczamy z kolei ramię an momentu względem założonego środka obrotu, powierzchnię kwadracika An oraz ewentualnie średnią odległość sąsiednich dwu linii prądu w tym miejscu b„.

Znakiem sumy obejmujemy kolejno wszystkie kwadraciki (a także trapezy i trójkąty) zawarte w obrębie obszaru poślizgu poniżej poziomu wody gruntowej. Wszystkie wymiary w podziałce naturalnej i w metrach.
Obliczenie najlepiej zestawić w postaci tabelarycznej, opatrując momenty na przykład prawoskrętne znakiem plus, przeciwne zaś znakiem minus. Te ostatnie występują w bardzo małej liczbie, tylko w dnie basenu pomiędzy ścianką szczelną a osią pionową, przechodzącą przez środek obrotu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po podsumowaniu wartości Anan/sn i pomnożeniu wyniku przez Ah yw otrzymuje się moment obrotu (wywracający), który wyraża wpływ
ciśnienia spływowego na równowagę budowli. Opisana metoda jest dokładniejsza, ale dosyć żmudna. Pierwszą i największą trudność stanowi tu wyznaczenie siatki hydrodynamicznej, co jak wiadomo tylko w najprostszych wypadkach może być stosunkowo szybko wykonane. Z tego też względu można stosować również metodę II, bardziej uproszczoną (uprawnienia budowlane).

W metodzie tej tok postępowania jest identyczny jak w metodzie I, z tą różnicą, że siatkę hydrodynamiczną zastępujemy siatką zastępczą z linii łamanych, zakładając, że na wysokości ścianki szczelnej linie prądu odchylone są od pionu o kąt 15°, poniżej zaś ścianki szczelnej o kąt 55°. Jedynie w obszarze przyległym do samej ścianki (w trójkątach objętych liniami odchylonymi od ścianki pod kątem 15°) należałoby ewentualnie założyć dodatkowe linie pod stopniowo zmniejszającymi się kątami.

Obszar poślizgu

Obszar poślizgu można w tym wypadku bądź dzielić jak poprzednio na kwadraciki, bądź też można uwzględniać większe pola tego obszaru (program egzamin ustny).
Stateczność skarpy sprawdza się na tej samej zasadzie co i stateczność uskoku naziomu, zakładając powierzchnię odłamu o przekroju kołowym. Najczęściej najniekorzystniejsze okazują się powierzchnie odłamu przechodzące przez dolną krawędź skarpy.
Prócz wyżej podanych metod ogólnych wyznaczania stateczności budowli, niektóre konstrukcje wymagają innego, odrębnego potraktowania (opinie o programie).

Ponadto tak całe budowle, jak i ich elementy powinny być sprawdzane nie tylko na swoje ostateczne obciążenie, jakiemu poddane będą już po ukończeniu budowy i oddaniu ich do użytku, ale także i na obciążenia, które mogą wystąpić w czasie budowy, transportu itp. Obciążenia takie, jakkolwiek chwilowe, mogą powodować naprężenia większe niż obciążenie ostateczne (segregator aktów prawnych).
Metody obliczania rozpatrzone będą w zależności od typu budowli. Obliczenie, podobnie jak i przy falochronach, polega na wyznaczeniu w nabrzeżu przebiegu linii ciśnienia oraz na sprawdzeniu naprężeń w poszczególnych przekrojach. Naprężenia te nie mogą przekraczać dopuszczalnych. Gdy naprężenia rozciągające lub ściskające występują w materiale nabrzeża o stosunkowo małej wytrzymałości na te naprężenia, można sytuację poprawić przez zbrojenie konstrukcji w odpowiednich miejscach wkładkami stalowymi.

Podczas wyznaczania linii ciśnienia w poszczególnych elementach należy prócz sił zewnętrznych, działających na całe nabrzeże, uwzględniać również wpływ sił wewnętrznych, a więc np. parcie wypełniającego budowlę materiału kamiennego czy ziemnego (promocja 3 w 1).

Nabrzeża o konstrukcji monolitycznej oraz stawiane z bloków, a także nabrzeża na skrzyniach należy obliczać podobnie jak analogiczne falochrony (rozdz. 3). Różnica polega na tym, że wykres parcia gruntu różni się nieco od wykresu naporu fali, sposób obliczenia jednak jest taki sam.