Wełna mineralna

Do wypełniaczy o ziarnach blaszkowatych należą łupki mielone oraz mikro- azbest, który stanowi przejście od wypełniaczy blaszkowatych do wypełniaczy włóknistych.
Wypełniacze te silnie szkieletują masy, zwiększając temperaturę mięknienia, nie podwyższają natomiast temperatury łamliwości, a niektóre z nich nawet ją obniżają.
Do wypełniaczy włóknistych należą:
a) azbest,
b) wełna mineralna i żużlowa,
c) wełna bazaltowa (program uprawnienia budowlane na komputer).

Są to wypełniacze o silnym działaniu szkieletującym, stosowane do mas izolacyjnych nakładanych w grubszych warstwach.
Spośród tych wypełniaczy najważniejszy jest azbest, przy czym używa się go do mieszanek azbestu V i VI gatunku, najlepiej o miękkiej strukturze.
Wypełniacze włókniste, a zwłaszcza azbest, podwyższają temperaturę mięknienia asfaltów i obniżają temperaturę ich łamliwości.
Wełna żużlowa jest wypełniaczem odznaczającym się dobrą przyczepnością do asfaltu i dużą powierzchnią właściwą (cienkie włókno). Wadą wełny żużlowej jest słaba wytrzymałość włókna. Jako wypełniacze nadają się gatunki „00” i „0”. Gatunek „1”, który zawiera dużo ziaren kulistych, szklistych, jest jako wypełniacz materiałem drugorzędnym.
Ujemną cechą wełny bazaltowej jest jej kruchość, na skutek której włókna łamią się już w czasie mieszania z bitumem, a jeszcze bardziej w czasie układania izolacji. W efekcie skuteczność wełny bazaltowej jako wypełniacza nie jest większa od skuteczności drobno zmielonej mączki bazaltowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dobór i ustalanie składu mas bitumicznych z wypełniaczami. Ustalenie składu masy może być dokonane jedynie na drodze eksperymentalnej przez badanie mieszanek o różnej zawartości wypełniacza. Przeważnie do mas izolacyjnych stosuje się mieszanki kilku rodzajów wypełniaczy. Przebieg badań mas mineralno-bitumicznych opisano w rozdziale o masach izolacyjnych i lepikach.

Tektury i tkaniny

Tektury i tkaniny są stosowane w przemyśle izolacyjnym jako nośniki (wkładki szkieletujące) do właściwych materiałów wodoszczelnych, którymi są zaprawy smołowe lub asfaltowe. Nie są one same przez się ani wodoszczelne, ani też odporne na wodę (uprawnienia budowlane). W związku z tym muszą posiadać pewne odrębne właściwości mechaniczne i fizyczne, od których zależy ich jakość i możliwość stosowania.
Ponieważ w zakres niniejszej pracy nie wchodzi technologia produkcji papy i tkanin bitumicznych, będą tu omawiane tylko te cechy, które są konieczne dla oceny tych materiałów jako materiału izolacyjnego (program egzamin ustny).
Do wyrobu pap smołowych i asfaltowych używa się tektury.

Surowcami do wyrobu tektury są: makulatura, szmaty bawełniane i wełniane, lniane, itp., celuloza drzewna nie bielona, odpadki przemysłu włókienniczego (kurz wełniany) oraz odpadki przemysłu celulozowego (opinie o programie).
Szmaty zawierające włókna syntetyczne nie nadają się do produkcji tektury, gdyż włókna te z jednej strony źle filcują, a z drugiej albo ulegają zniszczeniu w temperaturze, w której produkowana jest papa, albo też nie mają przyczepności do asfaltu. Jest to jedna z przyczyn zlej jakości i złego zachowania się obecnie produkowanych pap.
Tektury do wyrobu pap stosowane u nas objęte są normą PN-65/P-50520. Jako surowca do wyrobu tektury norma ta dopuszcza surowce według każdorazowych aktualnych przepisów dla przemysłu papierniczego (segregator aktów prawnych).

Tektura produkowana jest w zwojach o szerokości:
- dla odmiany 1 1000 i 1050 mm,
- dla odmiany 2 1000, 1050, 1100 i 1200 mm.
Średnica zewnętrzna zwojów w pełnych odcinkach 10-lub 20-metrowych wynosi najwyżej 800 mm.

Mimo pozornie szczegółowo opracowanych warunków technicznych dla tektury, norma powyższa nie zapewnia dobrej jakości tektur do wyrobu papy. Nieograniczona swoboda przy doborze surowców do wyrobu tektury umożliwia wprowadzenie na rynek materiału, z którego produkowana papa wykazuje szereg wad występujących po pewnym czasie po ułożeniu w budowlach (promocja 3 w 1).
Dla zapewnienia właściwej jakości pap wskazane byłoby wykorzystanie systematycznych badań nad jakością i trwałością papy przeprowadzonych przez Rataja.