Wermikulity

Wermikulity pochodzenia organicznego mogą służyć jako aktywne wypełniacze polimerów’ i stałe środki emulgujące. Inny sposób otrzymywania wermikulitu pochodzenia organicznego można opisać za pomocą następującego schematu reakcji (program uprawnienia budowlane na komputer).

W wyniku otrzymuje się wermikulit z podstawionym rodnikiem. Wykazali to np. Fiedosiejew i współautorzy [84] przy wytwarzaniu butylow’ermikulitu i organicznych polisiloksypochodnych wermikulitu o zawartości C ponad 1,5% (o wysokiej hydrofobowości). Pochodne takie mogą znaleźć zastosowanie jako smary i do innych celów. Drgania ultradźwiękowe (np. 19,5 kHz) rozrywają Aviązania bardziej głębokie Me i pozwalają nie tylko zmienić niektóre właściwości reologiczne zawiesin, ale również uzyskać nowe produkty; obserwuje się to również w przypadku kaolinitu i pałygorskitu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wskutek silnego uwodnienia oktaedrów’ brucytowych wiązania wodorowe w wermikulicie są słabe i wermikulit jest zdolny do łatwego pęcznienia, oraz łatwo oddaje wodę przy nagrzewaniu do temperatury 100°C. Chloryt jest pozbawiony tej właściwości. Drugi efekt endotermiczny w temperaturze G00-700°C związany jest z wydzielałem się wody z oktaedrycznej warstwy brucytowej; trzeci efekt (ok. 800°C) z wydzielaniem się wody z warstwy oktaedrycznej (uprawnienia budowlane).

Poniew’az w wermikulicie obserwuje się wcześniejsze tworzenie się fazy szkła skutek konstytucyjnego wchodzenia dużych kationów do sieci krystalicznej) • temperaturze ok. 700°0, zatem łączne wydzielanie się pary wodnej i tworzenie się szkła wywołują silne pęcznienie materiału; masa 1 m³ spęczniałego wermikulitu wynosi ok. (50 kg, materiał taki stanowi doskonały izolator cieplny (program egzamin ustny).

Efekt egzotermiczny (ok. 800°C) jest związany z tworzeniem się klinoenstatytu. Im drobniejsze są cząstki wermikulitu, tym większe jest przesunięcie efektu egzotermicznego do temperatury 750°C i tym mniej wyraźny jest podwójny charakter pierwszego efektu endotermicznego (opinie o programie).

Ilaste minerały

Chlory ty są bardzo rozpowszechnione w przyrodzie i wchodzą w skład wielu skał. Zazwyczaj chloryty są to produkty wietrzenia łyszczyków, piroksenów, amfiboli, : 1: wino w i krystalizują w układzie jednoskośnym (istnieją również chloryty rombowe). Struktura chlorytów składa się z następujących po sobie warstw łyszczykopodobnych i brucytopodobnych (jak na rys. 1-20), nakładających się wzdłuż osi c. Wzór jOH)₄ • (SiAl)₈ • (Mg-Fe)₆-0₂₀ Świadczy o braku alkaliów w chlorytach. Są one jednak bardziej zasadowe niż łyszczyki i bardziej od nich uwodnione (segregator aktów prawnych).

W różnych chlorytach warstwy ułożone są z mniejszym lub większym uporządkowaniem, tworząc pakiet o grubości do 1,4 nm (14 A), co odpowiada podwojonemu rakietowi kaolinitu; wskutek tego badanie rentgenograficzne i interpretacja wyników odnośnie do chlorytów są utrudnione, w szczególności przy ich miałkim rozdrobnieniu, jak ma to miejsce w glinach, gdzie są one zmieszane z innymi minerałami ilastymi.

Przy nagrzewaniu chloryty oddają wodę w dwóch etapach. Etap pierwszy odpowiada wydzielaniu się wody z warstw brucytowych i towarzyszy mu nieznaczna destrukcja sieci krystalicznej, przy czym dobrze wykrystalizowany ehloryt różni się wyraźnie od kaolinitu. Obraz dyfrakcyjny takiego chlorytu różni się dlatego zasadniczo od rozmytych linii dyfrakcyjnych odwodnionego kaolinitu. Jednak źle skrystalizowany ehloryt rozkłada się już w temperaturze 450°C, co nie zachodzi w kaolinicie (promocja 3 w 1).

Dostatecznie powolno nagrzewanie chlorytu w temperaturze 800°C prowadzi do efektu endotermicznego, związanego z wydzielaniem wody z warstw tetraedrycznych, w ślad za czym i prawie jednocześnie następuje przebudowa pakietów’ z utworzeniem głównie fazy oliwinu. Te ilaste minerały mają wygląd włóknistych kryształów w produktach hydrotermalnych lub występują w postaci pelitowej frakcji glin, tworząc mieszaninę z innymi minerałami ilastymi.