Wewnętrzna powierzchnia celulozy

Wewnętrzna powierzchnia celulozy zamyka się według Clarka w granicach 1,6-4,7 • 107 cm2/cm3 (czyli 1600-4700 m2/cm3) (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozmiary wewnętrznej powierzchni celulozy zależą od gatunku rośliny, który warunkuje wewnętrzną budowę oraz wielkość krystalitów celulozy; np. krystality celulozy z bawełny są większe od krystalitów celulozy z drewna. Wewnętrzną powierzchnię drewna określa się w oparciu o rentgenograficzne badania celulozy wielkością 0,2-2,8 • 106 cm2/cm3, czyli 20-280 m2/cm3; przy odpowiednim uwzględnieniu ciężaru właściwego daje to średnią wartość 2-10“ cm2 (200 m2) na 1 g drewna.

Mniejszą w porównaniu z celulozą wewnętrzną powierzchnię drewna tłumaczy się wypełnieniem i otuleniem szkieletu celulozowego w drewnie substancjami bezpostaciowymi (lignina, pektyny i inne); substancje te spełniają rolę wypełniaczy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W drewnie adsorpcja wody związana jest głównie z błonnikiem; lignina adsorbuje bardzo nieznaczne ilości wody.
Z czynników zewnętrznych największy wpływ na przebieg adsorpcji wywiera temperatura i ciśnienie. W miarę wzrostu temperatury zmniejsza się intensywność adsorpcji (uprawnienia budowlane).

Tłumaczy się to tym, że wzrost temperatury powoduje zwiększenie szybkości ruchu cząsteczek pary wodnej, co utrudnia związanie ich z powierzchnią adsorbenta. Wzrost temperatury przy niezmienionej wilgotności względnej powietrza sprzyja desorpcji, a utrudnia adsorpcję; zjawisko to wykorzystuje się praktycznie w procesach suszenia drewna.
Zależność adsorpcji od temperatury i ciśnienia obrazują izotermy adsorpcji. Izoterma adsorpcji jest to krzywa zależności adsorpcji od ciśnienia przy określonej, stałej temperaturze. Izotermy adsorpcji można określić na podstawie równania Langmuira.

Analiza izoterm wykazuje, że wzrost temperatury zmniejsza adsorpcję, powoduje natomiast wzrost wartości B.
Między adsorpcją chemiczną a adsorpcją fizyczną nie można przeprowadzić ścisłej granicy (program egzamin ustny).

Cząsteczki materii

Cząsteczki materii podlegają działaniu sił wzajemnego przyciągania, które jest tym większe, im mniejsza jest odległość cząsteczek. Właściwość wzajemnego przyciągania się cząsteczek tego samego rodzaju (tego samego ciała) określa się mianem kohezji, czyli spójności; mianem adhezji, czyli przylegania, określa się właściwość wzajemnego przyciągania się cząsteczek różnego rodzaju (np. cząsteczek cieczy oraz cząsteczek ścian naczynia) (opinie o programie).

W cieczach kohezja cząsteczek wywołuje zjawisko napięcia powierzchniowego. W wyniku wzajemnego przyciągania cząsteczek ciecz dąży do utworzenia jak najmniejszej powierzchni; wskutek tego powierzchnia znajduje się zawsze w stanie pewnego napięcia i zachowuje się tak, jak gdyby na niej była rozciągnięta cienka, kurcząca się błona (segregator aktów prawnych).
Wznoszenie się wody w rurkach włoskowatych wywołane jest tym, że siły adhezji między cząsteczkami wody a ściankami naczynia są większe od sił kohezji między cząsteczkami wody. Woda wznosi się tak wysoko, aż działająca w górę siła napięcia powierzchniowego zostanie zrównoważona działającym w dół ciężarem wody w rurce.

Wyróżnia się ciecze zwilżające i ciecze nie zwilżające. Mianem zwilżających określa się te ciecze, których przyleganie
do ciał stałych (adhezja) jest większe niż spójność (kohezja) między cząsteczkami cieczy; wskutek tego ciecz zwilża ściany i podnosi się ponad poziom zwierciadła cieczy, tworząc w naczyniach włoskowatych menisk wklęsły. Wysokość menisku, czyli wysokość wzniesienia się cieczy zwilżającej, jest odwrotnie proporcjonalna do średnicy rurki i gęstości cieczy, rośnie zatem w miarę zmniejszania się średnicy kapilary (do określonej granicy) (promocja 3 w 1).

Mianem nie zwilżających określa się te ciecze, w których spójność między cząsteczkami cieczy (kohezja) jest większa niż przyleganie do ścian naczynia (adhezja); ciecz nie zwilża ścian naczynia i tworzy w naczyniach włoskowatych menisk wypukły.