Wewnętrzna siatka przestrzenna

Wewnętrzna siatka przestrzenna ma za zadanie przeciwdziałać powstawaniu rys wewnątrz bloku fundamentowego oraz rozłożyć na możliwie największy obszar masywu fundamentowego obciążenia dynamiczne (zwłaszcza spod stojaków klatek walcowniczych) o zmiennych znakach, występujące tylko w niektórych partiach górnej części fundamentu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wszelkie inne części fundamentu walcarki jak: wsporniki, belki, płyty ściany, poddane określonym obciążeniom, a mające stosunkowo nieznaczne wymiary, należy zbroić na podstawie odpowiednich obliczeń.
Fundament walcarki ma skomplikowaną budowę, o dużej liczbie wycięć, zagłębień, otworów, postumentów, filarów oraz tuneli i kanałów. Wymiary bloku wahają się w granicach 25-30 m w planie oraz 5-10 m w pionie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Centralną częścią fundamentu są dwie grube ściany nośne, stanowiące zasadniczy sztywny szkielet, na którym zakotwiona jest klatka robocza (jedna lub kilka) oraz klatka walców zębatych. Pomiędzy tymi ścianami w osi podłużnej znajduje się główny tunel zgorzelinowy o spadku 15-P20% dla odprowadzenia wody i zgorzeliny spod walcarki do osadnika (uprawnienia budowlane).

Po obu stronach ścian, ukształtowany jest płytowo-blokowy masyw fundamentowy sztywno związany z głównym szkieletem ścian o bardzo bogatej rzeźbie, na którym zainstalowane są urządzenia do manipulowania wlewkiem. Napędy i mechanizmy tych urządzeń posadowione są na poziomie około - 3,5 m, a więc ta część fundamentu tworzy rodzaj podziemnego pomieszczenia, stanowiącego jednocześnie wygodny dostęp do kontroli i konserwacji urządzeń. Konstrukcję fundamentu walcarki trio w układzie tzw. linii walcowniczej (kilka klatek walcowniczych ustawionych jest obok siebie na dwu ścianach, tworzących centralny sztywny szkielet fundamentu).

Dla tego typu układu walcarek urządzenia manipulacyjne przed i za linią walcowniczą przechodzą w długie ciągi samotoków transportowych i przesuwaczy tworząc tzw. nawierzchnię roboczą przed i za walcarką (program egzamin ustny).
Ponieważ urządzenia wchodzące wr skład rejonu nawierzchni roboczej, z wyjątkiem zderzaków zainstalowanych na końcach samotoków, podczas swej pracy wywołują nieznaczne tylko wpływy dynamiczne, przeto fundamenty pod nie konstruuje się z reguły jako ścianowe; ostatnio przechodzi się coraz śmielej na układy szkieletowe belkowo-słupowe.

Zastosowanie układu belkowo-słupowego

Jest to, ogólnie biorąc, ruszt z belek podłużnych i poprzecznych, wsparty na słupach, a po obwodzie - na murach oporowych (opinie o programie). Belki podłużne stanowią element nośny dla zakotwienia urządzeń, belki natomiast poprzeczne służą jako stężenie. Układ ten tworzy pod urządzeniami bardzo obszerne pomieszczenie podziemne, służące do zainstalowania silników, przeprowadzenia ciągów elektrycznych oraz umożliwia wygodny dostęp dla kontroli i konserwacji urządzeń.

Zastosowanie układu belkowo-słupowego stworzyło realne podstawy do wprowadzenia prefabrykacji dla fundamentów pod urządzenia walcownicze. Fragment prefabrykowanych fundamentów nawierzchni roboczej walcarki. Oczywiście są to prefabrykaty projektowane i wykonywane tylko dla danego obiektu, bezpośrednio na budowie (segregator aktów prawnych). Wprowadzenie prefabrykacji do tego typu fundamentów stwarza znaczne trudności w fazie projektu, gdyż poszczególne elementy konstrukcyjne jak belki, słupy, płyty, mają znaczną liczbę zakotwień i łączników dla zamocowania rur, przewodów kabli, a oprócz tego połączenia elementów między sobą muszą być starannie opracowane. Najczęściej stosuje się połączenie elementów przez spawanie.

Natomiast w wykonawstwie prefabrykacja fundamentów przynosi znaczne korzyści (promocja 3 w 1). Wprowadzenie bowiem prefabrykatów eliminuje niemal zupełnie „mokrą” technologię betonowania. Wykonawstwo budowlane sprowadza się wyłącznie do montażu gotowych elementów i łączenia ich przez spawanie. Montaż jest ułatwiony, gdyż można wykorzystywać zainstalowane w halach suwnice.