Wiązary płatwiowo-kleszczowe

Wiązary te do rozpiętości 9—10 m mogą być stosowane bez specjalnych usztywnień w kierunku poprzecznym. Przy większej rozpiętości do ich usztywnienia w tym kierunku należy stosować albo zastrzały 12, albo miecze 13 w płaszczyźnie wiązara lub wreszcie łączyć krokwie z belką stropową na wrąb cofnięty albo czołowy (program na komputer). W przypadku powstania tarcia między krokwią a górną powierzchnią belki stropowej łatwo może zajść pęknięcie krokwi.

W wielu przypadkach wystarczą murłaty o przekroju 6,3 X10 do 8X10 cm. Najwygodniej, ze względu na koszt robocizny, wykonywać krokwie z jednego elementu (program na telefon). W przypadku jednak braku możliwości uzyskania krokwi o potrzebnej długości można je wykonywać z dwóch części, łącząc je na płatwi pośredniej 3. Ponieważ długość krokwi 1 poniżej płatwi pośredniej 3 jest znacznie większa niż powyżej, można również wykonywać je o zmiennym przekroju, dając dolny odcinek o przekroju podwójnym, a powyżej płatwi o przekroju pojedynczym. Dla zmniejszenia rozpiętości płatwi pośredniej 3 w płaszczyźnie poziomej stosuje się miecze poziome 6 (program egzamin ustny). Połączenie miecza poziomego 6 z płatwią pośrednią 3 można wykonywać wg szczegół D, a z kleszczami wg szczegół E. Połączenie krokwi 1 w kalenicy można wykonywać na nakładkę prostą lub przy zastosowaniu deski kalenicowej. Krokwie 1 mogą być albo w jednej płaszczyźnie lub — dla łatwiejszego ich przybicia do deski kalenicowej — nieco przesunięte.

Wiązary płatwiowo-kleszczowe z kozłami stosuje się w przypadku, gdy nie chcemy obciążać belek stropowych. Obciążenie od dachu przenosi się poprzez pochyłe słupki 3 na ścianę środkową. Pochyły słup 3, dźwigający płatew, podparty jest zastrzałem 2, który wraz z nim tworzy tzw. kozioł. Połączenie płatwi pośredniej 6 z krokwią 1 wykonuje się albo na wrąb szczegół A1} albo — celem nieosłabiania krokwi — na nadbitki 10 (opinie o programie).

Resztę węzłów wykonuje się w sposób już omówiony. Połączenie zastrzału 2 ze słupem pochyłym 3 wykonuje się na wrąb czołowy lub w sposób tradycyjny na czop. Tego rodzaju wiązary utrudniają użytkowanie poddasza i są trudniejsze w wykonaniu. Wiązary krokwiowo-zastrzałowe — stosuje się w przypadkach, kiedy obciążenia z dachów przekazywane są bezpośrednio na ściany, a nie na stropy. Dają one rozpór, który przekazywany jest na ściany, co wymaga ścian o znacznych grubościach. Wiązary te były rozpowszechnione w ZSRR (segregator aktów prawnych).

Węzeł podporowy oparcia krokwi

Rozróżniamy wiązary krokwiowo-zastrzałowe symetryczne i niesymetryczne. Stanowią one w więźbie dachowej wiązary pełne (o ile nie uwzględnia się słupków podpierających płatew kalenicową co kilka krokwi). Słupek i zastrzały opierają się na podwalinie. W wiązarach niesymetrycznych dochodzą jeszcze kleszcze 4. Wiązary płatwiowo-kleszczowe w dachach jednospadowych. W dachach spadzistych, stosuje się dwie ramy stolcowe: tylną pionową i środkową pochyłą lub wyjątkowo pionową (niekorzystne obciążenie stropu).

Rama stolcowa tylna służy podporą dla krokwi i jednocześnie jest usztywnieniem ściany pulpitowej 9, z którą jest złączona kotwiami 6. Kotwie 6 wiążą ścianę pulpitową (odcinek ściany od wierzchu stropu aż ponad dach) z konstrukcją dachu i zabezpieczają ją przed przewróceniem przy ssaniu wiatru (promocja 3 w 1). Przy parciu wiatru na ścianę pulpitową opiera się ona bezpośrednio o konstrukcję dachową. Rama stolcowa środkowa jest pochylona w celu przekazania obciążeń z dachu możliwie dalej, poza środek stropu. Węzeł podporowy oparcia krokwi na murłacie powinien zapewnić przeniesienie sił zarówno ściskających, jak i rozciągających.