Wibratory wgłębne uprawnienia budowlane

Wibratory wgłębne mają kształt buławy zaopatrzonej w różnorodne końcówki. Buławę zanurza się bezpośrednio do mieszanki betonowej wywołując jej wibrację. Wibratory takie stosuje się do zagęszczania dużych bloków betonowych. Można również wibrować nimi słupy, wpuszczając wibrator z góry do środka pionowego deskowania (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stoły wibracyjne wyposażone są w drgającą płytę wspartą na sprężynach lub na innych elastycznych elementach. Stoły wibracyjne przeznaczone są do zagęszczania mniejszych elementów betonowych lub żelbetowych i znajdują najczęściej zastosowanie w zakładach prefabrykacji. Drgania, wywołane wibratorem, np. wgłębnym, w mieszance betonowej, rozchodzą się promieniście i zwolna zanikają w wyniku tarcia cząsteczek mieszanki. Jeżeli amplituda drgań mieszanki spadnie poniżej wartości, efekt zagęszczania zanika.

Ta graniczna odległość nazywa się promieniem działania wibratora (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Promień działania wibratora można wymierzyć za pomocą tzw. dzwonu pneumatycznego lub metodą elektryczną opartą na zasadzie, że im bardziej masa betonowa jest zagęszczona, tym jej oporność (opór elektryczny) jest mniejsza. Po ustaleniu oporności należycie zagęszczonej próbnej mieszanki betonowej można bez trudu mierzyć oporność a więc i stopień zagęszczenia mieszanki betonowej na budowie. Dla każdej mieszanki należy jednak oddzielnie ustalać oporność odpowiadającą należytemu zagęszczeniu, gdyż na wartość oporności oprócz stopnia zagęszczenia wpływają również i składniki betonu.

W celu uzyskania odpowiedniego zagęszczenia mieszanki betonowej przy betonowaniu większego obiektu należy opracować dokładny plan wibrowania, aby uzyskać należyty efekt (uprawnienia budowlane).
Miarodajną wytrzymałość uzyskuje beton dopiero po 28 dniach. W produkcji jest to okres bardzo długi, szczególnie w systemie przemysłowej produkcji elementów tzw. prefabrykatów. Elementy budowlane, jak belki, słupy a nawet całe ściany, stropy czy biegi schodowe, są produkowane w wytwórni, na budowie zaś odbywa się tylko ich montaż.

Gotowe elementy

Przy wysyłaniu gotowych elementów z wytwórni beton może jeszcze nie osiągnąć pełnej 28-dniowej wytrzymałości, gdyż w tym czasie nie podlegają one działaniu pełnego obciążenia, muszą jednak mieć już dostateczną wytrzymałość, umożliwiającą ich transport i montaż (program egzamin ustny). Ponadto już podczas ich produkcji występują poszczególne operacje, które wymagają, aby beton był dostatecznie wytrzymały i możliwy był transport wewnątrzzakładowy produkowanych elementów.

Środki chemiczne przyspieszające twardnienie betonów.

Ze związków tych do naszych celów wybierać trzeba takie, które nie wywołują ujemnych skutków ubocznych oraz są tanie, co przy masowej produkcji elementów i konstrukcji żelbetowych ma istotne znaczenie.
W Polsce obecnie najbardziej tym warunkom odpowiada chlorek wapniowy CaCl2. Jest to produkt odpadkowy przemysłu chemicznego i dlatego jest tani (opinie o programie). Badania nad zastosowaniem go do betonów prowadzili w Polsce Bukowski, Kobyliński i Jarząbek.
Dodatek chlorku wapniowego przyspiesza zarówno wiązanie, jak i twardnienie betonu na cemencie portlandzkim i hutniczym. Wydzielają się przy tym dość znaczne ilości ciepła. To ostatnie zjawisko może być dodatkowo wykorzystane przy robotach betonowych w okresie chłodów, gdy temperatura otoczenia spada do około 0°C. Ujemnym ubocznym działaniem chlorku wapniowego jest jego nieznaczne korodujące działanie na wkładki stalowe.

Im więcej dozujemy chlorku wapniowego, tym przyspieszenie wiązania i twardnienia jest większe. Powyżej jednak ok. 4% wagowo w stosunku do cementu CaCl2 zaczyna działać ujemnie i na wytrzymałość.
Przyspieszanie twardnienia betonu pod wpływem podwyższonej temperatury należy podzielić na dwa zagadnienia: podgrzewanie do 100°C i powyżej 100°C (segregator aktów prawnych).

W przypadku podgrzewania do 100°C zachodzi jedynie zjawisko przyspieszania przebiegu reakcji chemicznych hydratacji cementów. Natomiast przy podgrzewaniu powyżej 100°C wytwarza się nadciśnienie, które powoduje, że przy hydratacji w tych warunkach powstają niektóre inne związki chemiczne niż przy normalnym ciśnieniu atmosferycznym.
Przy nagrzewaniu betonów do 100°C najczęściej obecnie stosowane jest ogrzewanie parą wodną przy normalnym ciśnieniu atmosferycznym.

Wskutek podniesienia temperatury proces hydratacji cementu przebiega intensywniej. Zapotrzebowanie wody na jednostkę czasu jest większe (promocja 3 w 1). Tymczasem wskutek podniesienia temperatury otoczenia zachodzi obawa odparowywania wody z betonu, co grozi zahamowaniem hydratacji. Dla utrzymania bowiem 100% wilgotności względnej atmosfery przy 70°C.