Wibrowanie mieszanek betonowych

Mieszanek betonowych o konsystencji gęstoplastycznej nie należy poddawać wstępnemu dojrzewaniu przed układaniem. W związku z powyższym należy w laboratorium fabrycznym surowo przestrzegać zachowania ustalonego czasu wstępnego dojrzewania i wyznaczać plastyczność mieszanki betonowej z uwzględnieniem czasu niezbędnego do jej transportu, przeładunku i układania w uprzednio przygotowanych formach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mieszanki o konsystencji plastycznej i gęstoplastycznej, jak wyżej wspomniano, rozrzedzają się pod wpływem okresowo powtarzających się bodźców, uzyskując właściwości lepkich cieczy. Jednakże wibracyjne działanie może doprowadzić nie tylko do tiksotropowego rozrzedzenia mieszanki, ale również wywrzeć istotny wpływ na wiele właściwości technologicznych mieszanki betonowej i betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Świeża mieszanka betonowa zaczyna od pewnego momentu gęstnieć, a następnie całkowicie traci zdolność formowania się. W tych przypadkach mówi się, że mieszanka betonowa związała. Ale mieszanka taka ma nieznaczną wytrzymałość mechaniczną, uformowane z niej wyroby ulegają zniszczeniu przy niewielkich obciążeniach. Już po związaniu zaczyna ujawniać się kruchość mieszanki, czyli zdolność jej niszczenia się bez wyraźnie występującej deformacji plastycznej (uprawnienia budowlane).

Twardnienie spoiwa

Po pewnym czasie mieszanka betonowa, która związała, zamieni się w beton. Wytrzymałość jego w obecności wilgoci i w cieple będzie przez dłuższy czas narastać. Wiązanie mieszanki betonowej i twardnienie betonu są następstwem reakcji chemicznych zachodzących między spoiwem mineralnym i wodą zarobową. Reakcje te, jak wiadomo, mają nazwę reakcji hydratacji spoiwa (program egzamin ustny).

Wiązanie zachodzi w pierwszym stadium procesu hydratacji. Przebieg tego procesu można śledzić według narastania plastycznej wytrzymałości zaczynu cementowego, zaprawy lub mieszanki betonowej, tj. według stopniowo narastającej odporności na deformację (bez makroskopowego naruszenia jednolitości materiału) pod działaniem sił zewnętrznych. Drugie stadium hydratacji twardnienie spoiwa charakteryzuje się zmniejszeniem plastyczności, uzyskaniem sprężystości mieszanki i zwiększeniem jej odporności na niszczące działanie naprężeń.

Pierwsze stadium hydratacji przechodzi niepostrzeżenie i stopniowo w drugie i nie ma wyraźnej granicy między stadiami wiązania i twardnienia. Ponieważ skład chemiczny niezupełnie charakteryzuje jakość cementu portlandzkiego, bardzo ważna jest analiza składu mineralogicznego i fazowego klinkieru (opinie o programie).

Z różnych minerałów klinkierowych, tworzących się w wyniku wypalania mieszanki surowcowej, jako ważniejsze należy wymienić: krzemian trójwapniowy C₃S, krzemian dwuwapniowy C₂S, glinian trójwapniowy C₃A i żelazoglinian czterowapniowy C_tAF. Minerał klinkierowy C₃S w czystym stanie praktycznie nie występuje. W krzemianie trójwapniowym rozpuszczone są i zestalone C₃A (4-7%) i MgO (1-P1,5%). Mogą w nim być również rozpuszczone Cr₂0₃, Co₂0₃, NiO_z i w niewielkich ilościach P₂0₅. Substancje składające się głównie z C₃S z rozpuszczonymi w nim innymi związkami nazywają się alitami (segregator aktów prawnych).

Krzemian dwuwapniowy występuje przynajmniej w czterech odmianach polimorficznych, oznaczanych jako a, a, fi i y. Początkowo C₂S tworzy się jako odmiana a - C₂S, następnie przy ostudzeniu przechodzi kolejno w odmiany a’, fi i y. Odmiana fi jest nietrwała, ale utrwala się po rozpuszczeniu w krzemianie dwuwapniowym Ba₂0₃, CaO, Na₂0, P₂0₅ i innych składników. Minerał składający się z fi - C₂S utrwalonego niektórymi tlenkami nazywa się belitem. Najtrwalszy jest fi - C₂S utrwalony ortofosforanem wapniowym Ca₃(P0₄)₂ (promocja 3 w 1).