Wiek drzew

Wiek drzew dochodzi u naszych gatunków iglastych do 300 lat, u dębów do 500-1000 lat, u północno-amerykańskich sekwoi przekracza 1000 lat (program uprawnienia budowlane na komputer). Gatunki iglaste istnieją już na świecie 200-300 milionów lat, gatunki liściaste ponad 100 milionów lat.
W każdym drzewie wyróżnić można trzy zasadnicze części składowe:
- koronę, która obejmuje konary i gałęzie wraz z ulistnieniem stanowiącym aparat asymilacyjny organizmu;
- pień drzewa, który obejmuje nadziemną część masy drzewnej między szyją korzeniową a wierzchołkiem drzewa; spełnia on funkcje mechaniczne oraz funkcje przewodzenia wody i asymilatów;
- korzenie stanowiące podziemną część drzewa, której zadaniem jest pobieranie z gleby wody z solami mineralnymi oraz mechaniczne związanie drzewa z podłożem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Znaczenie każdej z tych części dla drzewnictwa jest inne. Największą wartość techniczną ma drewno pochodzące z pnia, drewno konarów ma wartość znacznie niższą, drewno zaś gałęziowe i wierzchołkowe wartość podrzędną. Korzenie pozostają po ścięciu drzew w ziemi jako drewno pniakowe, czyli karpina.
Pokrój drzewa, stopnia pełności pnia oraz kształtu jego przekroju poprzecznego. Elementy te ulegają zmianom zależnie od gatunku drzewa oraz od czynników zewnętrznych, które wpływają na jego kształtowanie (uprawnienia budowlane).

Budowa korony. Gałęzie drzew iglastych rozmieszczone są wieńcami w regularnych odstępach wzdłuż strzały, tworząc tzw. okółki. Z biegiem czasu gałęzie położone w dolnej części drzewa zamierają i odpadają, pozostawiając po sobie okółkowo rozmieszczone sęki, zarośnięte i niewidoczne w odziomkowej części, a występujące na zewnątrz w wyżej położonych częściach strzały. Korona zmniejsza się z wiekiem drzewa w górę strzały. W związku z tym drzewa iglaste mają budowę korony i rozmieszczenie sęków bardziej regularne niż drzewa liściaste, których pień w pewnej
wysokości nad ziemią rozgałęzia się w kilka grubych konarów (program egzamin ustny).

Użytkowa wartość drzew

W celu wyprodukowania regularnie ukształtowanych i bezsęcznych kłód odziomkowych należy drzewostany hodować w odpowiednim zwarciu; prócz tego stosuje się w młodych drzewostanach podkrzesywanie, polegające na dokładnym obcinaniu dolnych gałęzi najbardziej wartościowych drzew. W wyniku tego zabiegu otrzymuje się później kłody odziomkowe wysokiej jakości.
Stosunek pnia i korony. Pień stanowi główną część drzewa. Jeżeli pień zaznacza się wyraźnie od szyi korzeniowej do wierzchołka, a korona jest symetrycznie rozłożona wzdłuż pnia, to pień określamy nazwą strzały. Strzała jest wyraźnie wykształcona u drzew iglastych (opinie o programie).

Jeżeli pień w pewnej wysokości nad ziemią przechodzi w silnie rozwinięte konary i gałęzie, a dalszy jego zarys w koronie nie jest wyraźny, to nazywamy go kłodą. (Nazwy tej nie należy mieszać z pojęciem kłody w tartacznictwie i w innych działach przemysłu drzewnego). Kłody występują u drzew liściastych.
Istnieją odchylenia od takiego podziału. I tak np. olcha nasienna ma zazwyczaj pień zaznaczony wyraźnie aż do wierzchołka drzewa, podobny do strzały drzew iglastych. Sosna natomiast, rosnąc w odosobnieniu, wytwarza zazwyczaj silnie rozwiniętą koronę, wśród której strzała zatraca swój dominujący charakter i upodabnia się do kłody drzew liściastych (segregator aktów prawnych).

Użytkowa wartość drzew lub złożonego z nich drzewostanu zależy od wzajemnego stosunku drewna strzały i korony. Im mniejszy udział drewna gałęziowego, tym wyższa jest wartość techniczna drzewa.
Ilościowy stosunek między drewnem strzały i drewnem gałęziowym zależy w dużym stopniu od gatunku, warunków wzrostu i sposobu gospodarstwa.

W drzewostanach młodych udział drewna gałęziowego jest stosunkowo wyższy niż w drzewostanach dojrzałych. W miarę wzrostu zaznacza się przewaga drewna strzały, tak że w drzewostanach rębnych udział drewna gałęziowego zamyka się zazwyczaj w granicach 10-20% ogólnej masy (promocja 3 w 1)..
Ilościowy stosunek drewna pnia, gałęzi i korzeni u drzew na pniu przedstawia się według Forsaitha.