Wielka fala ekspansji

Arabowie po opanowaniu Afryki Północnej dotarli na Półwysep Iberyjski. Na terenie Hiszpanii założyli własne państwo ze stolic.) w Kordowie. Proces wypierania Arabów rozpoczął się w końcu X w., w ramach organizowanych w I 593 opanowali Bułgarię (program uprawnienia budowlane na komputer). Po pokonaniu bizantyńskich i zdobyciu Konstantynopola 1453, stopniowo pod ich panowanie Serbia (1459), Bośnia (146.3), Albania (1479) oraz księstwa Grecji. Kilkuwiekowe przez chrześcijan wypraw krzyżowych. Najdłużej w rękach arabskich pozostawało królestwo Grenady (do końca XV w.). Kolejna wielka fala ekspansji islamu nastąpiła w II poł. XIV w. za sprawą Turków Osmańskich, którzy po opanowaniu Azji Mniejszej wkroczyli na teren Europy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W 1389 pokonali Serbów na Kosowym Polu, a muzułmańskich zadecydowało wykształceniu się na Półwyspie Bałkańskim licznych wspólnot wyznających islam (uprawnienia budowlane). W dzisiejszej Europie ludność muzułmańska stanowi większość w Albanii (65% ogółu ludności). Duże skupiska zamieszkują również Rośnie i Hercegowinę (40% populacji), Macedonię (26%), Jugosławię (19%). Po II wojnie światowej wzrosła leż liczba muzułmanów w krajach Europy Zachodniej; fakt ten należy wiązać przede wszystkim z migracją zarobkową Turków oraz obywateli państw Afryki Północnej (program egzamin ustny).

Omawiając zagadnienia religijne współczesnej Europy trudno nie wspomnieć o hardzi negatywnym zjawisku, jakim są nasilające się w ostatnich latach konflikty religijne, a właściwi narodowościowo-religijne. Szczególnym punktem zapalnym są Bałkany, gdzie silny antagonizm występuje zwł. pomiędzy prawosławnymi Serbami a mieszkającą tu od kilku wieków ludnością muzułmańską (szczególnie muzułmański m i Bośniakami) (opinie o programie).

Miasta europejskie

Na zakończenie należy zwrócić uwagę na coraz większą, gł. na Zachodzie Europy, fascynację tradycyjnymi religiami Azji i nowym ruchami religijnymi. Wprawdzie obecnie ich wyznawcy stanowią zaledwie 0,5% europejskie populacji, przypuszcza się jednak, iż w przyszłości grupa ta będzie systematycznie wzrastać (segregator aktów prawnych).

Obok Aten (ok. 40 tys. mieszkańców) i wspomnianych już Syrakuz (ok. 50 tys.), jednym z największych demograficznie miast świata helleńskiego w okresie „złotego wieku" Pery- klesa (1. poł. V w. p.n.e.) była sycylijska Akragas (ponad 20 tys. mieszkańców).

(eden z najważniejszych etapów w historii urbanistycznej Europy wyznaczają czasy cesarstwa rzymskiego (I w. p.n.e. - V w. n.e.), które dla sprawnej organizacji życia politycznego i gospodarczego oraz ochrony i bezpieczeństwa rozległego terytorium stworzyło sieć-system ośrodków miejskich. Reprezentowały je 3 kategorie miast, odmienne pod względem administracyjno-prawnym, organizacyjnym i funkcjonalnym: coloniae (kolonie), municipia oraz civitates. Najważniejsze miejsce zajmowały w nich ośrodki miejskie typu coloniae, które w liczbie 407 posiadały pełny status prawny miasta rzymskiego. Pełnić one mogły różnorakie funkcje, w tym wojskową, charakterystyczną dla ośrodków-obozów wojskowych, zwanych castra. Za przykład jednostki miejskiej typu coloniae może służyć Londinium, ob. Londyn (London), założony w 43 p.n.e. jako rzymska twierdza wojskowa (castra), gdzie w okresie świetności na otoczonym murami obszarze o pow. 131 ha żyło ok. 50 tys. osób. Pośrednim ogniwem osadniczym w systemie rzymskich miast były municipia, reprezentujące ważne ośrodki regionalne. Najniższy element tego systemu tworzyły civitates - lokalne ośrodki administracyjno-gospodarcze lub garnizonowe (promocja 3 w 1).

Zakładane z reguły na tzw. surowym korzeniu. Miasta rzymskie tworzyły zintegrowany system, reprezentowany najliczniej przez obozy wojskowe. Taką genezę funkcjonalną wśród współczesnych wielkich miast europejskich mają obok Londynu także Wiedeń (Wien, łac. Vin- dobona), Budapeszt (Budapest - jedna z 2 gł. jego części: Buda, wyrosła z rzymskiego Aquin- cum) i Belgrad (Beograd, w strożytności Singi- dunum).