Wielka szybkość parowania

Wielka szybkość parowania w tym rejonie (Morze Czerwone mogłoby tracić rocznie aż 350 centymetrów wody) i brak uchodzących doń stałych rzek mogłyby być równoznaczne z wyrokiem śmierci na ten akwen, gdyby nie był on zasilany wodami Oceanu Indyjskiego. Wlewy przez cieśninę Bab al-Mandab, „szyjkę” Zatoki Adeńskiej, są niezwykle obfite. Prąd ma tu prędkość 0,25 metra na sekundę (czyli pół węzła), co pozwala wyrównać straty spowodowane silnym nasłonecznieniem (program uprawnienia budowlane na komputer).

W dawnych czasach do Mona Caerws- nego wpływała woda me z Ocearm indyjskiego, lecz z Morza Srocz:ernn-eo przez cieśninę istniejącą w nne;scn gdzie dziś znajduje się Kanał Suesk: W epoce miocenu, około 15 milionów lat temu, przejście to kilkakrotnie otwierało się i zamykało. Przyczyną tego było odpychanie przez Płytę Afrykańską mniejszej płyty, na której spoczywa Półwysep Synaj (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wzrost i spadek poziomu morza podczas ostatnich dwóch milionów lat - gdy polarne czapy lodowe rosły i kurczyły się, a temperatury oceanów zmieniały pozostawiły wyraźne ślady na wybrzeżach Morza Czerwonego. Na skalistych zboczach ponad wybrzeżem znajdują się w pełni rozwinięte rafy koralowe, o pięknych, symetrycznych kształtach. Ten martwy spadek po epoce plejstocenu został znakomicie zachowany w jałowym środowisku (uprawnienia budowlane).

Zlodowacenia

Wprawdzie zakrawa to na paradoks, ale ów starożytny szlak wodny o tak znaczącej historii, jest w istocie wielkim oceanem przyszłości. Lądzie damme wznosiły się wulkaniczne masywy Mount Elgon (4 325 metrów nad poziom morza) i Kilimandżaro (5895 metrów nad poziom morza) oraz góry pochodzenia innego niż wulkaniczne - wśród nich Ruwenzori, legendarne „Góry Księżycowe” (program egzamin ustny).

Wielki anglo-amerykański badacz Henry Stanley obozował u stóp tego łańcucha górskiego w roku 1875, lecz wówczas ich śniegi i lodowce pozostawały ukryte za gęstymi chmurami - podobnie jak dzisiaj, gdy przez niemal 300 dni w roku są niewidoczne. W roku 1888 widział on jedynie lśniące szczyty gór pokryte „solą", jak uważali Murzyni z miejscowych plemion. Stanley nadał masywowi nazwę „Ruwenzori", wywodzącą się z miejscowego słowa Ruwen- jara , co oznacza „deszczowe góry”. Jest to bardzo trafna nazwa, gdyż corocznie spada tu ponad 500 centymetrów deszczu, gradu, śniegu z deszczem i śniegu (opinie o programie).

Historia Gór Księżycowych jest ściśle związana z poszukiwaniem źródeł Nilu. Grecki historyk Herodot - który w roku 547 p. n. e przebywał w Egipcie - dowiedział się, że rzeka wypływa z bezdennego jeziora leżącego między dwoma strzelistymi szczytami. Później, około roku 50 naszej ery, syryjski geograf Marinus z Tyru słyszał od greckiego kupca, że po 25 dniach podróży ze wschodniego wybrzeża Afryki dotarł on do dwóch jezior i łańcucha ośnieżonych gór, wśród których znajdowały się źródła Nilu.

W drugim stuleciu naszej ery grecko-egipski geograf Ptolemeusz zgromadził wszelkie dostępne informacje. Uważał, że rzeka bierze swój początek u zbiegu dwóch strumieni, wypływających z dwóch jezior daleko na południu i zasilanych wodami z topniejących śniegów w paśmie górskim biegnącym ze wschodu na zachód na przestrzeni niemal 800 (segregator aktów prawnych).

Jest to częściowo skutkiem zlodowaceń. chociaż obecna granica śniegu znajduje się na wysokości około 4 100 metrów nad poziomem morza, to jednak lodowce na wschodnich zboczach schodzą do poziomu 1 400 metrów. Podczas ostatniego zlodowacenia w większej części Afryki panowały bardzo niskie temperatury, a rozległe środkowe i wschodnie rejony były porośnięte gigantycznymi kwitnącymi starcami, niezwykłymi stroiczkami, czyli lobeliami, żółtymi drzewami, zastrzalinami - iglastymi z wielkimi liśćmi - oraz roślinami takimi, jak przywrotnik zwany „płaszczem damy" (Alchemii la) (promocja 3 w 1). Dziś te olbrzymie formy przetrwały jedynie na oszronionych zboczach gór, nawiedzanych nieustannymi deszczami i mgłami.