Wielki dom towarowy

Dążąc do wydobycia niepodzielnie dominującej wzdłużnej osi magistrali autor odrzuca nawet historycznie powstały układ leżącego po jednej stronie ulicy placu Kalinina, tworzy odciętą lukiem triumfalnym piazzettę, sam zaś plac kształtuje jako przestrzeń owalną położoną symetrycznie względem osi ulicy Kreszczatik. Własow autonomizuje całkowicie układ ulicy Kreszczatik odcinając jego wnętrze ściśle obrzeżną zwartą zabudową oraz obustronnymi kolumnadami jednego porządku biegnącymi przez całą długość magistrali. Nawet wloty poprzecznych ulic ujmuje w kolumnady. W ten sposób projekt, słusznie akcentujący prymat ulicy Kreszczatik w układzie centrum Kijowa, nie docenia drugiego ważnego problemu: powiązania nowego centrum z centrami starymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Długość ulicy Kreszczatik wynosi 1280 m, szerokość mierzona w świetle zabudowy 73-75 m. Profil poprzeczny ulicy potraktowany jest dwupoziomowo, asymetrycznie. Jego dolną, północną część (50 m) zajmują 26-mctrowa jezdnia i dwa szerokie chodniki (po 12 m). Z południowej strony biegnie na wzniesionym tarasie 23-25-mctrowy bulwar spacerowy oddzielający wielkie domy mieszkalne usytuowane na lewej stronie arterii od ruchu ulicznego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ulica Krcszczatik wychodzi z placu Besarabii, poprzez który łączy się z trzema magistralami promienistymi. Tam gdzie arteria Kijowa dociera do krawędzi skarpy, powstaje plac Stalina akcentujący przeciwległy kraniec Kreszczatika. Trzecim założeniem placowym jest plac Kalinina, w który wlewają się 4 ulice promieniste łączące ten węzeł ulicy Kreszczatika ze wzgórzem soboru św. Zofii. Równolegle do ulicy Kreszczatik przebiega na zachód od niej położona ulica Puszkina; najważniejsze powiązania poprzeczne to bulwar Szewczenki przecinający Kreszczatik tuż obok placu Besarabii oraz ulica Lenina, na której rogu odbudowano wielki dom towarowy (z wejściem na ściętym narożniku) (uprawnienia budowlane).

Hasło jedności kompozycyjnej

Szczególną cechą zespołu ulicy Kreszczatik w radzieckiej twórczości architektonicznej jest jego swoista, wielóplanowa kompozycja włączająca w układ arterii całe naturalne bogactwo wzgórz kształtujących dolinę. Nowatorstwo i postępowość tej koncepcji, przezwyciężającej wyłączność obrzeżnic zabudowanej ulicy-korytarza - nie ulega wątpliwości. Jednocześnie zaś tego rodzaju zasada zabudowy, otwierająca na arterię wnętrza bloków, wymaga wysokiego kunsztu kompozycyjnego, dalekowzroczności i właściwego przewidywania efektów przestrzennych, tak aby ustrzec się od wszelkiego rodzaju możliwych niespodzianek i dysonansów (program egzamin ustny).

Należy podkreślić, że zastosowana w układzie ulicy Kreszczatik zasada wolno stojących brył tworzących bogate i otwarte wnętrza przestrzenne nie ma nic wspólnego z kanonami estetycznymi dezurbanizmu. Oparta jest na koncepcji zwartego w swej zabudowie miasta i bynajmniej nie przekreśla postulatu czytelnej organizacji architektonicznej całości, podporządkowania jej głównym osiom, określonej hierarchii dominant itd. Hasło jedności kompozycyjnej miasta i jego zespołów jest tu w pełni zrealizowane - jedynie środki osiągnięcia tej jedności są nowe. Tak więc ulica Krcszczatik mimo otwarcia otaczających ją kwartałów i połączenia wewnętrznych przestrzeni z przestrzenią arterii zachowała w pełni wyrazistość swego kierunku, jednoznaczność i czytelność głównego wnętrza (opinie o programie).

Pewną rolę odgrywa w tym zabudowa parzystej północnej strony ulicy, która na skutek dużej ilości zachowanych na niej budynków potraktowana została zwarcie, w zasadzie jednoplanowo (segregator aktów prawnych). W stosunku do łagodnej krzywizny Kreszczatika strona ta kształtuje zewnętrzną ścianę ulicy; stąd też jej przemożny organizujący wpływ. Ale i przeciwna strona ulicy, na której zasada głębinowej, wolno stojącej zabudowy znalazła pełny wyraz, również podtrzymuje jednolity, czytelny front przestrzeni dzięki usytuowaniu wzdłuż linii regulacyjnej niższych skrzydeł budowli lub wolno stojących domów wielokondygnacjowych (promocja 3 w 1).