Wielkość pęcznienia

Wielkość pęcznienia rośnie w parze ze wzrostem rozpuszczalności soli (liczonej w molach na litr), ze wzrostem napięcia powierzchniowego oraz w miarę obniżania się ciśnienia cząsteczkowego roztworu. Drewno nasycone roztworem soli zaczyna się kurczyć w czasie wysychania dopiero wtedy, gdy względna wilgotność powietrza osiągnie poziom niższy od wilgotności względnej odpowiadającej równowadze higroskopijnej z nasyconym roztworem soli (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sole umiejscowione w postaci inkrustów w błonie komórkowej utrudniają i hamują kurczenie się drewna.
Pęcznienie drewna w cieczach organicznych
Drewno, celuloza i materiały zawierające celulozę pęcznieją w nie zawierających wody, nie zdysocjowanych cieczach organicznych na ogół słabiej niż w wodzie. Stwierdzono, że zachodzi związek między stałą dielektryczną rozpatrywanych cieczy a wielkością wywołanego przez nie pęcznienia. Im większa jest stała dielektryczna wnikającej w drewno cieczy, tym większe jest spęcznienie drewna, o czym świadczą zestawione w tabeli liczby (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Woda ma największą stałą dielektryczną, dlatego też powoduje największe pęcznienie drewna. Wyjątek od tej zasady stanowią takie związki, jak aldehyd mrówkowy lub kwas mrówkowy, w których drewno pęcznieje silniej niż w wodzie. Największe pęcznienie wykazują występujące w drewnie i w celulozie pentozany, co znajduje wyraz w liczbach zestawionych w tabeli 114. W czasie parzenia drewna znaczna część pentozanów ulega hydrolizie i wyługowaniu. Następstwem tego jest znaczne zmniejszenie pęcznienia i higroskopijnych własności drewna, co uwydatnia się wyraźnie w parzonym drewnie bukowym (uprawnienia budowlane).

Przyczyny pęcznienia drewna

Nie ma dotychczas teorii, która by wyjaśniała całkowicie zjawiska kurczenia się i pęcznienia drewna i dała się bez zastrzeżeń zastosować we wszystkich wypadkach. Najbardziej słuszną wydaje się teoria elektro- kinetyczna, która daje poprawne wyniki w odniesieniu do pęcznienia drewna w wodnych roztworach związków oraz w nie dysocjujących cieczach organicznych. Nasycone wodą drewno przyjęto rozpatrywać jako układ koloidalny (program egzamin ustny).

Rozproszone koloidalnie cząsteczki (tzw. jądra) mają zdolność adsorbowania, czyli gromadzenia na swej powierzchni określonego rodzaju jonów o ładunkach dodatnich lub ujemnych. Powierzchnię jądra pokrywają zaadsorbowane jony, udzielające mu odpowiedniego ładunku elektrycznego. Jakość, czyli znak ładunku elektrycznego, zależy między innymi od tego, który z jonów występował w roztworze w nadmiarze. Dokoła jonów pokrywających jądro grupują się jony o przeciwnym znaku, czyli przeciwny; stężenie ich maleje w miarę zwiększania się odległości od jądra (opinie o programie).

Warstwa jonów i przeciwjonów znajdująca się w cienkiej błonie cieczy pokrywającej jądro nazywa się warstwą adsorpcyjną. Poza nią rozciąga się dalsza warstwa jonów, określana mianem warstwy dyfuzyjnej. Na granicy warstwy adsorpcyjnej powstaje potencjał elektrokinetyczny, tzw. potencjał £ (potencjał zeta). Na skutek powstania potencjału elektrokinetycznego na wewnętrznej powierzchni szkieletu błonnikowego następuje odpychanie się łańcuchów celulozowych w nie uporządkowanych obszarach błonnika. W drugiej fazie ciecz wnika w uporządkowane obszary błony komórkowej, mające charakter krystalitów, powodując oddalenie się poszczególnych łańcuchów celulozowych i zwiększenie się światła przestrzeni międzymicelarnych. Część cieczy zostaje zaadsorbowana na powierzchni micel, co powoduje zwiększenie potencjału elektrokinetycznego i dalsze pęcznienie (segregator aktów prawnych).

Dotychczasowe badania wykazały, że istnieje konkretny związek między stałą dielektryczną i potencjałem £ danej cieczy a przebiegiem pęcznienia, tak że potencjał elektrokinetyczny może służyć za miarę lioiilnych własności badanego materiału - w danym wypadku drewna. Na ogół stopień pęcznienia drewna lub celulozy przybiera wartości proporcjonalne do wartości potencjału elektrokinetycznego, jaki rozwija się przy zetknięciu drewna z daną cieczą; gdy wartość potencjału £ wynosi 0, pęcznienie drewna lub celulozy wynosi również 0, czyli drewno zachowuje się obojętnie i nie pęcznieje w danej cieczy (promocja 3 w 1)..