Wierzchołek wykresu

Jeżeli poziom I-I leży wyżej niż sięga głębokość Hc, wówczas dla uproszczenia można punkt leżący na głębokości Hc uważać za wierzchołek wykresu i wprost połączyć go z punktem wykresu pełnego, odpowiadającego naziomowi i obciążeniu rzeczywistemu - na poziomie II-II (program uprawnienia budowlane na komputer).
Jeżeli poziom I-I leży niżej niż Hc pod dolną powierzchnią płyty, wówczas aż do niego przyjmuje się wykres normalnie, jak dla naziomu pokrywającego się z dolną powierzchnią płyty i nie obciążonego, pomiędzy zaś poziomami I-I i II-II przechodzi się prostoliniowo do wykresu pełnego, odpowiadającego naziomowi rzeczywistemu i obciążonemu.

W bardzo spoistych gruntach lub w nabrzeżach o wąskich płytach może się zdarzyć, że Hc > b tg (45°-<p/2) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wówczas można przyjąć, że powyżej poziomu II-II w ogóle grunt nie napiera na ściankę, poniżej zaś parcie odpowiada obciążonemu naziomowi rzeczywistemu i wyznacza się je jak poprzednio. Wykres parcia zatem będzie od góry ograniczony poziomo w linii II-II.
3. Gdy ścianka szczelna znajduje się z przodu nabrzeża, to niezależnie od redukującego parcie wpływu płyty, pale stojące tuż za ścianką przejmą w gruntach sypkich i spoistych zwartych część parcia czynnego na siebie. Na ściankę działa wówczas tylko pełne parcie wody oraz część parcia gruntu zawartego pomiędzy ścianką a tzw. płaszczyzną osłaniającą, (nazywaną również płaszczyzną osłonną), której położenie wyznaczyć można za pomocą wzoru (uprawnienia budowlane).

Parcie gruntu na ściankę oblicza się następująco: przy palach osłaniających pionowych na głębokości do z = bctg(45°-0,5 cp) normalnie, głębiej zaś parcie jednostkowe nie zmienia się z głębokością i jest równe przy palach osłaniających ukośnych do głębokości
parcie jednostkowe oblicza się normalnie, na tej głębokości parcie jednostkowe wynosi tyle, ile wynika z wzoru (8.84), poniżej zaś maleje prostoliniowo do zera, które osiąga na poziomie przecięcia płaszczyzny osłaniającej ze ścianką szczelną (program egzamin ustny).
Różnicę pomiędzy parciem całkowitym, przejmują pale pierwszego za ścianką szeregu, które należy również przeliczyć jak ścianki szczelne na momenty zginające.

Rozłożenie wykresu parcia gruntu

Jeżeli jest kilka rzędów pali, można w stosunku do pierwszego rzędu pali powtórzyć poprzednio opisane obliczenie zmniejszenia parcia i dalszą jego część przenieść na pale dalszych rzędów (opinie o programie).
Rozłożenie wykresu parcia gruntu na ściankę szczelną i poszczególne rzędy pali w nabrzeżu płytowym. W danym szczególnym przypadku pale skośne wciskane nie przenoszą żadnego parcia.

Istnieje również możliwość uwzględniania osłaniającego wpływu pali przez redukcję momentów zginających w ściance szczelnej, przy czym najczęściej stosowane są tu dwa sposoby (segregator aktów prawnych).
W pierwszym dzieli się moment zginający ścianki szczelnej, obliczony bez uwzględnienia wpływu osłaniającego pali, na pale i ściankę szczelną proporcjonalnie do ich sztywności. Sposób ten nie uwzględnia odstępu pali od ścianki szczelnej. W drugim sposobie redukuje się moment zginający ścianki szczelnej za pomocą współczynnika zasłonięcia ścianki szczelnej palami, proporcjonalnego do przypadających na ściankę i pale części klina odłamu.

Jeżeli ścianka jest wbita od tyłu nabrzeża, wówczas znajduje się przed nią skarpa, zwykle przykryta narzutem kamiennym.
Odpór można obliczać albo dokładnie metodami teorii klasycznej, albo też w przybliżeniu, zastępując pochyłą skarpę poziomym naziomem zastępczym. Jest to usprawiedliwione tym, że rzeczywisty odpór gruntu zwiększony jest w stosunku do obliczonego zwykłymi sposobami, wpływem zagęszczających grunt pali (promocja 3 w 1).
Naziom zastępczy wyznacza tu również w przybliżeniu punkt przecięcia skarpy z płaszczyzną osłaniającą najbliższego ściance rzędu pali. Do naziomu zastępczego dostosowuje się wykresy parcia czynnego i odporu w zwykły sposób.