Włączanie przewodów

Jeśli do tego wystąpi konieczność załamania trasy przykanalika w planie, w celu naprowadzenia jej na kierunek wpustu czy odnogi to będziemy mieli do czynienia z sytuacją, z której jedynym wyjściem będzie często wybudowanie na terenie ulicznym dodatkowej studzienki rewizyjnej, a nawet przepadowej. Nie jest to korzystne z uwagi na zabieranie miejsca innym sieciom komunalnym (gaz, kable, woda itd.), a niekiedy jest to wręcz niemożliwe (program uprawnienia budowlane na komputer). Należy więc dążyć do tego, aby przykanalik, zwłaszcza niewielkiej średnicy, był w planie i w profilu prostoliniowy, nie licząc luku lub dwóch tuż przy kanale. Przy kanale położonym blisko linii rozgraniczającej, a budynku cofniętym warto nawet z tego zrezygnować, wykonując zmianę kierunku i spadku w pierwszej studzience na terenie nieruchomości, gdzie można też zrealizować przepad.

Włączanie przewodów do studzienki rewizyjnej i stosowanie przepadów unormowane jest w Warszawie następująco. Do studni rewizyjnej na przykanaliku można włączyć kilka przewodów, przy czym wpusty deszczowe można też łączyć pod spad, ale tylko wówczas, gdy wylot przewodu jest umieszczony co najmniej 20 cm nad dnem studni, ale nie wyżej niż 0,5 m (…). Przy zastosowaniu przepadów większych niż 0,5 m należy je sytuować poza studnią (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Średnicę przykanalika przyjmuje się na podstawie obliczenia dla spodziewanego przepływu i przyjętego spadku. Dla przykanalików ogólnospławnych istotne jest sprawdzenie prędkości przepływu przy pogodzie bezdeszczowej. Najmniejszą przyjmowaną średnicą jest 150 mm, a dla kilku budynków na osiedlu - 200 mm (uprawnienia budowlane).

Przedmiotem obliczeń w sieci przewodów instalacji kanalizacyjnej są przede wszystkim średnice pionów i poziomów kanalizacyjnych, a niekiedy i odgałęzień od pionów’. Zarówno zbyt małe, jak i duże przekroje przewodów ściekowych mogą być niekorzystne dla stworzenia właściwych warunków przepływu. Można zatem mówić o optymalnym doborze średnic (program egzamin ustny).

Źle wyregulowana płuczka

Jednakże obliczenia nie muszą dotyczyć wszystkich przewodów, średnice bowiem (i spadki) w nieskomplikowanych przypadkach określają przepisy. Minimalne średnice zostały ustalone raczej „ochronnie” dla zapobieżenia zatkaniom przez różne zanieczyszczenia stałe, mogące pojawić się w ściekach, bądź z uwagi na możliwość zmniejszenia przekroju czynnego wskutek oblepiania się tłuszczów itp.; teoretyczna przepustowość przewodu o tak ustalonej średnicy jest zwykle większa od spodziewanego spływu ścieków z przyboru lub z grupy przyborów, ale za to przewód taki może przyjąć niespodziewane zrzuty ścieków (opinie o programie).

Ponadto rzeczywiste odpływy jednostkowe (z pojedynczych przyborów) zależą od tak wielu czynników, że wszelkie tablicowe „normatywne” wielkości mogą się odnosić jedynie do większej liczby przyborów, podlegającej już pewnym prawidłowościom statystycznym; dla przykładu źle wyregulowana płuczka ciśnieniowa, jak podaje Babbitt, może dać odpływ trzykrotnie większy, niż to podano wg SNiP.

Nie podlegają zatem obliczeniom:

• średnice syfonów i podejść do pojedynczych przyborów,
• średnice odgałęzień dla niewielkiej liczby podłączonych przyborów, np. dla przyborów łazienkowych w budownictwie mieszkaniowym,
• średnice pionów i przewodów odpływowych obsługujących pojedyncze przybory lub kilka przyborów (segregator aktów prawnych),
• średnice zewnętrznych deszczówek dachowych itp.

Znając liczbę i rodzaj przyborów obsługiwanych przez przewód o poszukiwanej średnicy, można średnicę tę określić dwiema metodami. W drodze oszacowania przepływu obliczeniowego i następnie dobrania właściwego przekroju, który byłby zadowalający pod względem spełnienia narzuconych warunków przepływu, takich jak prędkość i napełnienie (promocja 3 w 1).