Właściwe zbiorniki

Ponieważ na ogół przyjmuje się łagodną zmienność grubości ściany, jeśli zajdzie potrzeba, możemy pominąć wszystkie wyrazy zawierające X. Zbiorniki z dnem w kształcie kopuły kulistej zostały omówione przez Pasternaka. Zbiorniki ze stałą grubością ścian. Równanie różniczkowe zostało prawdopodobnie po raz pierwszy podane przez Grashofa, który jednak rozpatrywał jedynie parcie równomiernie rozłożone. Właściwe zbiorniki z grubością ścian zmieniającą się skokami omówione zostały przez Rungego. Zbiorniki z liniowo zmienną grubością ścian. Reissner przeprowadził obliczenia zbiorników o grubości ścian zaczynającej się od zera w wierzchołku przy zastosowaniu szeregów wykładniczych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Meissner rozwiązał ten sam problem przy zastosowaniu rozwinięcia asymptotycznego funkcji Bessela. Pasternak uzyskał przez specjalną transformację rozwiązanie, odpowiadające jedynie dwom wyrazom rozwinięcia asymptotycznego. Ogólnie biorąc, rozwiązanie to jest zbliżone do podanego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Inne metody obliczeń. Effenberger założył odchylenia od stałej grubości jako bardzo małe i zastosował obliczenie metodą perturbacji w zwykłym znaczeniu matematycznym. Steuermann wykazał, że w przypadku grubości zmieniającej się wg wielomianu kwadratowego względem x rozwiązanie można przedstawić za pomocą funkcji hypergeometrycznej. Póschl w swej monografii z 1926 r. omówił wszystkie znane w owym czasie metody, m. in. metodę Ritza i rozwiązanie graficzne. Póschl rozpatrywał ponadto w zbiornik z tak cienkimi ściankami, że można było w obliczeniach pominąć momenty zginające (uprawnienia budowlane).

Rury ciągłe

W teorii błonowej pomija się momenty zginające i skręcające w powłoce. W celu umożliwienia obliczania rury wg metody błonowej konieczna jest łagodna zmienność obciążenia, jako funkcji długości łuku (p. 1.0.5). Konieczność spełnienia tego warunku jest od razu widoczna, jeśli chcemy stosować wzory, które znajdują zastosowanie do dowolnego kształtu przekroju poprzecznego (program egzamin ustny). W metodzie błonowej znajdujemy najczęściej siły obwodowe N_v, które w pobliżu przepon nie odpowiadają siłom w tych przeponach. Dlatego występuje silne tłumienie zakłóceń.

Najprostsze wzory dla rur kołowych otrzymuje się, jeśli obciążenie można rozwinąć w szereg Fouriera. Wyraz stały (odpowiadający m - 0) daje jedynie siły normalne N_v, niezależnie od cp, nie daje zaś innych naprężeń (analogicznie jak w przypadku zbiornika). Obciążenie q_n = cos cp, odpowiadające m = 1, może np. pochodzić od ciężaru własnego cieczy. Przypadki te omówione zostaną dokładniej w dalszych rozważaniach (opinie o programie).

W swobodnie podpartej rurze o długości l naprężenia określają wzory, w których q trzeba zastąpić przez g. Zmienność N_x jest dokładnie taka sama jak liniowa zmienność naprężeń w zwykłej belce. Rury ciągłe dla m = 1 omówiono, podczas gdy podaje rozważania w szczególności w odniesieniu do wpływu odkształceń od N_xv oraz wielkości N_x na podporach pośrednich. W wymienionych publikacjach stwierdza się, że obliczenie powłoki kołowej jest zależne od rozwiązania układu równań trzech momentów (równań Clapeyrona). Równania te można wyznaczyć jako szczególny przypadek pięcioczłonowych równań, w odniesieniu do nieskończenie sztywnych żeber (segregator aktów prawnych).

Rury anizotropowe. Jeśli rura zaopatrzona jest w drugorzędne żebra pierścieniowe, sztywność tych żeber można w teorii błonowej przyjąć za równomiernie rozłożoną na powłoce, pod warunkiem spełnienia następujących warunków: a. Obciążenie jako funkcja x zmienia się w sposób łagodny, b. Sztywność zginania żeber drugorzędnych jest mała w porównaniu ze sztywnością przepon, c. Przekrój poprzeczny żeber jest mały w porównaniu do przekroju poprzecznego powłoki. Jednak dla m = 1 wystarczy spełnienie tylko tego ostatniego warunku (promocja 3 w 1).