Włókna drzewne

Miękisz włóknisty grupuje się w drewnie drzew liściastych w sąsiedztwie dużych naczyń jako tzw. miękisz przynaczyniowy oraz w formie warstwy miękiszu na granicy słoju rocznego (ostatnie warstwy w strefie drewna późnego); jest to tzw. miękisz terminalny. W drewnie drzew iglastych miękisz włóknisty występuje tylko na granicy słoju rocznego (program uprawnienia budowlane na komputer).
Komórki miękiszowe promieni rdzeniowych mają kształt wydłużonych równoległościanów.

Włókna drzewne, czyli libriform, stanowią najliczniej występujący element składowy w drewnie gatunków liściastych, brak ich natomiast zupełnie w drewnie gatunków iglastych; funkcje tkanki mechanicznej spełniają tu grubościenne cewki drewna późnego. Długość włókien drzewnych zamyka się w granicach 0,7-1,8 mm, średnica wynosi 0,02-0,05 mm. Udział włókien drzewnych w drewnie drzew liściastych zamyka się - w zależności od gatunku drzewa i od warunków wzrostu - w granicach 35-65%. Budowa włókien drzewnych wywiera istotny wpływ na jakość i mechaniczne własności drewna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gatunki drzew o włóknach grubościennych, jak buk, grab, dąb, jesion, mają drewno twarde, o wysokich własnościach mechanicznych, gatunki natomiast o włóknach cienkościennych, jak topole, lipa lub wierzby, mają drewno miękkie, o niższych własnościach wytrzymałościowych.

Zróżnicowanie to może wystąpić w ramach tego samego gatunku drzewa w zależności od warunków wzrostu. Drewno tzw. jesionu ogrodowego, pochodzące z drzew wyrosłych w odosobnieniu, jest szerokosłoiste; zawiera ono dużo drewna późnego, zbudowanego z grubo-ściennych włókien drzewnych (uprawnienia budowlane). Dzięki temu jest ono twarde i ma wysokie własności mechaniczne. W wąskosłoistym drewnie jesionu leśnego przeważa drewno wczesne, zbudowane z cienkościennych włókien; następstwem tego są niższe cechy wytrzymałościowe.

Ściany poprzeczne

Naczynia występują tylko w drewnie drzew liściastych, nie ma ich w drewnie gatunków iglastych; służą one do przewodzenia wody wzdłuż pnia. Naczynia mają kształt wydłużonych rur; ich światło w drewnie wczesnym gatunków pierścieniowo- naczyniowych jest tak duże, że widoczne są one gołym okiem zarówno na przekroju poprzecznym, jak na przekrojach podłużnych (program egzamin ustny).

W drewnie późnym światło naczyń jest znacznie mniejsze. Średnica naczyń waha się w granicach 0,03-0,6 mm; długość wynosi średnio około 10 cm, u niektórych jednak gatunków, jak np. u dębu, może dochodzić do kilku metrów. Naczynia powstają w ten sposób, że w szeregu ułożonych nad sobą komórek część ścian poprzecznych ulega ześluzowaceniu i zanika, pozostałe zaś ściany zostają przedziurawione, co umożliwia przepływ wody przez położone nad sobą człony naczyń (opinie o programie).

Poprzeczne ściany, ułożone poziomo mają jedną lub dwie większe perforacje, ściany ukośne zaś kilka eliptycznych szczelin. Długość naczyń zależy od tego, ile komórek łączy się w jedno naczynie. Naczynia są to elementy martwe, wielokomórkowe, o zdrewniałych ścianach; w czasie rozwoju naczyń błona komórkowa nie przyrasta na grubość, wskutek czego są to elementy mechanicznie słabe. W bocznych ścianach naczyń występują jamki lejkowate, które umożliwiają przenikanie wody z naczyń do sąsiednich tkanek.
Okres funkcjonowania naczyń jako elementów przewodzących nie trwa długo (segregator aktów prawnych).

Naczynia, jako elementy martwe, nie zawierają plazmy, wskutek czego nie ma w nich ciśnienia osmotycznego występującego w sąsiednich żywych komórkach miękiszowych. Dzięki temu komórki te mogą wrastać przez jamki do wnętrza naczyń i tworzyć wcistki. Wcistki (thyllae), zwane dawniej zatyczkami, są to wyrostki cienkościennych komórek miękiszu przynaczyniowego; wrastają one przez jamki do wnętrza naczyń i zamykają ich światło. W ten sposób naczynia zostają wyłączone z procesów przewodzenia wody (promocja 3 w 1).