Woda barytowa

Bardzo niebezpieczne jest powstawanie na powierzchniach powlekanych szkłem wodnym alkaliów, które nie zostają związane i działają szkodliwie na wytworzoną błonę (program uprawnienia budowlane na komputer). Przez działanie bezwodnika węglowego z powietrza następuje powolna karbonizacja, alkalia łączą się z COz i powstaje węglan wapnia w postaci wykwitów. Należy więc usuwać alkalia z powierzchni przez ich zobojętnianie rozcieńczonym kwasem solnym, a następnie przez dokładne zmycie wodą.

Powłoka wytworzona za pomocą szkła wodnego nie jest jednak trwała, gdyż jest mało elastyczna i pęka, gdy żel kwasu krzemowego, tracąc wodę, przechodzi w krystaliczną krzemionkę.
W pewnych przypadkach korzystne jest dodanie do szkła wodnego jako wypełniaczy talku, rozdrobnionego azbestu lub kredy.
Stężenie szkła wodnego, jak również powlekań zależy od zdolności ssącej powlekanej powierzchni kamienia (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W większości przypadków stosuje się trzykrotne powlekanie szkłem wodnym.
Roztwór szkła wodnego nanosi się pędzlem na dobrze oczyszczoną powierzchnię kamienia.
Droższymi środkami od szkła wodnego są estry kwasu krzemowego, które ulegają rozkładowi z wydzieleniem kwasu krzemowego.

Kwas krzemowy zapełnia pory kamienne zabezpieczając w ten sposób powierzchnię (uprawnienia budowlane).
Do zabezpieczenia kamieni stosuje się również wodorotlenek baru (wodę barytową), który daje w połączeniu z C02 mało rozpuszczalny węglan baru.
Wodorotlenek baru reaguje również z kwasem siarkowym zawartym w powietrzu (w miastach) tworząc nierozpuszczalny i odporny na działanie kwasów siarczan baru.

Środki ochronne, działające mechanicznie, nie utwardzają powierzchni kamieni, lecz tylko przez zatkanie w mniejszym lub większym stopniu porów kamienia nadają mu wodoszczelność (program egzamin ustny).
Mydła od dawna były stosowane do powierzchniowego zabezpieczenia w postaci koloidalnego roztworu mydła w wodzie czy też rozpuszczone w organicznych rozpuszczalnikach.

Roztwory mydeł

Obecnie nie stosuje się mydeł sodowych i potasowych rozpuszczalnych w wodzie, lecz tylko mydła ziem alkalicznych i metali ciężkich, które są nierozpuszczalne w wodzie, a mogą być rozpuszczone w węglowodorach, np. w benzynie.
Dla ochrony budowli używane są mydła wapniowe, magnezowe, glinowe i cynkowe. Jako kwasy tłuszczowe używane są do wyrobu tych mydeł kwas olejowy, stearynowy i palmitynowy.
Najczęściej stosowane są mydła cynkowe i glinowe. Roztwory tych mydeł nanosi się szczotkami lub pędzlami na wyczyszczone i dobrze wysuszone ściany (opinie o programie).

Kamień nasyca się na pewną głębokość, która zależy od stężenia roztworu. Po wyparowaniu rozpuszczalnika mydło osiada w porach kamienia i nadaje mu własności hydrofobowe.
Do uszczelnienia 1 m2 porowatego wapienia na głębokość 0,5 cm zużywa się ok. 15 g mydła. Obrobienie powierzchni kamienia mydłem nie zmienia jego barwy.
Wapień o porowatości ok. 20% i nasiąkliwości ok. 14% po nasyceniu 1% roztworem mydła glinowego w benzynie posiada nasiąkliwość 0,3%.
Dla uniknięcia stosowania organicznych rozpuszczalników można przyjąć inny sposób postępowania (segregator aktów prawnych).

Przygotowuje się 10-procentowy roztwór mydła sodowego lub potasowego na gorąco i 10-procentowy roztwór siarczanu glinu albo siarczanu cynku. Kamień nasyca się najpierw roztworem mydła w temperaturze 50°C, a później roztworem siarczanu również o temperaturze 50°C. W rezultacie wspólnego działania tych roztworów mydło glinowe lub cynkowe osadza się w porach kamienia. Następnie powierzchnię kamienia przemywa się kilkakrotnie gorącą wodą dla usunięcia siarczanów sodu lub potasu i nadania ziarnistej budowy cząstkom mydła (promocja 3 w 1).

Przeprowadzone badania wapieni z Pińczowa, Kazimierza, Złotego Potoku, Trzonowa i Janikowa wykazały, że nasiąkliwość tych kamieni po uszczelnieniu mydłem cynkowym spadła poniżej 1%. Jeszcze lepsze wyniki otrzymano przy zastosowaniu najpierw dwukrotnego fluatowania fluatem cynku, a następnie uszczelniania mydłem cynkowym, nasiąkliwość bowiem spadła poniżej 0,5%.