Wody gruntowe

W stosunku do wód lub gruntów zawierających siarczany można przytoczyć następujące zalecenia, na podstawie obserwacji wspomnianej już stacji badawczej, z zastrzeżeniem, że można je raczej uważać za bardzo ostrożne, gdyż dotychczasowa wiedza nasza w tych sprawach nie pozwala na większą swobodę w postępowaniu. Zalecenia podzielone są na 3 kategorie odpowiednio do agresywności wody lub gruntu. Tereny z małą zawartością siarczanów (program uprawnienia budowlane na komputer). Zawartość SO3 w wodzie gruntowej poniżej 300 mg/1 lub w gruncie gliniastym poniżej 0,2’% (licząc wagowo w stosunku do suchej masy gruntu).

Żadnych specjalnych wymagań nie stawia się w stosunku do stwardniałych bloków uprzednio przygotowanych. Natomiast jeżeli świeży beton układa się w glinie w zwykły sposób, to przy zawartości SO3 powyżej 200 mg/1 należy stosować beton z cementu portlandzkiego o składzie nie chudszym niż 1:2:4, a w tych razach, gdy działa jednostronne ciśnienie wody lub konstrukcja betonowa jest cienka, to skład betonu ma być 1:1,5:3 (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gdy zależy na specjalnej ostrożności, to wówczas należy wprowadzać cementy pucolanowe lub specjalnie odporne na siarczany i stosować skład betonu 1:2:4. Są to zalecenia stacji badawczej angielskiej; u nas dozowanie cementu odbywa się wagowo. Tereny o umiarkowanym niebezpieczeństwie agresji siarczanów. Zawartość SO3 w wodzie gruntowej od 300 mg/1 do 1 g/1 lub w gruncie gliniastym od 0,2 do 0,5% (uprawnienia budowlane).

Do bloków betonowych uprzednio przygotowywanych można używać bogatych mieszanek betonu z cementu portlandzkiego, a mianowicie 1:1,5:3, które mogą ulec działaniu siarczanów dopiero po wielu latach. Beton o takim samym składzie można używać i przy betonowaniu w zwykły sposób w gruncie, zwracać jednak trzeba szczególną uwagę na zwartość i jednolitość betonu (program egzamin ustny). Do bloków uprzednio przygotowywanych można również używać cementów: pucolanowego, portlandzkiego odpornego na siarczany, glinowego lub gipsowożużlowego (o którym będzie mowa w dalszym ciągu rozdziału).

Ciśnienie wody

Przy betonowaniu na miejscu w gruncie zaleca się raczej stosować te specjalne cementy, szczególnie gdy ma się do czynienia z siarczanami magnezu lub sodu. Gdy ciśnienie wody działa jednostronnie lub elementy konstrukcyjne betonowe są cienkie, wówczas nie należy w ogóle używać normalnego cementu portlandzkiego, lecz stosować cement pucolanowy, portlandzki odporny na siarczany, glinowy lub gipsowożużlowy (opinie o programie).

Tereny o dużym niebezpieczeństwie agresji siarczanów. Zawartość SO3 w wodzie gruntowej powyżej 1 gA lub w gruncie gliniastym powyżej 0,5%. Bloki betonowe uprzednio przygotowane z najbardziej zwartego i tłustego betonu mogą wytrzymać 10-P20 lat bez poważnych uszkodzeń, jeżeli tylko nie zachodzą specjalnie niekorzystne warunki; w tych ostatnich razach należy używać cementu pucolanowego, portlandzkiego odpornego na siarczany lub gipsowożużlowego. Przy betonowaniu w gruncie na miejscu zaleca się we wszystkich wypadkach stosować cement glinowy lub gipsowożużlowy (segregator aktów prawnych).

W ostatnim czasie pojawiła się cenna praca prof. M. Duriez oparta na jego oryginalnych badaniach i oświetlająca dodatkowo działanie wód agresywnych na betony. Praca ta właściwie ma za temat główny omówienie działania na różnego rodzaju betony wód morskich o dużym stężeniu soli, a więc temat obcy dla naszej techniki; jednocześnie zawiera ona bardzo interesujący opis przemian chemicznych, jakie mogą zachodzić w betonach pod działaniem różnych wód oraz zajmuje się odpornością różnych cementów na wpływy zewnętrzne (promocja 3 w 1).

Jak wiadomo, szkodliwe działanie wody na beton lub zaprawę cementową zasadniczo może występować dwojako: albo przez rozpuszczanie niektórych składników części cementu i następnie wypłukiwanie ich, albo przez tworzenie się niebezpiecznego hydratu (wodzianu) o dużej zawartości wody i spęczniałej strukturze proszkowatej, tzw. soli Candlota, mechanicznie rozsadzającej beton lub zaprawę wskutek dużego zwiększania się objętości przy tworzeniu się tego hydratu. Sól Candlota ma skład chemiczny 3 CaO • A1₂0₃ • 3 CaSC>4 • 30 HoO i może tworzyć się wyłącznie z glinianu trójwapniowego AI0O3 • 3 CaO pod działaniem nań gipsu rozpuszczonego w wodzie.