Wody w betonie

Jeśli ilość wody w betonie wzrośnie powyżej pewnej wartości, następuje naturalny spadek ścisłości.
Trzeba tu jeszcze zaznaczyć, że przy zagęszczaniu przez wibrowanie spulchnienie stosu suchych składników wypada jednak niższe niż wartości (^ 12%) wynikające z omówionych badań, ustalone przy ubijaniu, co jak wiadomo nie przezwycięża w takim samym stopniu tarcia wewnętrznego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stwierdziliśmy wyżej, że przez zmieszanie dwóch zespołów ziarn różniących się wielkościami następuje wypchnięcie części większych ziarn z jednostki objętości, czyli zwiększa się ich wzajemny średni odstęp, co nazywamy spulchnieniem stosu okruchowego. Większe ziarna są przy tym otulone powłoką z mniejszych ziarn, której średnia grubość zależy od sumarycznej powierzchni otulonych ziarn i ich powierzchni wewnętrznej. Znając powierzchnię wewnętrzną oraz grubość otulenia, możemy ustalić wielkość spulchnienia, czyli wzrost pozornej objętości otulonych ziarn, wyrażając je przez wskaźnik spulchnienia. Stąd znajdujemy też sumę jam otulonych ziarn. Zachodzące relacje mają naturę głównie geometryczną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Sześcian o boku 1 cm ma objętość 1 cm3, a powierzchnię 6 cm*. Substancja o objętości 1 cm3 rozłożona na sześciany o boku 0,1 cm ma powierzchnię 600 cm2. Stąd widzimy, że otulenie np. pylastego piasku cementem wymaga dla pełnego otulenia ziarn piasku przy zadanej stałej grubości otulenia bez porównania więcej zaczynu, tj. zarówno wody jak i cementu, niż drobny żwir lub choćby gruby piasek. Co prawda rośnie przy tym objętość pozorna stosu, co wpływa na złagodzenie opisanego efektu.
Stosunek powierzchni do objętości ziarna zależy od wymiarów ziarna i od jego kształtu.

Stosunek jest najmniejszy dla ziarn krępych i rośnie im bardziej ziarna są długie i płaskie (uprawnienia budowlane).
Jest to wodożądność przypisywana liczbowo poszczególnym frakcjom mieszanki.
Sprawa doświadczalnego ustalenia wodożądności frakcjo- wej nie jest prosta.

Skład mieszanek

W szczególności zachodzi między badaczami zasadnicza rozbieżność co do kwestii, czy wodożądność cementu wc jest wartością stałą, czy też zależną od konsystencji. J. Bolomey, Wł. Kuczyński, B. G. Skramtajew, Slater przyjmują wartość wc jako stałą, natomiast O (program egzamin ustny). Stern uważa ją za zmienną zależną od konsystencji. Bądź co bądź znamienny jest fakt, że bardziej miałkie cementy w betonie wykazują właśnie mniejszą wodożądność, co w każdym razie nie świadczy na korzyść hipotezy Sterna.

Powyższa rozbieżność ma znaczenie praktyczne o tyle, że łatwiej np. stabelaryzować składy betonów itp., jeśli założyć wc stałe.
Abstrahując na razie od powyższego zagadnienia, stwierdzamy w świetle, że wodożądności określonych mieszanek przy różnych konsystencjach kształtują się według zbliżonych progresji liczbowych, niezależnie od składu mieszanek, co wyrazić możemy przez szereg stałych wskaźników wodożądności (opinie o programie).

Niewątpliwie ziarna o wspólnym rzędzie wielkości oraz zbliżonym kształcie morfologicznym będą miały jednakową wodożądność przy określonej konsystencji lub jednakową wodożądność specyficzną, niezależnie od ich pochodzenia geograficznego. Nawiązując można wodożądność frakcjową powiązać wprost z wymiarami ziarn.
Najłatwiej lub najwygodniej określamy wodożądność w jednostkach wagowych (kg/kg), co ułatwione jest przez fakt, że najczęściej stosowane kruszywa mają praktycznie jednakowe y ^ 2,65 (segregator aktów prawnych).

Opisaną wyżej drogą poszło kilku badaczy, wykonując dużą ilość przeróżnych mieszanek betonowych i obliczając stąd wodożądność poszczególnych frakcji za pomocą szeregu równań z szeregiem niewiadomych. Inni badacze sporządzili wykresy lub tablice wodożądności całych mieszanek betonowych. Przytaczamy tu najbardziej znane wyniki, zastrzegając się, że są one podane w postaci już zaadaptowanej, przy czym przyjmujemy wszędzie wartość N = 1 dla konsystencji wilgotnej; współczynniki liczbowe, podane przez autorów, są tu więc odpowiednio zmodyfikowane (promocja 3 w 1).