Wojłok mineralny uprawnienia budowlane

Wojłok mineralny z wełny żużlowej wykonywany jest z wełny żużlowej zaimpregnowanej asfaltem. Jednocześnie z formowaniem nitek wełny żużlowej rozpyla się (stosując podmuch) bitumy lub inne lepiszcza.

Z wojłoku tworzy się płyty prostopadłościenne lub też zwija się w bele z przylepieniem z jednej strony papieru impregnowanego wodoodpornego (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wojłok mineralny jest materiałem lepszym i odporniejszym od wełny, jednak jest nieognioodporny i ma stosunkowo wąski zakres temperatur, przy których może być stosowany. Z tego względu stosuje się w szeregu krajach impregnację wełny nie asfaltem, lecz żywicami syntetycznymi.
W Polsce wojłok nie jest produkowany (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wojłoki z wełny mineralnej na lepiszczu z żywic syntetycznych mają korzystniejsze właściwości techniczne i stosowane są do ocieplania ścian i stropów, do izolacji urządzeń przemysłowych przy temperaturze poniżej 100°C i na mrozie.

sztuczny z wełny żużlowej otrzymuje się z wełny żużlowej i specjalnej emulsji lub pasty zawierającej bitumy.
Wełnę mineralną granulowaną miesza się z pastą lub emulsją, a następnie umieszcza się w formach w prasach próżniowych. Sprasowane płyty o wilgotności około 70% są następnie suszone w temperaturze 140°C przez około 18-24 godzin.
Otrzymuje się w ten sposób lekkie, lecz dość sztywne płyty lub okładziny o wymiarach: długość 100 cm, szerokość 50 cm, grubość 3, 4, 5 i 6 cm (uprawnienia budowlane).

Ciężar objętościowy płyt wynosi 270-350 kG/m3, zaś współczynnik przewodności cieplnej X = 0,06-0,07 kcal/mh°C. Wytrzymałość na zginanie wynosi 1-1,5 kG/cm2. Higroskopijność korka sztucznego jest mała (około 6%), wobec tego jego wartość izolacyjna w zwykłych warunkach jest praktycznie niezmienna.
Zawartość asfaltu w płytach waha się w granicach 12-18%, w związku z czym korek nie może być stosowany w wyższych temperaturach (powyżej 60°C).

Płyty z korka sztucznego stosowane są do ocieplenia ścian i stropów w budownictwie mieszkaniowym i przemysłowym, do izolacji w chłodniach (program egzamin ustny).

Płyty z wełny żużlowej

Płyty z wełny żużlowej i cementu uzyskuje się w komorze zbiorczej, w której odbywa się formowanie i osiadanie nitek wełny żużlowej i następuje rozpylenie emulsji oleistej, która uelastycznia włókna. Na dnie komory porusza się taśma druciana przenośnika, na którym po opuszczaniu komory formuje się pasmo wyrobu.
Przy taśmie znajdują się dwa urządzenia przesycające pasmo wyrób- cementem. W pierwszym z nich rozpylony cement wtłaczany jest dmuchawą od dołu, przy czym w tym samym miejscu bezpośrednio nad taśmą u góry znajduje się aparat ssący. W drugim urządzeniu, znajdującym sit opodal pierwszego, dmuchawa działa od góry, a aparat ssący z dołu taśmy. Dzięki tym dwóm urządzeniom pasmo wełny żużlowej zostaje równomiernie nasycone cementem (opinie o programie).

Po odpowiednim zwilżeniu i przesunięciu pasma następuje wiązanie cementu.
Tą drogą otrzymuje się płyty uodpornione na działanie wilgoci, o dobrych właściwościach izolacyjno-cieplnych i wystarczającej wytrzymałości dla warunków występujących przy ich transporcie i składowaniu. Produkuje się także płyty z wełny żużlowej i azbestu w połączeniu z materiałem plastycznym, jak glinka lub ziemia okrzemkowa oraz z materiałem wiążącym, np. cementem portlandzkim (segregator aktów prawnych).

Płyty takie, z uwagi na użycie do produkcji ognioodpornych składników nieorganicznych, mają szersze zastosowanie niż wełna zwykła i mogą być stosowane jako izolacja cieplna w temperaturze do 900°C. Przędza szklana jest materiałem składającym się z luźno ułożonych cienkich długich włókien, otrzymywanych przez topienie i wyciąganie szkła w cienkie nitki. Przędzę szklaną produkuje się zwykle ze szkła wapniowo-sodowego (odpady, stłuczka).

Szkło topi się w specjalnych piecach, a następnie przepuszcza przez umieszczone w dnie pieca płyty z dużą liczbą małych otworów. Płyty wykonane są z materiału o wysokiej temperaturze topliwości (stop platyny i sodu).
Przeciekające przez te otworki szkło zostaje porwane przez strumień pary, który pędząc z dużą szybkością wydmuchuje cienkie nitki. Splątane nitki gromadzą się w komorze zbiorczej, na której dnie porusza się przenośnik taśmowy. Po wyjściu z komory zbiorczej formująca się wstęga przędzy szklanej zostaje skomprymowana za pomocą walców, po czym rozcina się ją na płaty określonych wymiarów (promocja 3 w 1).

inne metody produkcji, np. rozdmuchiwanie przeciekającego szkła strumieniem pary lub sprężonego powietrza o wysokim ciśnieniu skierowanym prawie równolegle do kierunku wyciekania, otrzymuje się włókno szklane krótkie, skłębione i poplątane, dla którego właściwszą nazwą jest wata szklana.

przędzy i waty szklanej rozwinęła się na dużą skalę w czasie pierwszej wojny światowej, gdy zachodziła potrzeba uzyskania materiału zastępującego wyroby azbestowe.