Wolny węgiel

Wolny węgiel znajduje się w smole w stanie koloidalnej zawiesiny dającej się zaobserwować pod mikroskopem. Pod wpływam czynników zakłócających równowagę układu koloidalnego, istniejącego w smole, wolny węgiel ulega koagulacji, czyli wytrąceniu w postaci grudkowatych skupień. Jeśli np. do smoły dodawać asfaltu, który jest również układem koloidalnym, powstaje wówczas układ o dwóch fazach koloidanych. Mogą one istnieć w równowadze obok siebie do pewnych granicznych zawartości obu składników (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po przekroczeniu np. pewnej procentowej zawartości asfaltu w smole następuje wytrącenie się wolnego węgla ze smoły w postaci skupień, co łatwo stwierdzić pod mikroskopem, oraz wydzielenie się niektórych składników asfaltu w postaci kożucha.
Podobnie jak asfalty, smoły są układami koloidalnymi. Zasadniczymi ośrodkami fazy rozproszonej są cząsteczki wolnego węgla. Utrzymywanie się zawiesiny w stanie koloidalnym następuje dzięki zawartym w smole substancjom, odgrywającym rolę koloidów ochronnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Substancje te tworzą naokoło cząstek wolnego węgla otoczki. Nie zostało dotąd wyjaśnione, które z substancji zawartych w smole odgrywają rolę koloidów ochronnych.
Obok składników oleistych prawdopodobnie odgrywają tu rolę niektóre składniki o charakterze kwaśnym i zasadowym.

Dyspersja składników fazy rozproszonej w smole jest znacznie grubsza niż w asfaltach.
Zaburzenie lub całkowite zniszczenie układu koloidalnego można wywołać w smole przez zadanie odpowiednio dobranym rozpuszczalnikiem. Podobnie jak przy asfaltach rozpuszczalnikami niszczącymi układ koloidalny będą rozpuszczalniki zmniejszające napięcie powierzchniowe fazy rozpraszającej, co jednocześnie powoduje zwiększenie napięcia granicznego między fazą rozproszoną a rozpraszającą (uprawnienia budowlane).

Wykresy reologiczne smół

Graniczną wartością napięcia powierzchniowego jest napięcie 40 dyn/cm, a więc napięcie większe niż przy asfaltach.
Wykresy reologiczne smół badanych w aparacie Hópplera mają przebieg odmienny niż wykresy reologiczne dla asfaltów.
Dla smół jak również miękkich paków wykresy te charakteryzują się słabo zaakcentowanym odcinkiem początkowym, sięgającym do granicy elastyczności.

Wykresy reologiczne dla miękkiego paku i asfaltu o prawie tych samych temperaturach mięknienia pozwalają stwierdzić, że pak zachowuje się jak ciecz. Twarde paki w niskich temperaturach zachowują się jak ciała stałe. W pobliżu temperatury mięknienia pak przechodzi raptownie ze stanu stałego w stan ciekły, dający na wykresie Teologicznym linię prostą, a więc nabiera w tych warunkach cech cieczy odpowiadającej cieczy fizycznej, tzw. newtonowskiej. Przy dalszym podwyższaniu temperatury wzrasta stromość linii wykresu, który na całej swej długości jest linią prostą (program egzamin ustny).
Smoła, w której rolę składnika zagęszczającego odgrywa pak i w której po oddestylowaniu składników oleistych pozostają składniki fazy rozproszonej, będzie się przy badaniach Teologicznych zachowywać podobnie, z tą jedynie różnicą, że na skutek małej lepkości smoły badania te wymagać będą bardzo czułych przyrządów (opinie o programie).

Porównując własności termoplastyczne smół względnie paków i asfaltów oraz ich krzywe reologiczne, można wyjaśnić różnice we własnościach i zachowaniu się asfaltów i smół. Asfalty mają wyraźniej zaakcentowany odcinek własności elastycznych oraz wyraźny dość długi odcinek własności pseudo-sprężystych i wskutek tego przy ogrzewaniu przechodzą stopniowo w stan ciekły. Dzięki temu posiadają silniejsze własności wiążące i mogą być użyte jako lepiszcza w postaci otoczki znacznie grubszej niż smoły (segregator aktów prawnych).

Paki natomiast, w zależności od temperatury, zachowują się jak ciała stałe lub jak ciecze. Ich pseudoplastyczność daje się zaobserwować jedynie w bardzo wąskich granicach.
Oleje zawarte w smole odgrywają rolę fazy rozpraszającej, osłabiającej znacznie wiązania między micelami. Wskutek tego smoły posiadają słabsze zdolności wiążące. Zdolności wiążące smół występują wyraźnie w temperaturze pokojowej dopiero przy bardzo cienkich błonkach, w przybliżeniu o 40-^50% cieńszych niż przy asfaltach (promocja 3 w 1).