Współczynnik dynamiczny

Ponieważ współczynnik dynamiczny nie przekracza wskutek tłumienia wartości 10, nawet w wypadku rezonansu, można uważać za dolną granicę niebezpiecznego dla danego falochronu okresu, okres takiej fali, której siła będzie około 10 razy mniejsza od siły fali maksymalnej, przyjętej za miarodajną w obliczeniach statycznych falochronu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jak wynika ze znanych metod obliczania wartości naporu fali na budowle morskie, dziesięciokrotnie mniejszą od maksymalnej siłę wywierać będzie fala o wysokości dziesięć razy mniejszej. Okres takiej fali, w myśl wzoru (3.57), będzie ,/l0 = 3,16 razy mniejszy od okresu fali. Dla obiektów obliczanych na działanie największych fal pełnomorskich okres, ten wyniesie zatem 6:3,16 = 1,9 s, dla obiektów wznoszonych np. w Zatoce Gdańskiej i obliczanych na działanie fal o maks. h = 2 m o okresie ok. 3,5 s, odnośny okres będzie równy: 3,5 : 3,16 =1,1 go 1 s (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wyliczone w powyższy sposób okresy można dla odnośnych obiektów uważać za dolną granicę okresów niebezpiecznych.
Górną granicą okresów niebezpiecznych będą okresy największych możliwych w danym miejscu fal, a więc u nas, na pełnym morzu 6 s, w Zatoce Gdańskiej ok. 3,5 s.
Ogólnie mpżna przyjąć, że w warunkach bałtyckich okresy niebezpieczne dla budowli narażonych na bezpośrednie działanie fal od morza leżą w granicach od 1 do 6 s. Granicom tym odpowiadają częstości drgań wzbudzających od 10 do 60 na minutę (uprawnienia budowlane). Strefa możliwych niebezpiecznych rezonansów rozciągać się będzie w granicach nieco szerszych od ok. 7 do 100 drg/min. W warunkach specjalnych, np. dla budowli wzniesionych w akwatoriach zamkniętych oraz przy obliczeniach szczególnych, nietrudno będzie wyznaczyć w myśl wyżej podanych zasad właściwe tym warunkom, węższe lub przesunięte w stosunku do podanych granic Stref niebezpiecznych rezonansów (program egzamin ustny).

Wypadek prostego uderzenia fali

Jeżeli częstości drgań własnych układu projektowany falochron-pod- łoże, nie będą leżeć w wyżej przedstawionych granicach, to zaprojektowany falochron nie będzie budził zastrzeżeń. W przeciwnym razie powinien być przeprojektowany, przy czym, dla uzyskania pożądanego rezultatu, wystarczy czasem zmiana rozstawu dylatacji, czyli długości Lrf.
Przytoczony wyżej sposób obliczania oparty jest, jak już wspomniano, na dużych uproszczeniach, prowadzi jednak szybko do celu (opinie o programie). Duża dokładność postępowania (np. przez uwzględnienie kilku stopni swobody) pociąga za sobą konieczność wykonywania żmudnych obliczeń lub posługiwania się maszynami liczącymi, i jakkolwiek teoretycznie poprawniejsza, praktycznie mija się nieco z celem, wobec znacznych nieścisłości w założeniach dotyczących gruntu i charakteru uderzenia fali.

Wpływ bowiem rzeczywiście zachodzącej ciągłości uderzenia fali na częstość drgań własnych, jakkolwiek na razie jeszcze rachunkowo nieuchwytny, jest niewątpliwy (segregator aktów prawnych).
Ostatnio w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku uczyniono dalszy krok w rozpoznaniu omawianego zagadnienia, rozpatrując taki sam jak poprzednio prosty falochron masywny, na podłożu sprężystym, poddany naporowi fal o grzbietach równoległych do lica budowli, lecz jako ustrój o trzech stopniach swobody (tj. uwzględniając przemieszczenia liniowe w kierunku pionowym i poziomym oraz obrót). Falę przyjęto jako sinusoidalną, napór jej rozłożony na całą wysokość ściany (Sobierajski [25]).

Omówiony wypadek prostego uderzenia fali nie wyczerpuje zagadnienia dynamiki falochronów, jest jednak wypadkiem najbardziej typowym, który powinien wejść do programów obliczeń tych budowli.
Przytoczony sposób obliczenia można również zastosować do obliczeń bloków narzutu ochronnego, a także poszczególnych, luźnych części składowych różnych budowli narażonych na uderzenia fali (promocja 3 w 1).

Niebezpieczne pod względem skutków może być również ukośne podchodzenie fal do pewnego, oddzielonego od innych dylatacjami, odcinka falochronu.