Współczynniki bezpieczeństwa

Na powierzchni płyt istnieje nierównomierność nagrzewu i pola temperatur; w górnej ich części następuje szybsze stygnięcie betonu, a w dolnej (przy doprowadzaniu pary w niedostatecznej ilości) - powolne nagrzewanie (program uprawnienia budowlane na komputer). Prowadzi to do niejednakowej wytrzymałości betonu w różnych odcinkach wyrobu: od razu po nagrzewaniu w wewnętrznych jego częściach wytrzymałość jest największa, a na obrzeżach - mniejsza.

Później wytrzymałość betonu wyrównuje się, ale jednak zwykle w górnej części pozostaje mniejsza, a na dole - większa. Prócz tego, przy mieszankach o konsystencji półciekłej (ze względu na ich rozwarstwianie się w formach) wytrzymałość wyrobów jest różna (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Nie ma to większego znaczenia przy betonie marki 200 i dużym zapasie wytrzymałości w budynkach o średniej ilości kondygnacji. Jednakże przy betonach marki 300 i wyższych, stosowanych w budynkach o większej ilości kondygnacji, trzeba już zwiększać do 600 kg/m* zużycie cementu w górnym pasie wyrobu dla zapewnienia wymaganej marki.

Zmniejszenie wytrzymałości betonu w górnej części płyt (formowanych w’ pozycji pionowej) uwzględnia się według SNiP P-W.l-62 przy obliczeniach wytrzymałości płyt betonowych i żelbetowych pracujących na ściskanie - przez wprowadzenie współczynnika warunku pracy, mniejszego od 1,0 m_b = 0,85. W rzeczywistości zmniejszenie to często bywa większe od 15% i staje się szczególnie niebezpieczne w budynkach o większej ilości kondygnacji (uprawnienia budowlane).

Współczynniki bezpieczeństwa przy sprawdzaniu nośności płyt ściennych konstrukcji budynków wielkopłytowych ustala się przez przemnożenie podstawowych współczynników bezpieczeństwa przez współczynniki korekcyjne, do których zalicza się współczynnik uwzględniający niejednorodność betonu na wysokości wyrobu. Wartości współczynników podstawowych i niektórych korekcyjnych podaje projekt BN „Konstrukcje budynków wielkopłytowych. Projektowanie i obliczania statyczne” Warszawa 1973 (program egzamin ustny).

Nagrzewanie betonu

Nagrzewanie betonu z intensywnym doprowadzaniem pary można rozpocząć bez wstępnego dojrzewania, a kasety form przed ich wypełnieniem mieszanką betonową należy podgrzać do temperatury 40-45°C, co skróci czas podnoszenia temperatury betonu do 1-5-1,5 godz (opinie o programie).

Izotermiczny okres ogrzewania w formach bateryjnych wskazane jest podzielić na 2 części: z doprowadzaniem pary do przegrody grzejnej i cieplne wytrzymywanie przy wyłączonym dopływie pary. Czas izotermicznego ogrzewania zależy od rozmieszczenia i temperatury przegród grzejnych, równomierności rozkładu w nich temperatury, rodzaju cementu, W/C, konsystencji mieszanki betonowej, grubości wyrobów, wymaganej wytrzymałości betonu i przy ich grubości 10 cm w urządzeniach Giprostrojindustrii (z przegrodami grzejnymi co dwa wyroby) z doprowadzaniem pary ogrzanej do 85-90°C wynosi orientacyjnie 3-4 godz., przy 90H-95°C - 2-3 godz. i bez doprowadzania pary jeszcze od 4,5 do 6 godzin (segregator aktów prawnych).

Studzenie wyrobów po przerwaniu doprowadzania pary przebiega wobec dużej ich pojemności cieplnej bardzo wolno. Dlatego celowe jest w tych warunkach przetrzymywać wyroby l-i-2 godz. i następnie rozformować, nie dopuszczając - w celu ułatwienia tej czynności - do ostygnięcia betonu poniżej 40°C. W przypadku rozformowania wyrobów przy temperaturze 70-75°C należy w ciągu 1-2 godz. studzić beton w formie bateryjnej za pomocą przymusowej wentylacji.

Dwustronne nagrzewanie płaskich wyrobów można przeprowadzać na urządzeniu podnośnym pakietów o działaniu ciągłym, stanowiącym dźwignik przenoszący formy z dołu do góry. Przy podnoszeniu kolejnej formy cały ich stos podnosi się i górną formę zdejmuje się do rozformowania (promocja 3 w 1). Podkłady form mają zamknięte komory (koszulki parowe) i do każdej z nich włącza się parę osobno. Każdy wyrób (oprócz górnego) jest zamknięty między wypełnionymi parą nasyconą komorami dwóch podkładów (swojej i wyżej położonej formy) i jednocześnie nagrzewa się na całej dolnej i górnej powierzchni.