Wszystkie podpory takich mostów

Wszystkie podpory takich mostów są filarami nie podlegającymi parciu ziemi. Ustroje tego rodzaju są prostsze od ustrojów, w których przęsła są połączone przegubowo lub belkami zawieszonymi, nie wymagają bowiem dodatkowych części i połączeń (program uprawnienia budowlane na komputer). Jest to ich zaletą. Nie mogą one jednak być budowane w zbyt długich odcinkach bez przerw dylatacyjnych, ze względu na odkształcalność termiczną i utrudnienia występujące w połączeniu ścian czołowych przęseł z nasypem. Stąd też ich zastosowanie ogranicza się zazwyczaj do mostów średnich długości, nie przekraczających kilkudziesięciu metrów.

Mosty o przęsłach zawieszonych zaczęto budować wcześniej od mostów o przęsłach połączonych przegubowo. Mosty te były naśladownictwem konstrukcyj mostów wspornikowych stalowych. Nazywano je „mostami Gerbera” lub też „ustrojami” gerberowskimi od nazwiska niemieckiego konstruktora Henryka Gerbera (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W budowie mostów stalowych wytworzenie przegubów do zawieszenia przęseł na wspornikach było konstrukcyjnie prostsze i bardziej uzasadnione niż w budowie mostów betonowych. Połączenia przegubowe przeniesiono z mostów stalowych na mosty betonowe stosując przeguby lub łożyska stalowe, podobnie jak w tymże czasie stosowano łożyska stalowe do oparcia przęseł betonowych na podporach. Nierównomierności w układzie sił wewnętrznych, powstające w przegubach belek zawieszonych, były znacznie łatwiejsze do pokonania w konstrukcji stalowej niż w konstrukcji betonowej. Stąd wynika większość wad ustrojów betonowych o tych układach. Opisano je poprzednio mówiąc o konstrukcji płytowych wiaduktów wieloprzęsłowych.

Trzeci z odróżnionych rodzajów ustrojów mostów wspornikowych, obejmujący ustroje o przęsłach połączonych przegubowo, powstał około roku 1950. Przeguby służą w nim bądź do zawieszenia przęseł, tak jak w poprzednim rodzaju ustrojów, bądź też tylko do łączenia wsporników przęseł. W pierwszym przypadku konstrukcja jest analogiczna do ustrojów o przęsłach zawieszonych, w drugim przypadku przegub ma na celu umożliwienie wydłużeń termicznych wsporników i przeniesienie sił stycznych dla wyrównania ugięć obu wsporników i uniemożliwienia powstawania uskoków w pomoście pod obciążeniami ruchomymi. Tego rodzaju konstrukcja była po raz pierwszy zastosowana w budowie mostu przez Ren w Koblencji oddanego do użytkowania w 1954 r. Przegub jest w niej wytworzony za pomocą kabli używanych w konstrukcjach sprężonych (uprawnienia budowlane).

Odmiany konstrukcyjne. Wśród mostów wspornikowych szczególne znaczenie ze względu na swe zalety mają mosty jednoprzęsłowe zakończone dwoma wspornikami. Dlatego rozpatrzono je tu szerzej (program egzamin ustny).

Mosty jednoprzęsłowe dwuwspornikowe

Odróżniamy cztery odmiany ustrojów jednoprzęsłowych dwuwspornikowych:
- pierwszą - swobodnie podpartą, o przęśle ustawionym na dwóch filarach poprzez łożyska,
- drugą - ramownicową o przęśle połączonym z dwiema podporami,
- trzecią - ramownicową o podporach rozdwojonych,
- czwartą - ramownicową o podporach rozwidlonych.
W każdej z tych odmian można wyodrębniać różne rodzaje według następujących cech:
- przęseł płytowych lub belkowych,
- przęseł o wysokościach przekrojów niezmiennych lub zmiennych wzdłuż mostu,
- przęseł sprężonych lub niesprężonych,
- podpór utworzonych ze ścian lub ze słupów, dostosowanych do przejmowania momentów zginających, lub sprężonych kablami zewnętrznymi (opinie o programie).

Odróżnianie ustrojów mostów jednoprzęsłowych dwuwspornikowych według tych cech oraz według wielu innych ma znaczenie drugorzędne wobec czterech odmian ustawienia ich przęseł na podporach.
Połączenie wsporników z nasypami jest wykonywane w sposób opisany poprzednio. W mniejszych mostach, w których zmiany długości przęseł są dostatecznie małe, wsporniki mogą być wprost wpuszczone w nasyp, a raczej w warstwę żwiru na nasypie (segregator aktów prawnych). W większych mostach krawędzie nasypu powinny być zabezpieczone blokami betonowymi oddzielonymi szczelinami od czoła przęseł.

Mosty jednoprzęsłowe dwuwspornikowe mają następujące zalety:
- bezprzyczólkowość,
- osiowość oddziaływań na filary,
- ciągłość i bezprzegubowość przęseł,
- niewrażliwość na zmiany temperatury,
- małą wysokość ustrojową (promocja 3 w 1).