Wybór punktów obserwacji

Przemyślane ustosunkowanie coraz to nowych budowli do już istniejących zdradza analiza usytuowania budowli wysokościowych w planie miasta (program uprawnienia budowlane na komputer). Tak na przykład centralne budowle wysokościowe starego Leningradu, dzwonnica soboru Piotra i Pawła (1714-1733), wieża Admiralicji (1806-1820) i sobór Izaaka (zakończony w 1857), o wysokościach 117 m, 68 m i 100 m, oglądane z najbardziej charakterystycznych punktów obserwacji dają efekt perspektywiczny równej wysokości. Innymi słowy - kąt pionowy postrzegania tych budowli z najbardziej typowych punktów obserwacji jest jednakowy i wynosi 7. Wybór punktów obserwacji jest przy tym dość jednoznaczny - dla dzwonnicy przyjmowano widok z przeciwległego wybrzeża Pałacowego, dla wieży Admiralicji soboru Izaaka - odpowiadające im punkty na wybrzeżu Uniwersyteckim (Wyspy Wasyljewskiej) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tak więc mistrzowie starego Petersburga przystosowując wydobyte przez swych poprzedników udane proporcje wysokości budowli do dystansu ich najczęstszej obserwacji uwzględniają te zasady w toku własnych poszukiwań. Zyskują przez to jedność i harmonię kolejnej percepcji trzech budowli wysokościowych oraz optymalne warunki optyczne każdej z nich (uprawnienia budowlane).

Bieg prospektu

Zauważmy zarazem, że bardzo umiarkowany pionowy kąt widzenia dominant wysokościowych Petersburga odzwierciedlający stosunek ich wymiarów do obszernych, otwartych przed nimi przestrzeni, charakteryzuje rozmach przestrzenny miasta, daje wyraz zasadom statycznego spokoju i harmonii w kształtowaniu jego panoram, zasadom przestrzeganym na przestrzeni niemal całych jego dziejów (program egzamin ustny).

Na wdaściwym sytuowaniu budowli wysokościowych i uwzględnianiu ich widoczności polega w znacznym stopniu kompozycja Prospektu Newskiego. Osią tej kompozycji od początku była centralna perspektywa wieży Admiralicji. Jedność zespołu wymagała wyrównanego gabarytu zabudowy stron ulicy i usunięcia z niej wszelkich akcentów pionowych podważających prymat widocznej w dali dominanty układu; zarazem jednorodna obrzeżna zabudowa Prospektu Newskiego na całej jego 3-kilometrowej długości uczyniłaby te arterię nudną i monotonną. Trzeba więc było wzbogacić centralną perspektywę (opinie o programie).

Admiralicji elementami bocznymi, które by rozczłonkowały bieg prospektu i urozmaiciły jego architekturę; musiało to oczywiście doprowadzić do powstania akcentów sylwetowych i plastycznych. Architekci Prospektu Newskiego kształtujący go w ciągu 130 lat rozwiązali te pełne sprzeczności zadania, stworzyli zespół jednolity a zarazem bogaty w ciekawe założenia cząstkowe wyrastające po obu stronach ulicy (segregator aktów prawnych). Prospekt Newski uwydatnia swe bogactwa w dwu odrębnych ujęciach widokowych: jedno z nich, wzdłużne, nieprzerwanie prowadzi widza do złotej igły Admiralicji, drugie, poprzeczne, ukazuje kolejno najwybitniejsze węzły architektoniczne arterii - Teatr Aleksandrowski, pałac Michajłowski ( poprzez ulicę Michajłowską), sobór Kazański, kościoły katolicki i ormiański oraz zbór ewangelicki.

Oba te ujęcia nie wchodzą z sobą w kolizję dzięki konsekwentnie przeprowadzonej zasadzie przestrzennej - wszystkie znaczniejsze gmachy Prospektu Newskiego, mające jakiekolwiek znaczenie sylwetowe, cofnięte są od linii regulacyjnej w głąb działek tworząc bądź to otwarte czy wpółotwarte dziedzińce (świątynie obcych obrządków), bądź też place-skwery (teatr i sobór). Ta zasada eliminacji elementów Prospektu Newskiego z jego głównej perspektywy, odnaleziona w drugiej połowie XVIII wieku, została podchwycona przez wszystkich następnych budowniczych założenia. W ten sposób wzdłuż całego założenia króluje niepodzielnie perspektywa wieży Admiralicji; zespoły boczne otwierają się dopiero wówczas, gdy wchodzimy w przestrzenie związane z nimi bezpośrednio (promocja 3 w 1).