Wychylenie wskazówki przyrządu

Po ustawieniu sondy na elemencie w położeniu dającym największe wychylenie wskazówki przyrządu, dokonuje się dwu odczytów A i B. Do określenia średnicy pręta d oraz odległości l osi pręta od powierzchni elementu wykorzystuje się nomogram, którego wycinek (program uprawnienia budowlane na komputer).

Współrzędne punktu leżącego na przecięciu krzywych odpowiadających wartościom obu odczytów A i B są odpowiednio równe średnicy pręta i jego odległości od powierzchni. Sposób odczytania tych wielkości dla A = B = 500.
Zasadniczym czynnikiem ograniczającym stosowanie metody magnetycznej do kontroli zbrojenia, nie dającym się ująć liczbowo, jest wpływ prętów sąsiednich na wskazania przyrządów. Przyrząd ITB pozwala na określanie średnicy i odległości pręta od powierzchni z dokładnością ± 5% w przypadku, gdy odległość pomiędzy sąsiednimi prętami (tej samej średnicy) nie jest mniejsza od dwukrotnej odległości od powierzchni elementu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Również wykrycie pręta leżącego pod najbliższym prętem od sondy jest możliwe tylko pod warunkiem, że znana jest średnica prętów oraz grubość otulenia. Zasadniczym czynnikiem wpływającym na dokładność kontroli zbrojenia metodą magnetyczną jest niejednorodność przenikalności magnetycznej stali. Zagadnienie ustalenia stopnia rzeczywistej niejednorodności przenikalności magnetycznej stali budowlanej powinno stanowić przedmiot specjalnych badań, które dostarczyłyby odpowiedniego materiału statystycznego do określenia faktycznego błędu metody (uprawnienia budowlane).

W istniejącym stanie rzeczy, mimo możliwości uzyskania w określonych przypadkach za pomocą przyrządów magnetycznych pewnych istotnych danych o położeniu i średnicach zbrojenia, zakres stosowania tego typu przyrządów jest wyraźnie ograniczony. Rozwojowi nauk inżynierskich towarzyszy od dawna bezpośrednia obserwacja zachowania się budowli pod działaniem określonych obciążeń. Jednakże obserwacje przeprowadzone na budowlach rzeczywistych wiążą się z wieloma trudnościami natury technicznej, których można uniknąć, jeżeli obiekt rzeczywisty zastąpi się modelem wykonanym w skali dobranej odpowiednio do metody i zakresu badań (program egzamin ustny).

Badania eksperymentalne

Badania na modelu są nie tylko mniej kosztowne, lecz również pozwalają z reguły zrealizować znacznie obszerniejszy program badań, ponieważ model jest bardziej dostępny, łatwiej jest go w różny sposób obciążać i można na nim wykonywać pomiary za pomocą precyzyjnych przyrządów. Instalacja tych przyrządów na obiekcie rzeczywistym jest połączona często z szeregiem trudności.

Rozwój nauki o konstrukcjach i dokonujące się ostatnio wprowadzanie do budownictwa wielu nowych form konstrukcyjnych nie byłyby możliwe bez doświadczalnej statyki budowli opartej na analizie pomiarów na modelach (opinie o programie). Badania eksperymentalne dają asumpt nowym teoriom i nowym metodom kształtowania i analizy wytrzymałościowej.
W ostatnich latach powstały w wielu krajach wyspecjalizowane laboratoria i instytuty badań modelowych. Przegląd ich działalności dokonany został na arenie międzynarodowej po raz pierwszy w 1952 r. w Londynie, a następnie w 1961 na specjalistycznym sympozjum RILEM i IASS w Delft (segregator aktów prawnych).

Interesująca wymiana doświadczeń polskich placówek zajmujących się badaniami modelowymi dokonana została na sympozjum Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej we Wrocławiu w 1963 r.
Obserwując doświadczenia krajowe i zagraniczne można stwierdzić, że nowoczesne badania modelowe ingerują w dwóch następujących fazach projektowania konstrukcji:
a) w fazie kształtowania, czyli poszukiwania kształtu optymalnego dla zadanych parametrów projektowych,
b) w fazie weryfikacji wytrzymałości konstrukcji uprzednio zaprojektowanej pod względem geometrycznym, w celu sprawdzenia jej bezpieczeństwa (promocja 3 w 1).

Znaczenie badań modelowych w fazie kształtowania zostało podkreślone przez Wasiutyńskiego w monografii [86] podającej zasady kształtowania konstrukcji. Potwierdzając te zasady, praktyka ostatnich lat dowodzi, że doświadczalne metody studiowania optymalnych form dźwigarów powierzchniowych prowadzą do dość poprawnych wyników.