Wydajność elektrody magnezowej
W celu uniknięcia uszkodzenia styku z magnezem izolowanego gumą przewodnika miedzianego stosuje się ocynkowane rdzenie stalowe. Zniszczenie kontaktu powoduje bowiem przerwanie obwodu. Wymaga się, ażeby protektor magnezowy zawierał możliwie 99,87°/o czystego metalu. Przy protektorowej ochronie konstrukcji w środowisku zwykłej wody do picia wydajność prądu osiąga do 1300 Agodz na 1 kG metalu. W morskiej wodzie, w której są łatwo osiągalne duże gęstości prądu, magnezowe protektory dają 1200-1400 Agodz na 1 kG (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wydajność elektrody magnezowej w gruncie o oporze 1000 om • cm, dołączonej do ochranianej konstrukcji oddalonej od niej o 300 cm, powiększa się wraz ze zmniejszeniem rozmiarów elektrody. Zamieszczono wydajność i okres pracy dla elektrod w podanych ostatnio warunkach z dopełniaczem gipsowym.
Protektory aluminiowe. Wchodzą one coraz szerzej w użycie, gdyż zapewniają największą wydajność prądu elektrycznego na jednostkę ciężaru protektora w stosunku do dwóch poprzednich metali. Wydajność cynku w stosunku do aluminium wynosi tylko 27,5%, a w stosunku do magnezu 73,7% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Potencjały elektrod magnezowych, aluminiowych, cynkowych i żelaznych, zanurzonych w roztworach różnych substancji chemicznych. Stężenia elektrolitów są równe 1 m (mol) (z wyjątkiem Ca(OH)2 (uprawnienia budowlane).
Dopełniacze. Dla zapewnienia lepszej pracy protektorów stosuje się tzw. dopełniacze. Wykłada się nimi protektory lub otwory w gruncie po ich założeniu. Jako dopełniacze stosuje się iły z solą kuchenną i inne materiały utrzymujące dobrze wilgoć, jak gipsy, bentonity itp. Najbardziej jednak uaktywnia pracę elektrod gips. Szczególnie jeżeli grunt jest suchy, gips lekko absorbuje wilgoć z gruntu i utrzymuje ją znacznie trwalej niż większość gruntów.
Odległość pomiędzy protektorami
Montaż instalacji protektorowych. Montowanie protektorów polega na stworzeniu dwóch „łańcuchów”. Jeden „łańcuch” stanowią elementy konstrukcji, a drugi elektrody anodowe (protektory). Końce izolowanych kabli (łączących protektory) doprowadza się do styku w dostępnej do obsługi skrzynce (program egzamin ustny). Jeżeli konstrukcja składa się z szeregu elementów wzajemnie odizolowanych, należy te elementy połączyć dospawanymi przewodnikami w jeden łańcuch. Można również łączyć po kilka elementów, dając im wspólny protektor lub w przypadku potrzeby uzyskania większej gęstości prądu dać na każdy element osobny protektor. Połączenie jednak przewodnikami poszczególnych elementów ze sobą i w tym przypadku jest wskazane.
Protektory ustawia się pionowo, jeżeli opór warstw gruntu jest zmienny (np. obniża się z głębokością) lub poziomo wzdłuż chronionej konstrukcji, jeżeli trzeba wyzyskać określone warstwy gruntu o małym oporze (opinie o programie).
Zazwyczaj protektory wstawia się w wywiercone otwory w gruncie o średnicy 150 mm. Protektory do wysokości przynajmniej 300-f-600 mm otacza się dopełniaczem (np. gips + glina). Głębokość otworów i liczbę protektorów ustala się zależnie od potrzebnej gęstości prądu, W każdym bądź razie głębokość założenia powinna sięgać poniżej poziomu przemarzania, ponieważ w niskich temperaturach oddawanie energii elektrycznej przez protektor jest słabe (segregator aktów prawnych).
Do jednego otworu można wprowadzić kilka protektorów, przedzielając je warstwą dopełniacza grubości 400-500 mm.
W przypadkach kiedy protektory pracują w gruntach wyjątkowo korozyjnych (200 om • cm lub mniej) albo w roztworach soli (przy przyjęciu wieku protektorów ponad 10 lat), staje się konieczne stosowanie protektorów o możliwie dużej powierzchni w stosunku do ich objętości. Odległość pomiędzy protektorami wynosi tutaj 1200 mm. Tak mała odległość jest dobrana dlatego, żeby uniknąć zbyt dużej wydajności prądu i w ten sposób przedłużyć ich okres pracy (promocja 3 w 1).
