Wykładzina wewnętrzna

Wykładzinę wewnętrzną wykonuje się z cegły zwykłej (dla temperatur do 350 °C), lub szamotowej (dla temperatur powyżej 350cC), niekiedy również z cegły kominówki lub cegieł specjalnych (program uprawnienia budowlane na komputer). Spoiwo dobiera się w zależności od temperatury i agresywności gazów. Zwykle jest nim zaprawa szamotowa, cementowo-szamotowa (cement żaroodporny), lub wapienna.

Zaprawy szamotowe nie mają siły wiążącej ani dużej wytrzymałości, a twardnieją pod wpływem wysokiej temperatury po uprzednim wyschnięciu. Główną ich cechą jest ogniotrwałość. Do budowy wykładziny kominowej stosuje się zaprawę szamotową rzadką, gdyż grubości spoin nie przekraczają tam 2-3 mm. Zaprawa szamotowa składa się z proszku szamotowego o ziarnach średnicy d ^ 2 mm, gliny i wody. Stosunek ciężarowy mieszaniny szamotu do gliny wynosi 2 :1, wody ok. 500-5-550 1 na 1 m3 suchej mieszaniny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przy kominach cylindrycznych stosuje się również osobne rury wykładzinowe z betonu ogniotrwałego.
Wykładzinę wewnętrzną ustawia się na całej wysokości komina jeśli temperatura spalin jest wyższa od 100 °C.

Segmenty wykładziny muszą mieć swobodę odkształceń termicznych, w związku z czym są samostateczne, niewiązane z trzonem i oparte na zapewniającej przesuw oraz izolującej termicznie podkładce azbestowej, leżącej na wsporniku podwykładzinowym. Kształt wykładziny jest dopasowany do zbieżności trzonu, a jej grubość wynosi w zależności od warunków termicznych 12-25 cm. Wysokość segmentów wynosi 7-15 m (najczęściej 10 m). Osobną, samodzielną wykładzinę (tzw. komin w kominie) spoczywającą na fundamencie stosuje się na ogół tylko przy jej małej wysokości.
Przy kominach wentylacyjnych odprowadzających chemicznie agresywne gazy stosuje się często powłoki ochronne naniesione bezpośrednio na beton (uprawnienia budowlane).

Izolacja wewnętrzna

Pomiędzy trzonem a wykładziną daje się izolację termiczną z wełny żużlowej, żużla wielkopiecowego lub innego niepalnego materiału izolującego.
Grubość warstwy izolacji wynosi 5-12 cm, wyjątkowo więcej. Ze względu na niedokładności zaleca się minimalną grubość izolacji przyjmować 7 cm. Z wykładziny wypuszcza się co 1,25-7-2,0 m wysokości, pierścienie ceglane zapobiegające osiadaniu izolacji. U góry izolacja przykryta jest wspornikiem z wyższego segmentu wykładziny, w celu niedopuszczenia do osadzania się popiołu w przestrzeni izolacyjnej. Najważniejszą cechą termiczną jest współczynnik przewodności cieplnej X (Kcal/m2 h °C), którego wartość jest zależna nie tylko od rodzaju materiału, ale również od jego temperatury (program egzamin ustny). Dawniej chętnie stosowano jako izolację warstwy powietrzne.

Wartość izolacyjna powietrza znacznie jednak obniża się w wyższych temperaturach, tak że obecnie przy spalinach o temperaturze wyższej od 100 °C nie stosuje się tego rozwiązania.
Kominy wentylacyjne pracujące na ciągu sztucznym odprowadzają w atmosferę gazy zimne (t < 100 °C). Bardzo często istnieje wtedy możliwość skraplania się gazów na ścianach wewnętrznych trzonu komina, a więc i wzmożonej agresji chemicznej (opinie o programie).

Stosowanie wykładziny z cegły opartej na wspornikach jest wtedy niecelowe, gdyż skroplone spaliny mogą dostać się pomiędzy wykładzinę i trzon, doprowadzając do korozji betonu. Jako ochronę przed agresją chemiczną stosuje się wtedy jeden z następujących środków ochronnych:
- smarowanie wewnętrznej powierzchni trzonu środkami ochronnymi jak: kity, masy bitumiczne, szkło wodne potasowe, wyprawę zaprawą cementową,
- naklejanie na wewnętrzną powierzchnię trzonu powłoki izolacyjnej z materiału ochronnego, jak: oppanol, winidur, polietylen (tworzywa sztuczne) oraz płytki kwasoodporne na specjalnych kitach kwasoodpornych (rozwiązanie dawniej stosowane) (segregator aktów prawnych),
- wykonanie wewnętrznej, niezależnej od trzonu konstrukcji (rura wewnętrzna z cegły kwasoodpornej, stali, drewna itp.) odpornej na wpływy chemiczne (promocja 3 w 1).