Metoda zamrażania

Metoda zamrażania polega na tym, że mur wykonuje się na zaprawie cementowej lub cementowo-wapiennej o temperaturze w chwili użycia do murowania +7-T- + 10 °C. Temperatura ta potrzebna jest na to, aby zaprawa mogła osiąść w spoinach przed zamarznięciem.

Przy mrozach od - 10 do - 15°C zaprawa zamarza w murze po 6-12 godzinach bez związania (program uprawnienia budowlane na komputer). W stanie zlodowaciałym zaprawa ma znaczną wytrzymałość dochodzącą do ok. 80 kG/cm2, ale po odmarznięciu wytrzymałość zaprawy równa się zeru.
Na budowach w ZSRR zaprawa pozostaje przeważnie w stanie zamarzniętym przez całą zimę, a tajanie następuje dopiero wiosną. Po odtajaniu następuje wiązanie i twardnienie zaprawy, jednakże nie osiąga ona już tej wytrzymałości, jaką by miała, gdyby nie zamarzła; spadek końcowy wytrzymałości wynosi dla zapraw cementowych 25-4-30%, dla cementowo- wapiennych ok. 40%.

Zastosowanie metody zamrażania wymaga bardzo starannego opracowania projektu wzmocnień konstrukcji, założenia stalowych wiązań w narożnikach, usztywnień i stemplowań oraz bardzo starannej opieki podczas odmarzania.
Częste odwilże i przymrozki w naszym klimacie, które powodują osłabienie zaprawy na skutek naruszenia sił wiążących przez rozsadzające działanie marznącej wody, są poważnym argumentem przeciw tej metodzie, toteż może się ona nadawać do stosowania tylko w specjalnych przypadkach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stosowanie murów podwójnych złożonych z 2 ścianek z pustką powietrzną między nimi jest najskuteczniejszym środkiem zabezpieczenia od przeciekania ścian narażonych na silne ukośne deszcze, na przykład na wybrzeżu morskim. Skuteczność jednak zależy od tego, aby pomiędzy pojedynczymi ściankami nie było żadnych wiązań i połączeń, poprzez które mogłaby się przedostać woda wskutek zjawiska włoskowatości. Ścianki zatem nie mogą być łączone ze sobą cegłami lub zaprawą; nawet w miejscach otworów okiennych ścianki nie powinny się ze sobą bezpośrednio stykać.

Do łączenia ścianek należy stosować stalowe kotwie wskazane. Są one w środku przekręcone na rąb. Wskutek tego uniemożliwione jest przedostawanie się wody między murami po kotwie. Są one przy tym wystarczająco sztywne. W celu zabezpieczenia przed rdzą kotwie powinny być cynkowane. Długość kotwi wynosi około 25 centymetrów (uprawnienia budowlane).
Gdy mur składa się z 2 ścianek o grubości po pół cegły, odległość pozioma między kotwiami wynosi najwyżej 1 m, pionowa między rzędami poziomymi 0,50 m; gdy zaś mur składa się ze ścianek o grubości V2 1 cegły, odległości te można jzwiększyć odpowiednio do 1,5 i 1,0 m.

Grubość przestrzeni powietrznej

Grubość przestrzeni powietrznej, którą nazywamy pustką, wynosi 5-7 cm (program egzamin ustny).
W miejscach otworów okiennych obydwie ścianki muszą być starannie odizolowane. Pionowe części oboknia oddziela się od przedniej ścianki warstwami łupku, płytami azbestowo-cementowymi itp. W nadprożu daje się izolację z dobrej papy, umieszczoną pochyło w ten sposób, aby sącząca się przez ściankę woda mogła ściekać na zewnątrz. Ławę podokienną pokrywa się blachą cynkową, a między obokniem i ławą umieszcza się papę (opinie o programie).
Przestrzeń powietrzną między ściankami opuszcza się na 1 warstwę poniżej izolacji poziomej nad terenem. Pozostawiając w ściance zewnętrznej każdą 4 spoinę poprzeczną w warstwie cegieł pod izolacją - niezapełnioną, umożliwia się ściekanie na zewnątrz wody, która się przesączyła do pustki. W ścianie od wewnątrz pomieszczenia można pozostawić w warstwie cegieł nad izolacją każdą 4 spoinę poprzeczną niezapełnioną w celu wentylacji przestrzeni podpodłogowej.

Pod względom izolacji cieplnej zamknięta pustka powietrzna jest równoważna murowi o grubości cegły, w danym więc przypadku mur podwójny V2 cegły + pustka + V2 cegły odpowiada pełnej ścianie o grubości co najmniej IV4 cegły, a mur V2 cegły + pustka + 1 cegła odpowiada pełnej ścianie o grubości co najmniej IV4 cegły (segregator aktów prawnych).

W Polsce przed wojną wykonano na wybrzeżu kompleks budynków ze ścianami podwójnymi, niestety jednak nie zwrócono uwagi na właściwe odizolowanie obydwóch ścianek. W rezultacie powierzchnie ścian od strony pomieszczeń pokrywały się plamami wilgoci po deszczu.

Po szczegółowym zbadaniu sprawy wyjaśniono błędy konstrukcyjne oraz ustalono, że na klamrach ze zwykłej płaskiej stali była nagromadzona zaprawa, przez którą sączyła się woda.
Obecnie mury podwójne są ujęte u nas w normie PN/B-02061 (promocja 3 w 1).