Wykonanie pala Franki

Najlepsze wyniki uzyskano w gruntach sypkich, jednakże w gruntach nie pozbawionych spójności wibrator może oddać duże usługi (program uprawnienia budowlane na komputer).
Produkowane są „wibromłoty” kilku typów o prędkości wibratora 1500-1800 obr./min. Można przy ich pomocy zapuszczać brusy stalowych ścianek szczelnych, rury stalowe oraz pale drewniane, o średnicy do 30 cm. Uzyskiwano wielką wydajność i postęp do 2 m/min, przy głębokości od 10 do 30 m, zależnie od warunków.

Pale tego rodzaju wykonuje się od razu na miejscu ich przeznaczenia, w gruncie, zwykle pod osłoną zapuszczonej uprzednio rury okładzinowej (obsadowej, płaszczowej) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Istnieje duża liczba odmian pali nabijanych, różniących się między sobą nieraz drugorzędnymi szczegółami. Poniżej omówione będzie wykonawstwo tylko dwu odmian najczęściej stosowanych w Polsce, tj. pali Franki i pali Wolfsholza. Zresztą odsyła się czytelnika do podręczników fundamentowania, np. [13].
Z grupy pali nabijanych z rurą wbijaną są to pale w Polsce najpopularniejsze dzięki licznym swym zaletom (uprawnienia budowlane).

Znajdują też u nas najczęstsze (obok pali Wolfsholza) zastosowanie. Literatura fachowa polska jest pod tym względem również dobrze reprezentowana (program egzamin ustny).
Wykonanie pala Franki polega na wbiciu w grunt, za pomocą specjalnego, ciężkiego kafaru, stalowej rury okładzinowej o średnicy wewnętrznej 400 do 600 mm, grubości ścianki 20 do 30 mm. Rurę postawioną przy kierownicach kafaru wbija się za pomocą 2,5 do 4-tonowej baby, działającej jako baba wolnospadowa, zawieszonej trwale na linie
stalowej i uruchamianej za pomocą wyciągarki parowej albo motorowej, ustawionej na kafarze.

Baba ma kształt wydłużony i od dołu zaokrąglony, a średnica jej jest mniejsza od średnicy rury, tak że baba może swobodnie poruszać się wewnątrz rury wzdłuż jej osi.
się w grunt, natomiast ulega wybiciu korek betonowy. W celu jego wybicia daje się uderzenia bardzo długie o spadzie baby do 7 m (opinie o programie).

Stan betonu w rurze

Stan betonu w rurze i położenie korka może być wyznaczone przy pomocy znaczka założonego na linie, na której zawieszona jest baba. Gdy tylko znaczek ten wskaże, że korek tkwi w rurze już tylko na 40 cm, wrzuca się do rury nową porcję betonu i ponawia ubijanie trwające tak długo, dopóki grubość betonu w rurze znowu nie spadnie do 40 cm. Ta czynność rozpoczyna drugi etap wykonania pala, a mianowicie utworzenie jego zgrubiałej podstawy.
Beton wybijany z rury nie tylko wtłacza się w grunt pionowo, ale rozchodzi się także na boki, tworząc stopniowo w miarę dalszego dosypywania jego, charakterystyczną dla pali Franki kulistą podstawę, znacznie powiększającą udźwig pala. Podstawę można uważać za utworzoną, gdy grunt nie przyjmuje już więcej betonu, mimo jego starannego i długiego ubijania. Gdy ustalono, że to nastąpiło, przystępuje się do wykonania trzonu pala (segregator aktów prawnych).

Po ponownym nasypaniu do rury betonu na wysokość ok. 80 cm, rurę podciąga się na linach do góry o 20 do 30 cm, a świeżo wrzucony beton ubija się przy spadzie baby z wysokości 2—3 m. Ubijanie to powoduje, że beton z dużą siłą zostaje wtłoczony w grunt otaczający pal. W czasie podciągania rury baba spoczywa na betonie. Znaczek na linie pokazuje, kiedy należy wsypać następną porcję betonu do rury. Należy stale uważać, aby w rurze pozostawała zawsze pewna ilość betonu na wysokość ok. 40 cm. w celu zapobieżenia dostaniu się do rury wody lub gruntu.
Niedopuszczalne jest przerwanie ciągłości pala przez zbyt duże podciągnięcie rury, jak również niekorzystne jest wsypanie jednorazowo zbyt dużej porcji betonu do rury, gdyż powoduje to uwarstwienie trzonu pala betonem o nierównym stopniu zagęszczenia (promocja 3 w 1).

Kontrola, jak już zaznaczono wyżej, przeprowadzona jest przy pomocy znaków przyczepionych do liny baby, a także za pomocą znaków wysokości na rurze. Znaki te muszą być w czasie wykonywania robót skrupulatnie obserwowane przez katarowego. Po wielokrotnym powtórzeniu opisanej czynności powstaje walcowy trzon pala, odznaczający się wieloma zgrubieniami wzdłuż swej długości.