Wykres naprężeń

Wykres naprężeń od składowej pionowej jest podstawą określenia sił w palach. Zależnie od celu obliczenia, mianowicie od tego, czy chodzi o sprawdzenie sił występujących w palach przy założonym z góry układzie pali, czy też o najracjonalniejsze rozłożenie pali przy danym układzie sił, czy też wreszcie o jedno i drugie, dalszy tok postępowania może być różny (program uprawnienia budowlane na komputer).
Gdy chodzi tylko o sprawdzenie sił w z góry założonym układzie pali, dzieli się pole wykresu naprężeń na takie paski, aby każdy rząd pali znalazł się w środku ciężkości jednego paska. Pole paska wyraża wówczas tę część siły, pochodzącą od składowej pionowej, która przypada na dany rząd pali (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeżeli rozpatrujemy 1 m długości nabrzeża, a na rząd przypada siła s’v, na jeden pal przy rozstawie ich osiowym w rzędzie co c przypada siia s„ = S’vc .
Wpływ składowej poziomej na wartość sił w palach wyznacza się z wieloboku sił. Jeżeli tak otrzymane siły na pojedyncze pale w danym rzędzie wypadną za duże, należy zagęścić pale’ w rzędach lub zastosować dodatkowo kozły (uprawnienia budowlane).
Nie zawsze założony układ będzie racjonalny. Gdy w jednym rzędzie pali wypadną siły zbyt duże, wymagające nadmiernego zagęszczenia pali, a w sąsiednim za małe - można przez stosowne przesuwanie pali sytuację poprawić.
Najlepsze rozwiązanie z tego punktu widzenia otrzymuje się, gdy wszystkie pale są tak samo obciążone i tym samym wyzyskana jest ich nośność. Położenie pali, odpowiadające temu warunkowi, otrzymuje się dzieląc powierzchnię wykresu naprężeń od składowej pionowej na równe pola, przy czym można posługiwać się znaną konstrukcją (program egzamin ustny).

Środki ciężkości trapezów otrzymanych z podziału wyznaczają położenie rzędów pali. Wpływ składowej poziomej wyznacza się jak poprzednio.
Takie rozwiązanie, racjonalne z uwagi na wyzyskanie sił w palach, może być niezbyt korzystne ze względu na wartość i rozkład momentów zginających w płycie czy ruszcie nabrzeża. Dlatego też nieraz trzeba uzyskany w powyższy sposób układ pali poprawić tak, aby momenty w płycie stały się bardziej równomiernie rozłożone, a potem sprawdzić ponownie siły w palach w poprawionym układzie sposobem podanym jako pierwszy (opinie o programie).

Metoda trapezów

Metoda trapezów obciążeń daje wyniki zbliżone do rzeczywistości, gdy stosunek składowej pionowej do składowej poziomej wypadkowej sił zewnętrznych, jest większy niż 5. Gdy wypadkowa jest bardziej pochylona, należy stosować inne metody.
Drugą metodą jest metoda wieloboku sil Culmanna, która polega na rozłożeniu wypadkowej sił działających na płytę czy ruszt na kierunki pali.

Najdokładniejsze wyniki otrzymuje się, gdy są tylko trzy rzędy pali, każdy o innym pochyleniu. Zakładając, że pale są u góry i u dołu utwierdzone przegubowo, rozłożenie wypadkowej na ich kierunki nie przedstawia trudności (segregator aktów prawnych).
Zastosowanie przy tym znajduje zasada, że gdy cztery siły mają być w równowadze, wypadkowa dwu sił dowolnie spośród tych czterech wybranych, musi leżeć na tej samej prostej, co wypadkowa dwu pozostałych sił. Odnośna prosta zawsze łączyć będzie ze sobą punkty przecięcia dwu pierwszych sił z punktem przecięcia obu pozostałych sił.
Tok postępowania może być rozmaity zależnie od celu.

Gdy chodzi o wyznaczenie sił w palach przy założonym z góry ich układzie, to po prostu rozkłada się wypadkową na trzy rozłożone kierunki, gdzie linią kropka-kreska oznaczono położenie pomocniczej wypadkowej, o której mowa była poprzednio. I tu, podobnie jak w metodzie trapezu obciążeń, gdy rozpatrywany jest 1 m (promocja 3 w 1).

Przesuwając położenie pali lub zmieniając ich nachylenie, można w pewnych granicach dowolnie regulować wartość sił w palach i przez szereg prób wybrać taki układ pali, który da najlepsze ich wyzyskanie przy równomiernym rozłożeniu.