Wykresy odkształceń

Wykresy odkształceń zbliżają się do postaci tylko w przypadku pełnego uplastycznienia materiału lub w przypadku nagłego przejścia od odkształceń sprężystych przekroju (jako całości) do plastycznych (co w belkach stalowych zachodzi na ogół w przekrojach dwuteowych, gdzie możliwie najwięcej materiału skupia się w stopkach). Powstaje pytanie, co dzieje się, gdy założenia te nie są spełnione w wystarczającym stopniu, zwłaszcza w przypadku elementów sprężonych o średniej odkształcalności, przy zniszczeniu pośrednim (program uprawnienia budowlane na komputer).

Tutaj zasadniczą sprawą staje się ustalenie związku między momentem a krzywizną odkształconej w fazie II w oparciu o badania doświadczalne, od czego zależy zakres przegrupowania (redystrybucji) momentów. Zagadnienie to, dalekie jeszcze od pełnego wyświetlenia, jest obecnie przedmiotem badań naukowych oraz praca Y. Cuyona. Belkę ciągłą projektujemy zazwyczaj w oparciu o teorię liniowo-sprężystą a następnie sprawdzamy nośność w sposób omówiony w poprzednich punktach (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zgodnie z tym, naprężenia dopuszczalne, a w pewnym stopniu także współczynniki pewności na zarysowanie są na ogól dobrze wykorzystane, podczas gdy współczynniki pewności (obliczeniowe) na zniszczenie mogą okazać się zbyt duże, bądź też zbyt male (co pociąga za sobą konieczność zakładania uzbrojenia pomocniczego); w obu przypadkach rozwiązanie jest nieekonomiczne (uprawnienia budowlane).

Jeżeli na odwrót, zasadnicze wymiarowanie ustroju przeprowadzimy na podstawie nośności granicznej, to wytrzymałości materiałów będą dobrze wykorzystane, za to mogą zostać niewykorzystane bądź przeciwnie - przekroczone, naprężenia dopuszczalne i współczynniki na zarysowanie. Aczkolwiek przekroczenie to nie musi (w przeciwieństwie do nośności) przybliżać katastrofy konstrukcji, nic znaczy to, że możemy do niego dopuścić, oznacza ono bowiem powstanie nadmiernych odkształceń trwałych (plastycznych) i pojawienie się rys (program egzamin ustny).

Przeguby plastyczne

Współczynniki pewności na zarysowanie przyjmuje się niższe niż na zniszczenie, toteż w swoim zakresie powinny one być przestrzegane równie rygorystycznie. Ustrój można więc uznać za poprawnie zaprojektowany jedynie wówczas, gdy czyni zadość obydwu omówionym postulatom, natomiast mniej jest istotne, czy wymiarujemy przekroje metodą klasyczną, a sprawdzamy nośność, czy też wymiarujemy według nośności, a sprawdzamy naprężenie dopuszczalne i pewność na zarysowanie (opinie o programie).

W belkach ciągłych, wymagających obliczania nośności na podstawie przegubów plastycznych, możemy jednak dojść do wyników odbiegających dość znacznie od teorii liniowo-sprężystej, co wynika z daleko idącego uwzględnienia własności plastycznych (nie tylko w przekroju, lecz i wzdłuż belki); zaleca się tu więc branie tych zjawisk pod uwagę już we wstępnej fazie projektowania. by uniknąć wielokrotnych korektur. Nie nastręcza to trudności, ponieważ w tym przypadku wymiarowanie według nośności granicznej jest dużo prostsze niż na podstawie fazy I, sprowadza się bowiem jak gdyby do projektowania ustroju statycznie wyznaczalnego (segregator aktów prawnych).

Woźmy pod uwagę np. belkę 3-przęsłową. Najpierw sporządza." wykresy momentów izostatycznych ekstremalnych, odpowiednio Mg„ i (sgM; +spMpt). Następnie przyjmujemy dowolnie momenty niszczące, np. na podporach, tj. mając na uwadze symetrię  oraz położenie przegubów plastycznych w przęsłach skrajnych, np. xa = 0.4 t i symetrycznie dla przęsła.

Wykreślamy zamykające AB’C’D, które odcinają moment + Ma„, w punkcie a (i analogicznie moment Mc„ w przęśle środkowym. W ten sposób, łącznie z momentami - Miin ’ -Mc,„ otrzymujemy pożądane momenty niszczące w węzłowy- punktach konstrukcji i obliczamy odpowiednie przekroje (promocja 3 w 1).