Wymiary elementów deskowań

Stosuje się je w przypadkach braku obliczeń statycznych do najczęściej powtarzających się ścian budynków mieszkalnych, biurowych itp. Deskowania ścian wysokich muszą być sprawdzone rachunkowo na parcie betonu i obciążenie zewnętrzne. Deskowania takie są wzmacniane specjalnymi rusztowaniami stojakowymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Poza omówionymi rodzajami rusztowań istnieje jeszcze szereg deskowań zracjonalizowanych stosowanych w zależności od warunków budowy i specyfikacji konstrukcji.
Z deskowań tego typu przeznaczonych do wykonywania ścian zasługuje na uwagę deskowanie pomysłu St. Michalczyka. Umożliwia ono wykorzystanie króciaków i nie niszczy się przy rozbiórce (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Podstawowym elementem deskowania są klepki szerokości 14 cm (szersze trudno byłoby wkładać w bruzdy słupków). Klepka jest zbita z dwóch desek o grubości 25 mm i długości 65 oraz 70 cm, przez co tworzy się na obu końcach klepki wrąb o przekroju 25×25 mm. Klepki wkłada się w bruzdy słupków zbitych z trzech desek i dwóch listew. Słupki mają wysokość 2,5-3 m. Deska środkowa 38 mm grubości i szerokości 25-28 cm stanowi trzon słupka. Deskę środkową wzmacniają dwie deski boczne o grubości 25 mm i szerokości 10-15 cm. Przy wewnętrznym brzegu deski środkowej są przybite dwie listwy o przekroju 25×25 mm (uprawnienia budowlane).

Słupki są ustawiane na podwalinie z deski o grubości 38 mm, z nacięciami grzebieniastymi w odstępach 71 cm, w które wchodzą czopy słupków. U góry słupki stęża się oczepem  wykonanym z deski o grubości 38 mm z otworami na czopy słupków.
Obie ścianki deskowania łączy się u góry ściągaczami długości 210 cm, które stanowią podporę pomostu roboczego. Końce ściągaczy podpiera się drabinkami.
Montaż deskowania rozpoczyna się od ułożenia podwalin według drutu naciągniętego na ławach pomiarowych (program egzamin ustny).

Aby podwaliny nie rozszerzały się, rozpiera się je o boki wykopu lub zaklinowuje między -prętami wypuszczonymi z ławy fundamentowej i przybija gwoździami do kołków wpuszczonych w ławy fundamentowe. W wycięciu podwalin ustawia się pierwsze oraz. ostatnie słupki i zakłada oczep z rusztowania na kobyłkach.

Rusztowania zewnętrzne wspornikowe

Po założeniu oczepu wkłada się w jego wycięcia i w wycięcia podwaliny pozostałe słupy (opinie o programie). Kierownik zespołu pionuje słupy, a pomocnicy jego przybijają zastrzały stężające. Po ustawieniu słupów zakłada się klepki przyciskając je łatami o długości 1 m, wkładanymi w bruzdy. Lat tych nie przybija się, lecz zaciska rozporkami o długości 72 cm. Po odeskowaniu obu ścian zakłada się na oczepy ściągi, podpiera je drabinkami, zaściela pomost, przybija deski oporowe i poręcze do wystających części drabin.
Rozbiórkę (demontaż) wykonuje się w odwrotnej kolejności. Najpierw zdejmuje się poręcze i deski oporowe oraz pomost. Następnie wyjmuje się drabinki, odbija zastrzały i zdejmuje ściągi oraz oczepy. Z kolei wyjmuje się rozporki i łaty przytrzymujące klepki oraz wyjmuje klepki. Na koniec wyjmuje się słupy i odbija podwalinę.

Deskowanie to można użyć 25 razy, co daje znaczną oszczędność materiału.. Ponadto zakładanie klepek i rozbiórka mogą być wykonane przez niewykwalifikowanych robotników.
Rusztowania zewnętrzne wspornikowe sprawiają pod względem bezpieczeństwa pracy wiele kłopotu przy ich demontażu. Przy demontażu wsporników stosowane są specjalne drabiny, zawieszane na stropie wyższej kondygnacji.

Odmiennym rusztowaniem zewnętrznym są rusztowania na wysuwnicach, wymagające pozostawiania otworów w ścianach (segregator aktów prawnych). W praktyce ściany betonowe zewnętrzne wykonywane zarówno z jednolitego betonu jak i dwuwarstwowe, tj. z warstwą zewnętrzną izolacyjną, wymagają wykończenia przez
otynkowanie. W tym celu montuje się zwykle po wykonaniu budynku rusztowanie rurowe.

Ze względu na organizację robót korzystne byłoby montować rusztowania stałe w czasie wykonywania ścian i stropów, co pozwoliłoby wyeliminować wszelkiego rodzaju rusztowania wiszące (promocja 3 w 1).