Wymurówka ogniotrwała

Wymurówka ogniotrwała w strefie przejściowej podmurowywana jest często warstwą z płytek szamotowych. Natomiast podmurowywanie wykładziny w strefie spiekania stosuje się coraz rzadziej, ponieważ w tym obszarze lepiej izoluje - wystarczająco gruba - warstwa napieku ochronnego. W specjalnie ciężkich warunkach pracuje wymurówka w strefie spiekania, tj. w strefie najwyższych temperatur (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wymurówka w strefie spiekania narażona jest na duże wahania temperatury, zależne od tego, czy w czasie obrotu pieca poddana jest bezpośredniemu działaniu płomienia z palnika (wymurówka znajdująca się w górnej części pieca), czy też pokryta jest materiałem wypalanym (w dolnym położeniu pieca). Ponadto występuje równocześnie zjawisko mechanicznego ścierania, związane z przemieszczaniem się wzdłuż pieca warstwy wypalanego klinkieru, a także chemiczne, agresywne oddziaływanie na wymurówkę ciekłej fazy wypalanego materiału (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Niszczące oddziaływanie wymienionych czynników zostaje częściowo osłabione przez ochronny napiek, tworzący się na roboczej powierzchni wymurówki. Utworzenie i stałe utrzymywanie tego napieku jest jednym z zasadniczych czynników warunkujących dobrą trwałość wymurówki ogniotrwałej w strefie spiekania.

Należy jednak zaznaczyć, że o ile tworzenie się napieku ochronnego jest ‘zjawiskiem pożytecznym, o tyle zbyt duża grubość jego warstwy może doprowadzić do utworzenia się pierścienia powodującego zakłócenia pracy pieca w wyniku zmniejszenia jego roboczej średnicy i zmiany warunków wymiany ciepła. Dlatego też zagadnienie uzyskiwania prawidłowej - pod względem grubości i trwałości - warstwy ochronnej napieku stanowi jeden z przedmiotów badań naukowców z dziedziny technologii cementu (uprawnienia budowlane).

Wyroby ogniotrwałe przeznaczone do murowania strefy spiekania powinny więc odznaczać się:
- dobrą odpornością na chemiczne działania wsadu,
- podatnością do tworzenia i trwałego utrzymywania się ochronnego napieku,
- dobrą odpornością na udary cieplne,
- dostateczną wytrzymałością mechaniczną na gorąco (program egzamin ustny).

Przemysł cementowy

W ciągu ostatnich 20 lat nastąpiła zasadnicza zmiana w rodzaju i gatunku materiałów ogniotrwałych, stosowanych do wymurówki strefy spiekania. Do połowy lat pięćdziesiątych najczęściej stosowane były. kształtki wysokoglinowe i magnezytowe. Obecnie prawie we wszystkich krajach mających wysoko rozwinięty przemysł cementowy zaczęto stosować kształtki dolomitowe, chromomagnezytowe i magnezytochromowe, czyli tzw. zasadowe wyroby ogniotrwałe (opinie o programie).

Wśród licznych materiałów ogniotrwałych producenci oferują wiele różnych gatunków o nazwach firmowych, na przykład Radex BA, CM, C-70 W, Magnecon T, Mahromit, Magnefor, Ankral, Calcar K. Materiały te różnią się porowatością, składem chemicznym i właściwościami, co zostało ujęte w klasyfikacji zaproponowanej przez Europejską Federację Materiałów Ogniotrwałych (tablice właściwości tych materiałów można znaleźć w podanej wyżej literaturze).
Szybkość zużycia wyrobów ogniotrwałych wpływa na wydajności pieców obrotowych oraz koszty wytwarzania cementu. Szczególnie dotyczy to zasadowych wyrobów ogniotrwałych dla strefy spiekania.

Z tych względów zwiększenie trwałości wymurówki, a tym samym obniżenie jednostkowego wskaźnika zużycia tych wyrobów jest jednym z głównych kierunków’ działania w przemyśle cementowym (segregator aktów prawnych).
Na przykład w 1974 r. polski przemysł cementowy zużył około 18 tys. t wyrobów zasadowych, przy czym 45% ogólnego zużycia stanowiły wyroby importowane. Średni wskaźnik zużycia wyrobów zasadowych wyniósł w 1974 r. 1,60 kg/t klinkieru.

Należy zaznaczyć, że wskaźnik zużycia wyrobów zasadowych jest ściśle związany z wydajnością pieca i długością strefy spiekania. Stwierdzono, że nawet w takich samych piecach, o takich samych wydajnościach, strefy murowane wyrobami zasadowymi nie .są sobie równe i jest to niewątpliwie związane z właściwościami surowców i ich spiekalnością (promocja 3 w 1).