Wyniki badań amerykańskich

Wyniki badań amerykańskich wskazują, że skurcz nie naparzanego betonu z kruszywem z ekspandowanych glin i łupków w większości przypadków w ciągu dwóch pierwszych miesięcy był mniejszy niż dla zwykłego betonu przechowywanego w tych samych warunkach. Końcowa jednak wartość skurczu była średnio o 20% większa niż ustabilizowana wielkość skurczu betonu zwykłego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Bużewicz analizując wyniki badań wielu ośrodków radzieckich stwierdza, że całkowity skurcz keramzytobetonu jest większy od skurczu betonu zwykłego średnio o 7-31% przy odpowiednio równych parametrach obu betonów.
Badania przeprowadzone w USA wskazują na podobny rząd wielkości. Skurcz betonu keramzytowego wysokich marek przewyższa skurcz betonu zwykłego o 7-M6%, odpowiednio dla niskich marek jest większy, średnio o 38% w stosunku do skurczu betonu zwykłego.
Zmniejszenie skurczu uzyskać można przez dodatek piasku naturalnego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Według Fcdorowci oraz Bużewicza i innych autorów również naparzanie niskoprężne nieznacznie zmniejsza skurcz końcowy. Przebieg skurczu naparzanego keramzytobetonu różnych marek. Próbki miały wymiary 15x15x60 cm, wszystkie były wykonane w ciągu jednego dnia i następnie naparzane w temperaturze ok. 80°C w czasie 12 godzin. Podobne rezultaty dla keramzytu z piaskiem kwarcowym (na cemencie portlandzkim marki 500 w ilości 300-330 kg/m3) otrzymał Radkiewicz. Po upływie 1 roku przy zmiennych warunkach wilgotnościowych skurcz wynosił średnio 0,25 mm/m. W badaniach prowadzonych w Polsce Żeleński poddając naparzaniu betony z kruszywa „Knurów” oraz z pumeksu z Huty im. Lenina nie stwierdził natomiast praktycznie ograniczenia skurczu.

Osobnym zagadnieniem są zmiany objętościowe betonów wykonywanych przy użyciu kruszywa o znacznej zawartości niespalonego węgla lub siarki. Dotyczy to w pierwszym rzędzie żużli paleniskowych (uprawnienia budowlane). W betonach z żużli paleniskowych, w wyniku zmian spowodowanych obecnością składników szkodliwych, obserwuje się z reguły pęcznienie, które w szczególnie niekorzystnych przypadkach wynosić może 3-5%, powodując naruszenie struktury betonu.

Współczynnik odkształcalności termicznej

Podawane w lituraturze wartości współczynnika rozszerzalności termicznej różnią się znacznie (program egzamin ustny). Przyczyny tego należy szukać w różnym składzie chemicznym i strukturalnym poszczególnych kruszyw, niewątpliwych różnicach w recepturze betonu oraz w odmiennej metodyce badań.
W Polsce badanie współczynnika rozszerzalności betonu z kruszywa „Knurów” przeprowadzał Gaca.
Wartości współczynnika rozszerzalności. Większość podawanych wyników nie odbiega zbytnio od przyjmowanej wartości współczynnika rozszerzalności dla stacji zbrojeniowej i betonu zwykłego. Jedynie Kurdiacew i Carlson podają wartości znacznie mniejsze (opinie o programie). Zdaniem Kurdiacewa z tego powodu stosowanie lekkich betonów zbrojonych do konstrukcji narażonych na działanie temperatur wyższych niż 120°C nie jest zalecane.

Przewodność cieplna materiałów porowatych, jakimi są lekkie betony kruszywowe, zależy od różnych czynników, z których największy wpływ mają: ciężar objętościowy, rodzaj materiału i jego struktura oraz zawartość wilgoci.
Zmiana przewodności cieplnej w zależności od ciężaru objętościowego tłumaczy się różną ilością powietrza zamkniętego w porach materiału (segregator aktów prawnych).

Współczynnik przewodności cieplnej podstawowego tworzywa (bez porów) wynosi:
- tworzywa nieorganiczne amorficzne - 1,4-3,5 kcal/mh °C,
- tworzywa nieorganiczne krystaliczne prostopadle do osi kryształów - 4-P6 kcal/mh °C,
- tworzywa nieorganiczne krystaliczne równolegle do osi kryształków ok. 12 kcal/mh °C.

Natomiast przewodność cieplna powietrza zamkniętego w porach materiału stanowi nieznaczny ułamek podanych wartości, zależny od wielkości i kształtu porów. W temperaturze 0°C dla powietrza zawartego w porach o wielkości ok. 2 mm zastępczy współczynnik przewodności cieplnej wynosi /,’ = 0,027 kcal/mh °C (promocja 3 w 1)..