Wypadkowe dla walca

Po wyznaczeniu wielkości nadliczbowych z równań możemy obliczyć wszystkie wypadkowe naprężeń dla stożka, a z równań odpowiednie wypadkowe dla walca. Otrzymane w ten sposób południkowe momenty zginające (M_x dla walca i M_s dla stożka). Wektor na brzegu określa kierunek wypadkowej siły przenoszonej z jednej powłoki na drugą. Jej wartość wynosi (818,5²-1389,8²)^l/2= 1613 kG/m, a mimośród równy jest ;0,547 m (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zaburzenie w stożku sięga mniej więcej połowy tworzących, a w walcu praktycznie rzecz biorąc wygasa przed osiągnięciem górnego brzegu. Podobne zaburzenie wynikające z połączenia walca z kulistą powłoką pokrywy nie jest więc zależne od tego połączenia i można je zbadać oddzielnie.  W niewielu tylko powłokach grubość ściany t jest proporcjonalna do współrzędnej s, ale ponieważ momenty zginające występują zazwyczaj w strefie brzegowej o ograniczonej szerokości, to czasami wygodnie jest zastąpić powłokę rzeczywistą przez powłokę obecnie rozpatrywaną, nie czyniąc przy tym poważniejszego błędu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Takie postępowanie posiada tę niewielką zaletę, że rozwiązanie można wyrazić przez elementarne funkcje przestępne. Ze względu na to, że istnieją tablice funkcji Thomsona, zaleta ta nie jest tak duża jak wtedy, gdy wyprowadzono rozwiązanie po raz pierwszy, ale mimo to może czasami być wykorzystana. Teorię powłok o zmiennej grubości należy oprzeć na równaniu różniczkowym i warunku rozdzielenia równania, /= const, gdzie / oblicza się z równania. Wszystkie te równania ważne są dla dowolnego kształtu południka i zawierają współrzędną </>, należy je więc dostosować do szczególnego przypadku powłoki stożkowej za pomocą tego samego przejścia granicznego (uprawnienia budowlane).

W poprzednich rozdziałach widzieliśmy, że w wielu przypadkach ściana powłoki może być bardzo cienka i że powłoki takie poddawane są często na dużej części swej powierzchni obciążeniom ściskającym. Powstaje więc pytanie, czy równowaga sprężysta takich powłok jest stateczna. W tym celu należy zastosować jedną ze znanych metod teorii stateczności sprężystej, a mianowicie metodę zaburzenia stanu równowagi lub też metodę energetyczną. Rozpatrzymy tutaj podstawy obydwu metod w zastosowaniu do powłok, a następnie jako przykład zastosowania, zbadamy pręt Eulera. Rozpatrzymy powłokę poddaną pewnemu konkretnemu obciążeniu, które nazwiemy podstawowym (program egzamin ustny).

Równowaga sprężysta

Wywołuje ono podstawowy stan naprężeń i podstawowe przemieszczenia. Zaburzamy równowagę sprężystą przez nałożenie dodatkowego małego przemieszczenia, np. ugięcia poprzecznego. Każde takie ugięcie prowadzi do odkształceń, a więc i naprężeń i należy oczekiwać, że do ich wywołania potrzebne będą pewne siły zewnętrzne (opinie o programie). Gdy te ostatnie zostaną usunięte, zaburzenie zniknie. W tym przypadku równowaga sprężysta jest stateczna. Może się zdarzyć w trakcie zwiększania obciążenia podstawowego, że do wywołania tego samego zaburzenia potrzebna jest mniejsza siła i że w końcu pewne zaburzenie może mieć miejsce bez sił zaburzających.

Wtedy równowaga sprężysta jest obojętna względem tego szczególnego zaburzenia. Można dowieść w sposób zupełnie ogólny, że gdy obciążenie podstawowe jest dostatecznie małe, równowaga jest zawsze stateczna. Najmniejsza wartość obciążenia, przy której występuje równowaga obojętna nazywa się obciążeniem krytycznym lub obciążeniem wyboczeniowym (segregator aktów prawnych).

Zaburzenie, tj. układ dodatkowych sil i przemieszczeń, może wtedy pojawić się w sposób spontaniczny i zjawisko takie nazywamy wyboczeniem powłoki. Jeśli obciążenie podstawowe zwiększa się ponad swoją wartość krytyczną, to równowaga sprężysta staje się niestateczna i dowolne przypadkowe zaburzenie prowadzi do całkowitej utraty przez powłokę początkowego stanu równowagi (promocja 3 w 1). Czy prowadzi to do zniszczenia, czy nie jest zagadnieniem otwartym (patrz prace na temat zachowania się powłok po utracie stateczności w bibliografii na końcu książki).