Wypalanie i przemiał klinkierów

W związku z powyższym obliczenia przeprowadzono przy założeniu wartości modułu nasycenia i modułu krzemowego. Jako dodatek korygujący, zawierający krzemionkę, zastosowano tryplę (przeobrażoną ziemię okrzemkową) o składzie (% wag.): Si02 - 85,22, A1,03 - 5,10, Fe203 - 1,60, CaO - 0,5, MgO - 1,00, R20 - 1,00, straty prażenia 5,58. Obliczono cztery zestawy o module nasycenia równym odpowiednio 0,95,’ 0,90, 0,85 i 0,75 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Udział składników w zestawach podano w tabl. 1-7, a zawartość podstawowych tlenków w klinkierach.
Wypalanie i przemiał klinkierów odbywały się tak samo jak w przypadku zestawów czteroskładnikowych. Przy zmniejszeniu wartości modułu nasycenia obniżała się temperatura zapewniająca pełny przebieg powstawania klinkieru. Tak więc, gdy wypalanie klinkieru o module Mu = 0,95 prowadzono w temperaturze 1450°C, to obniżenie modułu nasycenia do 0,90 i 0,85 umożliwiło wypalanie w temperaturze ok. 1400°C. Klinkier o module nasycenia 0,75 wypalano w temperaturze 1350°C. Stopień klinkiery zacj i określano na podstawie zawartości wolnego wapna w próbkach we wszystkich przypadkach, gdy zawartość ta nie przewyższała 0,3% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Właściwości klinkierów. Stopień rozdrobnienia klinkieru określa w znacznej mierze właściwości cementu, gdyż warunkuje równomierność jego rozmieszczenia między ziarnami wypełniacza i, poza tym, zwiększa aktywność hydrauliczną materiału. Wszystkie badane cementy miały powierzchnię właściwą w granicach 35003600 cm2/g.

Wszystkie badane zestawy miały mniej więcej jednakową zawartość glinożelazianu cztcrowapniowego (22,9-^25,5%) i mogą być zaliczone do cementów ferrytowych. Pod względem zawartości krzemianów wapnia klinkiery różnią się od siebie: klinkier zestawu 1 jest wysokoalitowy (G,S ta 66%)1>, zestawu 2 - alitowy (C3S ph 56%), zestawu 3 - alitowo-belitowy (C3S st; 41%, C2S ^ 29%), a zestawu 4 - belitowy (C2S oa 46%). Znaczne różnice składu badanych klinkierów warunkują dość szeroki zakres ich właściwości (uprawnienia budowlane).

Metoda obliczenia składu mineralnego

Metoda obliczenia składu mineralnego wg T. Newkirka, uwzględniająca wpływ alkaliów, daje w klinkierach nieco większą zawartość krzemianu trójwapniowego i odpowiednio mniejszą zawartość krzemianu dwuwapniowego.
Zawartość S03 w klinkierze jest dostateczna do całkowitego związania alkaliów, a zatem alkalia nie tworzą połączeń z minerałami klinkierowymi.
Pod względem zawartości fazy glinożelazianowej obie metody obliczeniowe (W.A. Kinda i* T. Newkirka) dają analogiczne wyniki, jednak obliczenia przeprowadzone metodą T. Newkirka wykazują brak glinianu trójwapniowego (program egzamin ustny).

Ponieważ metody obliczeniowe dają wyniki sprzeczne, zatem mineralny skład klinkierów wyznaczono doświadczalnie metodą chemicznej analizy fazowej.
Z porównania danych obliczeniowych i doświadczalnych wynika, że rzeczywista zawartość krzemianów (trójwapniowego i dwuwapniowego) zbliża się do zawartości obliczonej metodą T. Newkirka (z wyjątkiem zestawu l o module Mn = 0,97) (opinie o programie).

Jeśli zawartość glinożelazianu czterowapniowego, uzyskana różnymi metodami, jest na ogół jednakowa, to rzeczywista zawartość fazy glinożelazianowej jest nieco większa, bowiem analiza fazowa wykazała obecność nieznacznych ilości glinianu trójwapniowego i żelazianu dwuwapniowego. Ponieważ różnice między wartościami modułu glinowego dla różnych zestawów są nieznaczne, zatem skład fazy zawierającej żelazo jest praktycznie jednakowy we wszystkich klinkierach i wyraża się wzorem Ca2(Fe0 63H.0(64> A10i36+0 37)O5 lub w ogólnie przyjętym zapisie jest zbliżony do C6AF2X) (segregator aktów prawnych).

Wynika z tego, że faza glinożelazianowa w uzyskanych klinkierach stanowi roztwór stały, wzbogacony w żelazo. Ponieważ w wymienionych stałych roztworach związana jest mniejsza ilość tlenku glinowego niż w glinożelazianie czterowapniowym, zatem nadmiar tego tlenku wpłynął na utworzenie pewnej ilości glinianu trójwapniowego. Odpowiada to danym chemicznej analizy fazowej, wykazującej obecność w klinkierach nieznacznych ilości glinianu trójwapniowego i żelazianu dwuwapniowego (promocja 3 w 1).