Wypalanie porcelany

W omawianym drugim okresie zachodzą także reakcje: 1) przemiany polimorficznej fi-a-kwarc, której towarzyszy wzrost objętości, 2) dekarbonizacji przebiegającej w znacznym rozmiarze w wyrobach fajansowych i majolikowych na skutek rozkładu MgC0₃ (powyżej 650°C), CaC0₃ (powyżej 920°C) i dolomitu. Dekarbonizacja powinna zakończyć się w temperaturze 1000°C (program uprawnienia budowlane na komputer).

Konieczność zakończenia tych reakcji przed okresem intensywnego tworzenia się ciekłej fazy szkła wymaga zahamowania wzrostu temperatury, co powinno być wyrażone na krzywej wypalania okresem pierwszego "wytrzymywania’’ (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Okres trzeci, czyli okres pierwszego wytrzymywania. Okres ten przebiega w temperaturze do 1040°C w środowisku gazowym utleniającym (współczynnik nadmiaru powietrza 1,2-1,25). Okres pierwszego wytrzymywania w wielkogabarytowych piecach tunelowych do wypalania porcelany stołowej wynosi ok. 3,5 h. W tym czasie zachodzi intensywne wypalanie się węgla w czerepie i utlenianie związków żelaza. Okres pierwszego wytrzymywania jest nieodzowny również w celu wyrównywania temperatur w objętości ustawionych wyrobów (uprawnienia budowlane).

Jeśli środowisko utleniające zostanie przy pierwszym wytrzymywaniu przypadkowo zastąpione, na tym lub innym odcinku, środowiskiem redukującym, wówczas nastąpi powtórne na węglanie czerepu wskutek dysocjacji metanu, zawsze występującego w gazach spalinowych ciekłego paliwa na skutek reakcji C0-f~3H₂0 = = CH₄+H₂0 i C+2H₂ = CH₄ (program egzamin ustny). Dlatego stężenie CO w gazach spalinowych w tym okresie nie powinno przekraczać 3%. Przy dużej zawartości CO może nastąpić nie tylko nawęglenie czerepu, ale też redukcja tlenków ciężkich metali (połyskliwe smugi metaliczne), czasami wprowadzanych do szkliwa. Na szkliwie pojawi się iryzacja; w samym szkliwie utworzą się wgłębienia w kształcie krateru jako ślady utleniania się z czerepu produktów redukcji.

Powstawanie fajalitu

Powstawanie fajalitu i innych glinokrzemianowych bezbarwnych związków tlenku żelazowego „odbiela” porcelanę. Oprócz tego, co jest nie mniej ważne, tlenek żelazowy sprzyja tworzeniu się fazy ciekłej szkła, rozszerza nieco zakres temperatur spiekania, a faza ciekła szkła przyczynia się z kolei do intensywności przebiegu reakcji powstawania mulitu (opinie o programie).

Pozostałość siarki w porcelanie zmniejsza się przy tym (w przeliczeniu na S0₂) z ok. 0,0.3% do 0,001-0,002%. Siarka dostaje się do wypalanej porcelany z surowcami jako zanieczyszczenie mineralne lub przypadkowo, z ziarnami form gipsowych, albo jest adsorbowana w postaci S0₂ z paliwa w pierwszej fazie wypalania. Jako potwierdzenie lepszego tworzenia się czerepu w warunkach redukcyjnych mogą służyć.

Podwyższenie temperatury i zwiększenie stężenia CO przyspiesza podano wyżej reakcje; przy zbyt intensywnym albo zbyt późnym procesie redukcji szybkość tworzenia się fazy ciekłej szkła może przewyższyć szybkość reakcji redukujących i gazy, nie znajdując ujścia z czerepu, powodują powstawanie w nim wzdęć. Nastąpi wtedy częściowe nakładanie się reakcji (segregator aktów prawnych).

W istocie nie ma specjalnych przyczyn wstrzymywania początku reakcji redukujących, jeśli przebiega już spalanie adsorbowanego węgla; im wcześniej rozpoczyna się redukcja i wcześniej kończy (dla uniknięcia nowego nawęglania czerepu), tym skuteczniej, w sensie jakościowym, będzie wypalać się porcelana, ponieważ reakcje redukcji powstawania fazy ciekłej szkła rozciągają się zarówno pod względem temperatur, jak i pod względem czasu.

Przedział temperatur 1050-1250°C, w którym odbywa się (w warunkach produkcji) proces redukcji, pokrywa się z obszarem intensywnego kurczenia się masy. Zachodzi przy tym proces stopniowego zamykania się kapilar i porów w czerepie, a dyfuzja gazów w czerepie stopniowo zanika; w konsekwencji proces redukcji nie dochodzi do końca (promocja 3 w 1).