Wypalenie w piecu obrotowym

Nazwa cement portlandzki, nadana początkowo w związku z podobieństwem koloru i jakości stwardniałego cementu do kamienia portlandzkiego wapienia wydobywanego w Dorset pozostała do dziś. Określa ona cement uzyskany w wyniku dokładnego zmieszania materiałów wapnistych i gliniastych lub innych materiałów zawierających tlenki krzemu, glinu i żelaza, wypalenia ich w temperaturze spiekania oraz zmielenia powstałego klinkieru. Taka jest definicja wg aktualnej normy BS 12 : 1958, która wyklucza możliwość dodawania po wypaleniu jakichkolwiek materiałów poza gipsem i wodą (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z przytoczonej definicji cementu portlandzkiego widać, że wykonywany jest on głównie z materiału wapnistego, takiego jak wapień lub kreda, oraz z tlenków glinu i krzemu znajdowanych w postaci gliny i łupków. Stosowany jest również margiel - mieszanina materiałów wapnistych i gliniastych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W Wielkiej Brytanii złoża kredy zalegają na południowym wschodzie i z tego powodu największa koncentracja fabryk cementu znajduje się u ujścia Tamizy i na brzegach rzeki Medway. Wapień występuje w wielu częściach Anglii południowo-zachodniej, w hrabstwach środkowych Anglii północnej i w Walii. Złoża surowców gliniastych można znaleźć na terenie całej W. Brytanii (uprawnienia budowlane).

Proces produkcji cementu obejmuje - jako czynności zasadnicze - zmielenie składników w stanie surowym, dokładne ich wymieszanie we właściwej proporcji oraz wypalenie w dużym piecu obrotowym, w temperaturze 1300-1400°C, kiedy to materiał ulega spieczeniu oraz częściowemu stopieniu w kuleczki znane pod nazwą klinkieru. Klinkier zostaje oziębiony i roztarty na drobny proszek, przy czym dodaje się pewną ilość gipsu. Produktem końcowym jest dostępny w handlu cement portlandzki, stosowany szeroko na całym świecie (program egzamin ustny).

Grudki kredy

W dalszym ciągu zostaną omówione niektóre szczegóły procesu wytwarzania cementu. Mieszanie i rozcieranie surowców może nastąpić w wodzie lub w warunkach suchych, stąd nazwa metod - mokra i sucha. Stosowana metoda produkcji zależy również od rodzaju użytych surowców. Najpierw zostanie opisana metoda na mokro. Gdy stosowana jest kreda. Oznaczenie w nawiasie dotyczy numeracji wg norm brytyjskiej i amerykańskiej; zestawienie o- znaczeń różnych sit zamieszczono (opinie o programie).

Niektórym pozycjom z tej tablicy w przybliżeniu odpowiadają pozycje porównawczej „Technologii betonu" B. Bukowskiego: „Budownictwo betonowe”. T. I, cz. 1. Arkady, Warszawa 1963, zawierającej również dane odnośnie do sit używanych w Polsce (-przyj), tłum.). staje ona najpierw pokruszona i rozdrobniona w specjalnym młynie do przemiału na mokro; jest to kolista studnia, w której obracające się, promieniście usytuowane ramiona są wyposażone w układy zębów, którymi rozbijają grudki kredy. Glina jest kruszona i mieszana z wodą, zazwyczaj w podobnym młynie. Obie zawiesiny zostają następnie przepompowane, tak aby zmieszały się w określonych proporcjach, oraz przechodzą przez zestaw sit. Uzyskany roztwór (szlam) wpływa do zbiorników magazynujących (segregator aktów prawnych).

Gdy stosowany jest wapień, musi być on najpierw rozsadzony ładunkami wybuchowymi, potem pokruszony, a wreszcie doprowadzony do młyna kulowego wraz z gliną rozdrobnioną w wodzie. Tam następuje proces rozproszkowywania wapienia (do miałkości mąki), po czym uzyskany roztwór (szlam) przechodzi do zbiorników magazynujących. Poczynając od tego momentu proces przebiega jednakowo, niezależnie od użytych surowców. Końcowy roztwór ma konsystencję śmietany, zawartość wody 35-h50%, przy czym tylko ok. 2% roztworu ma wymiar przekraczający 90 urn (sito nr 170 wg norm BS)¹⁾. Zazwyczaj korzysta się z kilku zbiorników magazynujących (promocja 3 w 1). Sedymentacji zawiesiny zapobiega się przez stosowanie mechanicznego mieszania oraz przedmuchiwania powietrzem pod ciśnieniem. Jak już wspomniano, zawartość wapna w zawiesinie regulowana jest przez dawkowanie pierwotnych surowców wapnistych i gliniastych.