Zbiorniki na kwasy

Zbiorniki na kwasy i inne chemikalia szkodliwie działające na beton powinny mieć zarówno izolację jak i warstwę ochronną odporną na działanie tych chemikaliów. Przydatne są tu izolacje z zaprawy asfaltowej (kruszywo i mączka powinny być kwasoodporne) oraz z mas plastycznych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Warstwę ochronną może stanowić w tym przypadku klinkier kwasoodporny bądź inne kwasoodporne płytki lub cegły ceramiczne, układane na zaprawie kwasoodpornej asfaltowej lub na szkle wodnym itp.
Składnikiem najbardziej szkodliwie działającym na beton są cukry rozpuszczone w soku owocowym względnie moszczu, ponieważ powodują one kruszenie i pękanie betonu. Przyczyną tego jest powstawanie rozpuszczalnych cukrzanów wapnia oraz katalityczne zakłócenie procesu końcowego twardnienia betonu.

Dla uniknięcia korozji zbiorników wskutek działania cukrów należy do konstrukcji tych zbiorników stosować cementy zawierające możliwie mało związków wapnia, a jako kruszywo - piasek i żwiry nie zawierające wapieni (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zbiorniki betonowe, przeznaczone na soki owocowe mogą być użyte dopiero po należytym stwardnieniu betonu i utworzeniu się na jego powierzchni lub na nałożonej gładzi cementowej warstwy bogatej w węglan wapniowy powstający z zawartego w cemencie tlenku wapniowego i dwutlenku węgla z powietrza. Kwasy zawarte w sokach owocowych są dla betonów mniej szkodliwe niż cukier.

Niektóre z tych kwasów, jak np. kwas winowy, tworzą z wapniem związki trudno rozpuszczalne, które osadzają się w porach betonu i mogą go nawet uszczelnić.
Niekiedy stosuje się uszczelnianie zbiorników, np. na wina gronowe, przez kilkakrotne zwilżanie ścian zbiornika 25-procentowym roztworem kwasu winowego (w ilości 40 g kwasu winowego i 120 g wody na 1 m2 powierzchni zbiornika) (uprawnienia budowlane).

Smoła drzewna

Zbiornik po zwilżeniu ścian należy pozostawić w spokoju na 5 dni, po czym obmywa się go wodą. Innym sposobem izolacji zbiorników jest powlekanie ich szkłem wodnym. Jest to jeden z najdawniejszych sposobów uszczelniania betonów. Powłokę taką uzyskuje się powlekając ściany zbiornika kolejno roztworami szkła wodnego o stężeniach 25, 40 i 50%, przy czym każdą następną powłokę kładzie się po wyschnięciu poprzedniej (program egzamin ustny). Powlekanie powierzchni betonu ścian i dna zbiorników „smółką okocimską*’, która jest zwykle mieszaniną ciemnej kalafonii i oleju żywicznego względnie smoły drzewnej, jest również dobrym sposobem uszczelniania betonu, pod warunkiem właściwego i dokładnego wykonania.

Dla uzyskania dobrych wyników należy smółkę nakładać dwuwarstwowo. Pierwszą warstwę nakłada się cienko na doskonale suche, ogrzane np. lampą lutowniczą, powierzchnie zbiorników. Smółka musi być również ogrzana do temperatury 150-M60°C i wcierana w beton za pomocą ogrzanych żelazek. Drugą warstwę nakłada się na pierwszą nieco grubiej (opinie o programie).
Skutecznym środkiem zabezpieczającym zbiorniki przed korozją jest wykładanie ich płytkami szklanymi. Stosować należy płytki szklane, możliwie dużych wymiarów, aby zmniejszyć ilość spoin. Płytki szklane powinny mieć stronę wewnętrzną karbowaną, aby zapewnić lepszą przyczepność.

Płytki układa się na zaprawie cementowo-piaskowej, przy czym piasek musi być czysty kwarcowy, bez domieszek wapieni (segregator aktów prawnych). Zaprawa powinna szczelnie wypełniać przestrzeń pomiędzy podłożem i płytką. Uważać należy, aby spoiny pomiędzy płytkami były możliwie wąskie. Spoiny te wykańcza się zaprawą cementową, a po związaniu cementu zabezpiecza się je przez posmarowanie obojętnym tłuszczem lub czystym pokostem lnianym.
Powłokę pokostową należy periodycznie odnawiać.
by olejnej, również nie stanowi idealnego rozwiązania, gdyż farba z czasem pęka i łuszczy się (promocja 3 w 1).

Toteż stosowanie izolacji parochronnej warstw ciepłochronnych nie może być uważane za jedyne rozwiązanie. Konieczne są dalsze prace naukowo-badawcze w tym zakresie w celu znalezienia lepszych rozwiązań od obecnie stosowanych.