Wyschnięcie jeziora

Rowy zaczynają się w południowej Turcji i biegną przez Syrię do Izraela i Jordanii. Tam właśnie leży Morze Martwe, najniższe miejsce na wszystkich kontynentach. Powierzchnia tego jeziora znajduje się 400 metrów, a jego dno - 800 metrów poniżej poziomu Morza Śródziemnego, od którego dzieli je odległość zaledwie 75 kilometrów (program uprawnienia budowlane na komputer). Wielkie Rowy spełniają funkcję wydłużonego basenu, do którego wody spływają, lecz z którego rzadko wypływają. Jednakże pod wpływem panujących w tym regionie wysokich temperatur następuje intensywne parowanie, wskutek czego jeziora w Rowach stają się wyjątkowo słone. Na przykład stężenie soli w Morzu Martwym wynosi 30%, jest zatem dziesięciokrotnie wyższe niż w wodzie morskiej i umożliwia ludziom swobodne siedzenie w kąpieli.

Zatoki Adeńskiej do Oceanu Indyjskiego, druga wcina się w ląd w Kotlinie Danakilskiej. W rejonie tym, jednym z najbardziej niegościnnych i aktywnych geologicznie miejsc na Ziemi, znajduje się najniżej położona okolica Afryki - Depresja Danakilska (Kobar Sent) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dalej Rowy biegną przez jeziora leżące w Rowie Abisyńskim - Zwai, Shala, Abaya i Shamo - do Jeziora Stefanii (Chew Baher), najdalej na północ położonego punktu, do którego dotarła ekspedycja austro-węgierskiego badacza, hrabiego Samuela Teliki (1845-1916). Arystokrata nazwał jezioro, nad którym wówczas stanął, imieniem austriackiej arcyksiężnej Stefanii. Jednakże wkrótce postępujące już wówczas zmiany klimatyczne spowodowały wyschnięcie jeziora i dzisiaj jest ono jedynie słoną równiną (co dokładnie odpowiada nazwie Chew Baher), otoczoną tajemniczymi, wysokimi górami (uprawnienia budowlane).

Parowanie wody morskiej

Przechodząc na południowy-południowy zachód do północnej Kenii Rowy przebiegają przez obszar zwany Kino Sogo, gdzie rozdzielają płyty lawy, które aktywność wulkaniczna rozsiała po okolicy w rozmaitych okresach w ciągu ostatnich 15 milionów lat. Na południe i na zachód od Kino Sogo leży Jezioro Turkana. Hrabia Teliki nazwał je pierwotnie Jeziorem Rudolfa, by okazać szacunek swemu księciu. Nazwę tę zmienił pierwszy prezydent Kenii, Jomo Kenyatta, dla uczczenia zamieszkującego te okolice walecznego ludu Turkana (program egzamin ustny).

Jezioro to ma jednak i inną nazwę: Morze Nefrytowe. Zbliżając się do niego od południa - podobnie jak hrabia Teliki - nie sposób nie dostrzec, że jego mętny, zielony kolor żywo przypomina właśnie nefryt. Zabarwienie to spowodowane jest wielką ilością alg pływających w Jeziorze Turkana (opinie o programie).

Parowanie wody morskiej wskutek wysokiej temperatury utworzyło jałowe równiny, pokryte grubymi osadami soli kamiennej. Na takim nieurodzajnym terenie jest to cenny minerał, więc sól wydobywana jest w niewyobrażalnym wręcz skwarze i skrajnie trudnych warunkach. Następnie transportuje się ją na grzbietach wielbłądów na wyżyny Etiopii i sprzedaje na rynkach Addis Abeby (segregator aktów prawnych).

Następnie rowy biegną dalej, do kolejnego przedsionka piekła a Ziemi - doliny Suguta. Jest to zapewne najbardziej niedostępne miejsce wschodniej Afryce. Ongiś była to część jeziora Turkana, lecz erupcje wulkaniczne utworzyły Barierę, czyli nagromadzenie skał bazaltowych, które odcięły Dolinę od jeziora. Dziś w rejonie tym tajduje się pozostałość tamtego, Jezioro Logipi. Nieustanne parowa- e sprawia jednak, że jest ono małe Bardzo zasolone. Dolina Suguta nie małych mieszkańców, ale od czasu do bywa schronieniem dla bandytów (promocja 3 w 1).  Od doliny Suguta Rów ciągnie się do jezior Baringo i Bogoria. W tej okolicy klimat nie jest tak suchy, jak dalej na północ, chociaż w kenijskim odcinku Wielkich Rowów spada jedynie niewiele deszczu. Umożliwia on egzystencję niezbyt bujnej roślinności, składającej się głównie z ciernistego buszu, akacji i rozmaitych gatunków traw. Mogą one przetrwać w suchych warunkach, pomimo że nie zakorzeniają się głęboko.